Op het juiste moment....

De bel van de ouderwetse bakelieten telefoon rinkelde me wakker uit m'n welverdiende middagslaapje, verdomme toch weer niet die zak van een buurman met z'n eeuwige gezeur over Rahmi, mijn lievelings kat. Nee gelukkig niet, het was Harry Stelton de hoofdredakteur van het bladenconcern waar ik sinds een aantal jaren voor werk. `Mayotte Magnus hier` beantwoord ik het doordringende gerinkel, `He Mayotte, Stelton hier` hoor ik aan de andere kant van de lijn, `Luister Mayotte, ik zal kort zijn, dat heb je graag, Andrew Lutz die jonge reporter, waar je al eens meer mee gewerkt hebt geloof ik, gaat volgende week een reportage maken over nudisme en wel bij Cape d Agde in Zuid Frankrijk, kan je mee, wil je mee en wat gaat me dat kosten´. Ik hou inderdaad van dit soort snelle opdrachten en beslis direkt dat ik meega, Andrew Lutz is een aardige, ietwat verlegen reporter maar met een vlijmscherpe en met veel humor gevulde pen. Ik zie zijn magere bleke verschijning al in gedachten tussen de bruingeblakerde en vaak goedgetrainde zonaanbidders en gniffel als voorpret gedurende de rest van de middag. De ontmoeting met Andrew was hartelijk, we hadden afgesproken in een lunchroom vlakbij de City Airport en hij was op tijd, iets waar ik van hou. De vliegreis was een korte maar comfortabele want ons agentschap keek wat dat betreft niet op een paar dollars meer of minder. Vanaf het vliegveld in Frankrijk reden we linea recta naar het Hotel de Ville van Cape d Agde om de benodigde en klaarliggende vergunning op te halen. Fotograferen is en was toen, behalve natuurlijk voor de familiekiekjes, verboden op de naaktstranden. Voor mij lag er zelfs een vergunning klaar om met een topje of blouse op het strand te verschijnen in verband met de zware cameras die ik meezeulde, uit solidariteit met de ernstig geschrokken ( `moet ik zelf ook in m n blootje `....) Andrew, maakte ik geen gebruik van die vergunning. Het parkeerterrein aan de boulevard is de omkleed of eigenlijk meer de uitkleedplek voor het nudistenstrand. Andrew trekt langzaam en met een nog bleker dan voorheen en bedenkelijk gezicht zijn bovenkledij uit en wacht zichtbaar tot het laatste moment met zijn onderbroekje, ik sta dan al zeker vijf minuten in mijn blote niks met cameras en toebehoren van het uitzicht te genieten. Nou vooruit dan maar, hoor ik achter me en begeleid door een diepe zucht valt de broek. Een vluchtige blik leert me dat hij zich nergens voor behoeft te schamen, maar hij kan het toch niet laten met zijn nototieblokje bij wijze van vijgeblad zijn geslacht enigszins te verbergen. Ik moet lachen en kan zelfs niet meer stoppen met lachen, eerst bijna boos maar daarna ook in een stuip schietend mompelt Andrew hardop `oh what the heck, mijn potlood is kleiner tenslotte` en samen lopen we naar het strand. Andrew doet op het strand zijn werk en daarin verzonken is hij snel het naaktzijn gevoel kwijt, behalve dan dat na een uurtje rondstruinen en zoeken naar de juiste karakters zijn bleke rug en doorlopend achterste een aardig rood kleurtje begint te krijgen. Bij een grote familie bestaande uit vader, moeder vijf dochters en twee zonen zien we beiden grote mogelijkheden voor ons artikel. Met de vergunning in de hand en een gerustellende babbel zijn we al snel op vriendschappelijke voet met de groep vrolijke badgasten. Terwijl Andrew de vragen stelt en zich met de vader in een levendige discussie over de franse politiek vermaakt, meet ik het harde zuideuropese licht en zoek de beste positie om de familie te vereeuwigen. Met een mooie grote hoek op de zware Hasselblad sta ik voorovergebogen en geconcentreerd scherp te stellen wanneer ik me bewust word van schaduwen die me vanachteruit omsingelen, ik draai me om en zie tot mijn schrik, verbazing en ongeloof dat een vijftal mannen mijn ongewone voorovergebogen fotografenpositie benutten om hun foto van het jaar te maken. Heel even boos maar eigenlijk onmiddellijk de humor en het veelzeggende en niets verhullende beeld inziend complimenteer ik de mannen voor het zien van dit beslissende moment, dit tafereel, de witte bilpartij gekadreerd door de donkere schaduwen.....

De reportage overigens werd geplaatst in de Cosmopolitan in plaats van het in eerste instantie bedoelde Family Live, een ietwat preuts en conservatiever blad. Andrew en ik zijn samen nog vele malen op pad geweest en telkens, onder het genot van een of meer drankje, komt deze zuidfranse werksituatie terug op tafel. Wanneer er meer mensen bij zitten, buk ik volgens Andrew nog dieper en staan er wel 20 mannen met een fototoestel in aanslag....

Wandelingen ( Ben B )

tja Ben.... vroeger kroop zijn buurmeisje Anneke iedere avond bij hem in bed. Anneke had wel vaste verkering met Adrie, al jaren, maar ja, Ben kon het zo lekker en Anneke was er dol op. Adrie was er kapot van toen hij het ontdekte en heeft zelfs een bescheiden zelfmoordpoging ondernomen door voor een auto te springen die niet al te hard de bocht om kwam rijden...Maar indruk maakte dat wel in die tijd. Adrie kwam er bovenop, Anneke kroop er bovenop en Ben ging er aan onderdoor. Uiteindelijk voor jaren uit het zicht verdwenen en naar nu blijkt met de voor mannen zeer zeldzame Anorexia Nervosa eetstoornis opgezadeld. Ik kom Ben regelmatig al fietsend of lopend tegen en groet dan vluchtig "Hé Ben, alles goed?" en meer niet, al jaren. Supervriend vroeger, goh daar kon je schandalig mee lachen zeg. In die tijd was zelfs in Nederland de Hasjies nog verboden maar wij hadden het ontdekt en vrij snel grootgebruikers. De meest mogelijke zin en onzin kwamen er uit zijn brein en vervolgens mond, tot het fout ging met Anneke, toen kwam er alleen nog maar onzin uit. Vandaag kom ik Ben tegen op het wandelpad naast de Schelde, hij loopt richting stad, ik de andere kant op. "Hé Ben, alles goed?" maar deze keer komt het tot een antwoord en voor we het weten zijn we terug in de tijd, rond 1970.....Kom we drinken een kop koffie of iets sterkers ik woon hier net achter de dijk, opper ik. Een goed voorstel blijkt al gauw, nog steeds een wereld gozer maar met een flinke rugzak levensbagage op sleep. Mooi, ik hou van dit soort ontmoetingen, het geeft me het gevoel dat op een bepaald en waarschijnlijk zelfs kritiek moment ik de goede keus heb gemaakt. Tof Ben, de volgende keer dat ik "Hé Ben, alles goed?" roep, weet ik dat het goed gaat !

Wandelingen

Wanneer ik via de trap de dijk oversteek kan ik twee kanten op, links naar het onbebouwde gedeelte van de "Groene Boulevard" en rechts richting binnenstad. Meestal ga ik linksaf maar nu er een festival gaande is buitendijks, loop ik rechtsom en bezie het gebeuren. Halverwege loop ik tegen Arie aan die samen met zijn hond Saar aan één van zijn vele dagelijkse ommetjes bezig is. Ik was op weg met m'n Agfaboxje om wat plaatjes te schieten van de attracties nu die nog leeg en verlaten staan opgesteld wachtend op de opening van het festival. Arie herkende meteen het fotodoosje en begint een verhaal over de tijd dat hij nog op de grote vaart de wereldzeeen bevoer. " Jammer dat een mens zoveel spullen weggooit" begint hij en vervolgt "ik had zo'n ding ook bij me toen we vanuit Afrika een complete dierentuin moesten vervoeren naar New York, prachtfotoos leverde het niet op maar ik kon wel het unieke gebeuren vastleggen, een stuk of vijf giraffes, een paar olifanten, stekelvarkens met meters ( ? ! ) lange stekels en een hoop herten of liever antilopen en een onvoorstelbare hoeveelheid voedsel. Een prachtreis en samen met de Afrikaanse verzorgers vierden we elke avond "de Zondvloed in de Ark van Noach" met een glas. Omdat er geen dierenvoedsel de States binnengebracht mocht worden werd het overgebleven hooi en dergelijke over de muur de Altantic in gegooid net voor we de territoriale wateren van de VS naderden. Nog geen half uur na deze verspilling sloeg het weer om en zaten we in een potdichte mist die verder varen richting New York enkele dagen onmogelijk maakte. Die beesten verhongerden natuurlijk niet onmiddellijk, maar vergrepen zich aan alles wat enigszins eetbaar leek. Een matroos was bezig het relingwerk te schilderen met een zilver/aluminium kleurige verf. De olifant die bij hem in de buurt stond dacht geen tel na, stopte de slurf in de emmer verf en slurpte die in enkele seconden leeg. Om het beest niet te laten kreperen gaven de verzorgers hem zoveel mogelijk voedsel dat eigenlijk voor hunzelf voorradig was, een gouden greep ( of liever een zilveren..) bleek even later toen het dier de verzorgers beloonde met een reuze hoop blinkende zilveren olifanten keutels. Jammer dat ik die fotoos kwijt ben" zei Arie en vervolgde de wandeling met Saar.