Spring maar achterop, Bright Eyes !

89 jaar en nog steeds op het podium, zo wankel en breekbaar ernaast, zo fier en zelfverzekerd er bovenop ! 31 hits, het eerste radiooptreden in 1938 de eerste Nederlander met een elektrische gitaar (Epiphone), Eddy Christiani...wie kent hem niet ! Afgelopen zaterdag had ik en mooie opdracht, een beeldverslag maken van de Bandstafette en vervolgens de uitreiking van de Eddy Christiani Award aan Adriaan ( Adje) Vandeberg, de gitaarvituoos van White Snake, een Amerikaanse (ex)hardrockgroep. De Bandstafette is een muziek-estafette waar zo'n 60 muzikanten een doorlopend programma neerzetten in evenzo doorlopende bezetting. Van Jantje Smit via Meat Loaf en Herman Brood naar de Boots die maar blijven lopen van Nancy Sinatra om halverwege een afslag te nemen naar Bright Eyes, Art Garfunkel meen ik me te herinneren. Geen podiumwerk, maar daarachter, de kleedkamers, de gangen en de oefenruimtes. Een mengelmoes van artiesten, plaatselijk, provinciaal, internationaal ( Danny Laademacher, die vorig jaar deze prijs won en nog graag een nummertje van Brood mee wilde spelen ). De jongste deelnemer was elf ( Jantje Smit, wie anders ) de oudste ( op Cristiani na natuurlijk ) 63 ! Mooi werk om zo tussen de zenuwachtig ijsberende tieners die als voor een examen de texten nog maar eens doorlezen en de door sex,drugs en rock en roll gepokt en gemazelde "Pophelden" de sfeer vast te leggen. Donker werk in zwart en wit met hier en daar een onvermijdelijk beeld in kleur geschoten. Mij kunnen ze voor volgende keer weer boeken, niet alleen vanwege de beloning, maar toch zeker vanwege het plezier van de 14 uur durende muziek marathon en de act ( in kleur ) die bij Bright Eyes de show stal, op en vooal achter het podium.

Blurry nonsens

De schrijnende blokkade waarmee de schrijfster Bonita Box te kampen had begon angstvallige normen aan te nemen. Praktisch geen fatsoenlijke zin viel er meer uit haar frêle vingertoppen. Alsof het toetsenbord bezig was een schier onoplosbaar cryptogram in te vullen in plaats van de juiste letters en vervolgens de zorgvuldig gekozen woorden in een de goede volgorde op het beeldscherm te laten verschijnen. Na de twee bestsellers " Waar is mijn dak " en " Twee onder één kap ", goed geschreven en makkelijk gelezen volksromans, liep het vreselijk spaak. Missschien had het iets te maken met de fotocursus die ze had gevolgd in de week voor Pasen, het proces van lichtvangen en beeldvormen had haar een paar weken in een vaste greep gehouden en zelfs enige slapeloze nachten bezorgd. Toch nog maar eens beginnen....

--Het huwelijk van Kornelis Dak ( Ko ) en Optica Groothoek heeft hoogstwaarschijnlijk z'n langste tijd gehad. Volgens de huwelijksconsulente drs. Schneider-Kreuznach is de zogenaamde chromatisch-aberratieve periode die de scherpste kantjes van ieder huwelijk na een aantal jaren afbreekt onomkeerbaar in ontwikkeling. Het doordrukken van de echtelijke verbintenis zou leiden tot een asferische levenssituatie. Met dit zwart-witte beeld in de zoeker valt het niet mee het perspectief positief scherp te stellen. Door het zware contrast in beider opvattingen in beeld te brengen, is de drs. er in geslaagd de negatieve grijswaarden van hun huwelijk om te buigen naar een kleurrijker projectie. De focus is gericht op de aanwezige vriendschap en het respect en niet op haat en nijd, de scheiding zal in harmonie plaatsvinden. De zoon Carl en de dochters Jena en Leica die bij Optica in Zeiss (D) blijven wonen staan gelukkig niet negatief tegenover het vastleggen van dit voornemen.--

Nee nee, hier zal ze haar lezerspubliek dat gewend was aan vrolijker avonturen zonder al te veel fratsen niet mee weten te binden, een vakantie zal haar goed doen. Notitieblokje mee, alsmede het dicteerapparaat èn wat ze vooral niet vergeten mag, de camera thuislaten....

Voorpret

Hoe de voorpret van een evenement leuker kan zijn dan de werkelijkheid die daar op volgt ( alhoewel....). Het het vooruitzicht was een "dames" weekend vol catwalkmodellen en spetterende shows in een chique casino, uiteindelijk bleek het een slechtlopend verkoopevenement van eco ( niks mis mee hoor maar...) kleding op een zolderverdieping van het matiglopende Casino van Aachen te zijn. Geen overtuigende en prikkelende lingerieshows, al maakte de kleedkamer van de stand tegenover ons veel goed, erg veel ik-ben-eigenlijk-te-dik-voor-een-legging-maar-ik-draag-m-toch en mijn-haar-is-te-grijs-voor-hennaoranje-maar-ik-doe-het-toch vrouwen bevolkten dit kleedhok. Net groot genoeg voor één superslanke puber, maar regelmatig uitpuilend bemenst met 2 a 3 van de net omschreven dames. Vom Hut bis zum Dessous was de leus van dit gebeuren, voor hoeden toonde men geen interesse en de Dessous was dus alleen te bezichtigen vanaf mijn plekje, of ik nu wilde of niet ( de ogen sluiten gaat te ver ). Maar aan het gelach vergezeld van tranen en zere kaken die in het vooruitzicht waren gesteld ontbrak het gelukkig niet. Een echtpaar schuin tegenover ons ( 'Freya Handwerk' aus Bayern ) bleek zeer vriendelijk en humorvol, een paar woorden, en paar gebaren en de herkenning is daar, een fascinerend fenomeen overal waar we komen, binnen het uur zijn het vrienden, geen idee hoe dat gebeurt, maar het gebeurt telkens weer. Freya, een mooie meid, wil wel even poseren met een hoedje en wat Schmuck van eigen hand, een spring-in-het-veld van achtentwintig die er zo jong uitziet dat ze vaak het paspoort moet tonen als ze een biertje koopt, zelfs in Beieren waar het bier bijna uit de kraan komt. Als of wanneer ik met pensioen ga staat er een rondreis langs al die mensen op het program. We starten in Belgie om via Duitsland ( Stuttgart, Munchen en Berlijn ) naar Hongarije te rijden. Op de terugweg via Toulouse, Nantes, Parijs en een of ander gehucht in Normandie en de tunnel naar London alwaar de laatste centen van het budget worden gespendeerd. In gedachten zie ik een portrettenreeks van hyper vrolijke mensen die stuiterend van levensvreugde de dagen vullen met hun talenten. De voorpret van een goed vooruitzicht, nu nog dat pensioen zien te halen.

Il Grillo

(" En dan dat fietsen, strakke pakken om bolle buiken, 20 fietsen voor een kroeg, trimmers tijdens een rustpauze, 12 tripels, 3 hoegaarden, 4 pintjes en een Spa bruis voor Jonathan die niet mag van de dokter...." ). Het tweewielig voertuig staat voor de deur, nog net niet te verroesten want wordt schoongemaakt met niets anders dan WD40 direkt uit de spuitbus (maakt alles los wat vastzit en komt uit de ruimtevaart technologie als je het moet geloven ) maar een liefhebber van fietsen was ben en word ik niet, ik loop liever. Ja van fietsen door wielrenners, daar hou ik wel van, zeer veel zelfs. Zodra de eerste Klassiekers voor de deur staan en de Provinciale Zeeuwse Courant zijn jaarlijks overzicht van de nieuwtjes op coureursgebied afdrukt in een speciale zaterdageditie, kriebelt het. Voorkeuren, natuurlijk, die heb ik. Tom Boonen mag niet winnen, heeft niets met nationaliteit te maken want Phillipe Gilbert (W) of Leif Hoste, liever nog Stijn Devolder en vroeger de Planckaerten mogen dat wel, waarom ? ik heb werkelijk geen idee. Misschien omdat Boonen te veel wint, maar Eddy Merkx dan, die won toch ook veel (veel meer) en die mocht dat wel en Raymond Ceulemans ook, ook al was dat niet zozeer met fietsen. Ik vermoed dat ik iets tegen pure sprinters heb, de hele wedstrijd achter de zich tot op de naad uitslovende knechten rijden om dan in de laatste 50 meter toe te slaan... de profiteurs ! Maar Jan Raas dan, die mocht dat dan wel weer en de praktisch door cortisonen uitelkaar gevallen Freddy Maertens toch ook, die theorie kan dus overboord zou ik zeggen. Il Grillo (de krekel) ook al zo'n alleswinner, die mag alles winnen...Paolo Bettini, vraag me wederom niet waarom, is mijn all time favourite, waarschijnlijk omdat ik jaren terug zijn fiets eens mocht vasthouden bij de start van " De Ronde Van Midden Zeeland " toen hij voor de plaatselijke persfotograaf poseerde. Wat een mazzel eigenlijk dat je per toeval zo'n winner als privefavouriet in de schoot geworpen krijgt, "we" zijn toch mooi al Olympisch-, Wereld x2-, Italiaans x2- en Werelbekerkampioen ( de rest is te veel om op te noemen nietwaar ) geworden met z'n tweeen, hij fietsen natuurlijk en ik languit op de bank, juichend, de profiteur.....

( nagekomen bericht op de valreep: de Jong wint Kuurne-Brussel-Kuurne, Il Grillo is na gevallen, uitgevallen ).