Voorpret 2

Als je namen vergeet is het goed mis met je Karel, zei ik tegen Peter en dat botst. Ik loop naar huis en denk bij de laatste bocht, verdomme op de heenweg ging ik met de fiets, loop terug naar m'n werk, geen fiets daar.... blijkt dat ik de fiets onderweg bij het pinapparaat van de bank heb laten staan, dat komt aan. Waar ben ik met m'n gedachten... Ik zit overal behalve hier, in gedachten stroop ik al de Koninginnedagrommelmarkten af op zoek naar oude toestellen die voor aanvulling van mijn voorraad 'Testbeelden' moeten zorgen, ik zit al op het Bevrijdingsfestival van 5 mei met een fotoreportage in mijn hoofd, ik ben al onderweg naar Frederica in Denemarken voor de superrally van 2008, m'n olie moet nog ververst, m'n banden nog op spanning, mijn slaapzak nog in de was en mijn vrouw nog verwend. Als ik dat laatste vergeet, kan ik het vergeten en zwaait er wat dus laat ik daar maar direkt mee beginnen, het is bovendien nog één van de aangenaamste dingen hier opgesomd, vergelijk het maar eens met olie en filter verversen en wees eerlijk. Bij "waar heb ik dit aan verdiend" niet meteen uitleggen dat het een goedmakertje is voor de verdwijntruc van 5 dagen naar een vrouwonvriendelijk oord met strip-tease en paaldans "demonstraties" natuurlijk, na tig-jaren huwelijk weet ze dat maar al te goed en hoeft dat er niet verder ingewreven te worden. Kortom mijn hoofd loopt om, ten minste ik hoop dat dat de reden van de verstooid- en vergeetachtigheid zal zijn.

Merry X-mas Chef !

Een laatste carrière-move moet het worden en het leven op z'n kop. Na het publieke overspel van Lois, een opzichtige vrijpartij in het walgelijke reality programma "De Gulden Villa", had William er genoeg van. Een plan zonder langdurig voorbedachte rade, stap één, een kwart liter wodka bij het ontbijt vanochtend. Stap twee, de eerste de beste klant die de winkel binnenkomt voor rotte vis uitmaken. Stap drie, de door de klant opgetrommelde chef een ferme kniestoot verkopen waar hij met het ophangen van de kerstballen in december nog aan terug moest denken. Stap vier,vijf, zes en zeven, een volgende kwart wodka, een burostoel door de voorruit van de zaak, een ferme trap op de kick-starter van z'n Low-Rider en in één ruk door naar het zuiden. Een move met gevolgen voor de rest van zijn leven, zonder enige twijfel. Direkt al nadat Lois hem had verteld dat ze zich ingeschreven had voor dat vermaledijde en verderfelijke tv programma, had hij een onheilspellend gevoel daarover gehad. Vijfhonderduizend euro kon ze wimnen, over iets anders kon ze niet meer praten, de inhalige bitch. Hij moest onmiddellijk denken aan z'n grootmoeder die altijd zei dat er vele werelden ten onder gaat aan "den fluit en den duit". Twaalf deelnemers worden in een villa ondergebracht en doorlopend gek gemaakt met verleiding en omkoping, de onomkoopbaren en niet verleidbaren winnen. De laatst overgebleven man en de laatst overgebleven vrouw krijgen een miljoen euro te verdelen. Lois was ver gekomen, maar het langdurige ontbreken van sex had haar tenslotte de das omgedaan. Volkomen overtuigd dat er in het schuurtje met het tuingereedschap geen camera aanwezig was, had ze zich uitbundig gegeven aan Jacky, een potente spetter van een jaar of 30. Fout, zo bleek snel, heel fout er was inderdaad geen camera, maar Jacky was geen deelnemer, hij was een onderdeel van list en bedrog, in dienst dus van het programma. Live op TV13, heel Nederland had mee kunnen genieten van de onverhulde vrijpartij, ze kon de rambam krijgen de tvhoer. William's besluit stond vast, hij liet dit boeltje achter na vanmorgen, het huis kon hem geen reet meer schelen. Hij bepakte zijn motor met tent en slaapzak, haalde het resterende spaargeld van de bank en reed naar z'n werk al fluitend en grijzend met de voorpret van de perfect geplaatste kniestoot en de vervolgens eeuwig durende vakantie in gedachten.

Dè Plek

Dè Plek was al jaren de onaangekondigde ontmoetingsplaats van Jef, Karel en Johan. Op de driesprong net voor Cafe d'Ouwe Kwaar, een passeerplaats op de top van de Ouwe Kwaremont tijdens de Ronde van Vlaanderen, een wielerkoers die zijn gelijke niet kent. Een goed gekozen spot, de 3 mannen, nu toch al door de 70, hadden zo de behoeftes die bij die leeftijd paste. Op tijd z'n natje, op tijd z'n droogje en wat nog belangrijker was, niet te ver van de plasplaats. Een plek waar ze toch zeker om tien uur in de morgen al bezit van moesten nemen om vooraan te staan bij de passage van pakweg 14.30, een lange wacht maar de moeite waard voor de 3 vrienden voor het leven. Vijf waren het er geweest, twee maten waren weggevallen het afgelopen jaar, Frits was overleden na een korstondige ziekte en Mathieu uit de fruitboom gevallen tijdens het peren plukken afgelopen herfst. Lang was er niet over gesproken," bij de koers moet je als eerste passeren, bij het leven als laatste " had Jef als oudste gesproken en daarmee was de kous af. Wat een dag, wat een dag... om 10 uur de eerste versnapering in de vorm van een verwarmend Witteke en al gauw gevolgd door een Hot Dog met zuurkool, zo vroeg mogelijk vond Jef, voordat de zuurkool zachter was dan de boter. Jef, onder de mannen ook wel Chèf genaamd wist het altijd beter, was de enige die in zijn vroege jaren ook gekoerst had en in de jaren 50 nog een keer zijn wiel had afgestaan tijdens het kampioenschap van Vlaanderen voor Minimen aan Herman van Springel , een snel opkomend talent in die tijd. De mannen moesten altijd grimlachen wanneer dit verhaal weer eens boven kwam drijven meestal na een borreltje of vier, ze hadden zo hun gedacht erover, maar Jef tegenspreken was geen vanzelfsprekendheid. Graag zouden ze gedrieen nog eens naar De Hel van het Noorden gaan zoals in 2003 toen van Petegem deze prachtwedstrijd op z'n naam schreef. Dè plek daar was altijd " het Bos van Wallers " maar toen in 2005 voor het eerst in veertig jaar het Bos buiten het parcours werd gelaten, was dat de laatste keer. Nu die strook weer is opgenomen kriebelt het weer in de gedachten maar eerlijk is eerlijk, het gaat niet meer. Afspraak nu rond 10 uur in de morgen bij Jef, bij wie anders, in de luie zetels, de pintjes staan koud de choucroutte staat warm.

t snot voor z'n neus

De zoveelste Ronde van Vlaanderen en dat voor het eerst van dichtbij. Dat wil zeggen op televisie en in de luie zetel thuis ben je er dichterbij dan op de plaats van het Grote Gebeuren, dichterbij de wedstrijd dan toch. Niet dichterbij de mens die van deze koers en van het koersen in het algemeen houdt. De volksgekte die bij de Elfstedentocht en eigenlijk bij alle verdere schaatsevenementen in Nederland losbreekt zie ik nu eens met beide ogen bij de Buren. Door een (dubieuze ?) vereniging "Vlaanderen Vlagt" met in diverse formaten geel-zwarte vlaggen gekleurd wielerfestijn. Via de Oude Kwaremont, waar het wegdek met van natte modder blinkende en nauwelijks aaneensluitende kasseien er nog verlaten bijligt maar de luxe verwarmde tent met VIP genodigden reeds aardig volloopt, op weg naar het cafe " In den Trap op " waar men over de koers spreekt volgens de kritieken in het boek met de weinig orginele naam " Wielercafés in Vlaanderen ". De anecdotes over wie flikte wie ( Benoni Beheyt - Rik Van Looy ) tijdens het wereldkampioenschap te Ronse in 1963, de val van Claude Criquielion en de winst van Maurizio Fondriest in het WK van 1988 ook al in Ronse. Een prettig verblijf aldaar met als bonus de kennismaking met de Nonkel van TV commentator en wielrenboekenschrijver Michel Wuyts ( Tommeke, Tommeke ... Wat doe je nu?" WK 2005 Madrid ) en de mededeling dat de Bosberg binnen bereik ligt om vandaaruit met gemak de Muur van Geraardsbergen te bereiken zonder door het massale verkeer opgeslokt te worden. De Molenberg...tjonge, tjonge, er tegenoplopen valt al niet mee, de naden tussen de kasseien zijn veelal groter dan de dikte van de tubes en smal en bochtig en steil en glibberig, kortom moordend. Van deze beestachtige heuvel op naar Geraardsbergen, mevrouw Tom Tom laat ons de eerste bocht naar rechts nemen alwaar we vrij snel opgewacht worden door een in fel Hollands Oranje ( geen geel met zwart ! ) gestoken hulpsheriff. "U dient te keren heren, u zit op een wielerparkoers en wel in de omgekeerde rijrichting" chauffeur Luc weet de brave man te vertellen over de Tom Tom en vrijwel onmiddellijk en zonder tegenstoot wijst de man ons "voor deze keer" de juiste weg, loopt een 50tal meters van zijn post vandaan om het strenge afzethek van de koers voor ons te openen...we wanen ons voor even tot de toegelaten fotografen uit de Ronde te behoren, voor even. Geraardsbergen in zicht en alsof het zo hoort is er een parkeerplek voor ons vrij gebleven zeer kort op het gebeuren, pure mazzel of perfecte timing, we houden het op het laatste. De plannen worden gesmeed, raken we mekaar in het vuur van het spel kwijt: ontmoeting voor het beeld van de Maagd op de kapelmuur direkt na de koers, voor de rest: doe je best ! Met het tv beeld van de overbemenste Kapelheuvel met het dominant aanwezige kruisbeeld op mijn netvlies in gedachten start ik de klim. Zorgvuldigheid in filmgebruik is geboden, er is zoveel te zien, mijn portretten startten met een praatje en op eindigden met een plaatje... Een zeer, zeer aangename middag vol ontmoetingen, tijdelijke vriendschappen, high fives en lachstuipen maar ook medelijden krijgend met de beroepsfotografen die aanvankelijk gedacht een pracht beroep hebben door deze koersen op de voet en achter op de motor te kunnen volgen. Met diverse camera's en nog grotere lensen beladen, om het middel een belt volgepropt met nog meer andere lensen, gebukt onder dat totale gewicht een foto moèten maken van hèt moment... of minstens hèt beeld van de wedstrijd, een beeld dat al jaren hetzelfde decor bevat alleen de hoofdrolspeler(s) zijn anders, terwijl er zoveel om hen heen gebeurt zitten ze gekluisterd aan de vastgestelde plek, dè plek. Van de Provinciale Zeeuwse Courant via Het Nieuwsblad en de Gazetta della Sport steeds weer de plaat van de eenzame Devolder die op de Muur van Geraardsbergen ontsnapt is met op de achtergrond steeds weer dezelfde schreeuwlelijken ! Misschien nog een plaatje van de Hoofdsupporter van Tom Boonen en de Eddy Merckx look-a-like, die de gehele middag onder luid gejoel de muur opzwoegde. Nog een kwartiertje, dan komen ze....probeer nu nog maar eens een goed plekje te vinden om een glimp van welk renner dan ook te zien passeren. De praatjes tijdens de plaatjes hebben hun werk gedaan, de mannen van de high fives ( uit Belegem, het dorp van de Ronde ) laten hun tijdelijke vriend met graagte passeren en één van de goede plekken innemen. Helicoptergeraas, voorlopers op motorfietsen, waarschuwingsfluitjes, supportersgejoel, de eersten komen er aan... De Belgische kampioenstrui op kop, gotfer wie was dat ook al weer, Hoste ? Gilbert ? geen tijd voor, daar is nummer twee al, een Raborenner, ik kan wederom niet zien wie het is. Jezus wat rijden die mannen door op dat vreselijke stuk wegdek. Naast me dondert en kerel met een Carglass-shirt van de steile helling, net op het moment dat er geen renners passeren, oeff dat had fout en direkt in het beeld van Sporza kunnen aflopen. Snel naar boven, wellicht valt daar nog iets anders te zien en jawel op het moment dat ik daar aankom valt er een man uit een boom, dacht dat hij een goede plek had gekozen maar vergist zich schromelijk en wordt per ambulance afgevoerd. Voor je het weet is het voorbij en stroomt de Muur en Geraardsbergen leeg. Devolder, een mooie winnaar, eentje die màg en het nog vaker zal doen na deze, snot uit z'n neus en modder op z'n bakkes, mooier kan je je niet vertonen als winnaar van deze Vlaandrens Mooiste.