donderdag 18 december 2008

Al Munti



Muntazer al-Zaidi zat in de koude en ongemakkelijke cel zijn zonden annex daden te overdenken, allahverdomme wat had hij een koude voeten. Hij had al geprobeerd de half bevroren tenen te verwarmen met het pannetje lauwwarme coussous maar slechts eventjes had hij er de warmte van gevoeld, nog zeven lange jaren te gaan mochten er geen spectaculaire veranderingen kwa regering voorbij komen. De Wilhelm Tell van het Midden Oosten, populair bij de burger maar weinig bij de burgerking oftewel De Leiding. Mevrouw Fatima al-Zaidi had hem nog gewaarschuwd, trek een paar sokken aan Muntazer, voor je je schoenen gooit, ze had zelf jaren lang geen geld gehad een paar fatsoenlijke sokken te kopen en wist dus precies hoe koud het was in December. Een ding was een troost, zodra de zeven magere jaren voorbij waren was hij een rijk man, dat stond bij voorbaat vast, de Al Bundi van Bagdad zou hij worden, in neonletters Al-Munti´s of Van Harem boven de deur, dagdromen was z´n redding voorlopig, voorlopig zeven kerstmissen te gaan met koude voeten, dat kindeke Jezus had het nog beter getroffen in z´n warme stal en met die zondige gedachte dommelde hij langzaam in slaap.