Tidal Kiss ( Gakkenflex )

De aperture disc eruit.

Gakkenflex

vooruit dan maar, volgende keer beter, ik heb een tip over "remove the aperture disk" serieus genomen en doe binnenkort poging twee. tis speelgoed moet je maar denken, als het kind maar blij is.....

Gakkenflex SLR

Op de Filmwasters site ( een site voor film wasters ) werd ik attent gemaakt op het bestaan van een "doe het zelf"magazine uit Nippon (http://otonanokagaku.net/magazine/vol25/index.html), (en filmpje http://otonanokagaku.net/magazine/vol25/mov.html )een magazine waar men naast het blad een bouwdoos/plaat bijvoegd en ditmaal zat er een bouwdoos van een cameraatje bij, de Gakkenflex DIY SLR. Lijkt me leuk en ik vraag me af of een Filmwasting Japanner bereid is een blad aan te schaffen en het op te sturen. Zulke Japanners bestaan dus en na betaling van 3250 Yen ( € 31,00 ) stuurt Mark Skorj mij het gevraagde toe ( reisduur 4 dagen.... service of wat? ik heb in Belgie zijdepapier besteld op 9 december en vandaag is het er nog niet, het moet per UPS...). De gebruiksaanwijzing van het bouwpakket blijkt echter en eigenlijk een normale zaak, in het Japans. Een kind kan de was doen, dat is waar, maar heb je wel eens een Kimono gewassen ? Ik niet. Toch lukt met een goed vergrootglas, een flinke dosis geduld en enig gezond verstand de camera in elkaar te zetten, vervolgens te vullen met een filmpje en dat zoals het hoort dat zo snel mogelijk vol te schieten om te kijken welk een vreselijke beelden zo'n bouwplaatcamera voort kan brengen, bij total disaster kan ik het altijd nog steken op de taalfactor, mijn worstenvingers bij het juist plaatsen van de milimeters grote veertjes rond het sluitertje, de filmkeuze of een minder dagje, zoals er de laatste weken wel meer zijn, kerstborrel hier, kerstborrel daar. Ik hou het op de kwaliteit van het eindprodukt, oordeel zelf, woensdag zijn m'n dia's klaar.

Neut met pensioen, nu ik nog....

Er was eens een man die geen carrière wilde maken, wel graag een zwarte motor, een mooie vrouw met zwart haar en een goed leven, maar liefst géén carrière. De lagere school verliep gladjes en de jaren verstreken zoals ze verstrijken tussen het zesde en het twaalfde levensjaar. De Schooltoets aan het einde der lagere school vertelde dat hij maar beter timmerman kon worden, of schilder. Vader en moeder wilden daar niets van weten, het moest een boekhouder worden, of een ambtenaar, op naar het Middelbaar Uitgebreid Lager Onderwijs, de MULO, later vervangen door ULO ( met de zelfde begrippen voor de zelfde letters ) nog later MAVO ( maar met en MULO opleiding heb je natuurlijk geen idee waar die cijfers, eh letters voor staan, al kan je Voortgezet Onderwijs nog wel raden ). De cijfers op die MULO verraden dat de Schooltoets het nog zo gek niet had gezien, maar of dit lag aan de instelling dan wel interesse, of het verstandelijk vermogen van de leerling, laten we wijselijk aan de geleerden over. Toch werd het diploma met veel ( en u kunt dit eventueel ook letterlijk nemen ) vijven en zessen behaald. De baantjes lagen in die tijd, aan het eind van de jaren zestig in de vorige eeuw helaas voor het oprapen en voordat de beste man het besefte zat hij met z'n nauwelijks uitgepuberde kont aan een bureau op het plaatselijke Belastingkantoor, ja u leest het goed, het Belastingkantoor, de wens van Vader en Moeder was uitgekomen. Een prachtige samenloop van omstandigheden, de fabuleuze sixties/seventies, de ontdekking van de geestverruimende middelen en de wens om géén carrière te maken, zorgden voor een onstuimig ( aangiftes controleren op LSD ? Yihaaa ! ) maar vooral uiterst kort Rijksambtenaarschap, het werd geen Inspecteur der Belastingen. Een bestaan als eigenaar van een boekenwinkel ( lees sexshop ), een grafisch assistent bij een Drukkerij ( lees manusje van werkelijk alles ), een activiteitenbegeleider in een Open Jongerencentrum ( lees barkeeper in een Rock & Roll tent ) gaan het bestaan van beheerder van wijkcentra en vervolgens Multi-Functioneel-Cultureel-Centrum ( lees coffeemaker in a madhouse ) vooraf... Nog steeds op koers, nog steeds de niet gewenste carrière, zoals blijkt of het moet het zijsprongetje van de tamelijk goed betaalde baan als free-lance fotograaf voor een communicatiebureau ( lees plaatjesmakend verslaggever voor een schappelijke prijs ) zijn. Maar nee, dat zet geen zoden aan de dijk, het "makkelijk" verdiende geld wordt nog gemakkelijker weer uitgegeven, dit sprookje is te kort om die veelal nutteloze dingen op te noemen, laten we het houden op nostalgische producten. Nog enige ( 4,5) jaren zonder carrière en het doel is bereikt en daarna leefde hij zoals heden, nog lang en gelukkig.

lost and found

In juni verbleef ik met vriend Neut in Belgisch Luxemburg op een motor/wandeltocht aan de Sure. Bij thuiskomst natuurlijk snel naar de ontwikkelcentrale voor mijn films maar bij het afhalen bleek ik één filmpje te missen. Ik dacht dat ik het per ongeluk had weggegooid met het afval van de Polaroids die ik toen geschoten had en altijd keurig bewaar tot ik een fatsoenlijke afvalbak tegenkom. Gisteren werd ik gebeld door die centrale dat er een filmpje klaar lag en of ik dat even op wilde halen... ik was me van geen film bewust, maar mijn telefoonnummer stond erop dus waarom niet direkt die mistery film opgehaald. In juni schreef ik op dit blog: De inhoud wordt dus onvermijdelijk het landschappelijke en een enkel toevallig passerend portretje, bij voorbeeld van de plaatselijke hereboer Jules. Jules ontmoetten we op avond één, we fotograferen een frame van wat eens zijn grote schuur/loods moet worden, Jules vertrouwde het niet en vraagt wat we aan het doen zijn. ik vertel hem in mijn beste Waals van de aangeboden situatie, vervolgens blijkt Jules enig Vlaams te spreken. Mijn oog was getrokken door de enorme schuur in aanbouw met het landschap daarachter, een maand later zou dat landschap dus verdwenen zijn, vandaar. Als compensatie voor het betreden van zijn erf had Jules me "gedwongen" een familieportret te maken en me doen beloven dit op te sturen, wat ik dus deed ( heb je die grote boerenhand gezien, daar wil je niet mee te maken krijgen..) Helaas was dìt filmpje dus verdwenen en hoera nu dus weer opgedoken. Zo zie je maar, als het verdwenen pixels waren geweest had je ze nooit meer terug gezien, lang leve de film. Jules, je portret komt eraan, in een lijstje, omdat je zolang moest wachten.

Hij las de zin "Jij hebt het Weer niet nodig om jezelf in de put te praten" op t blog van een zekere W. en liep regelrecht naar de kast met de Valium. Een half uurtje en een weersverwachting later stapte Herman kwasie opgewekt de deur uit, kwasie kwa humeur, niet kwa weersverwachting, die was ronduit miserabel. Wat een belachelijke zinnen om een geforceerd nieuw blogverhaal mee te beginnen realiseerde Bridget zich, maar tikte vlot verder op het toetsenbord. Herman liep zoals gewoonlijk richting Keersluisbrug en ditmaal zelfs zonder de neiging daar vanaf te springen, wat uitzonderlijk was. De Valium deed z'n werk naar behoren en bovendien, optimistischer als hij werd van die V., de Sloebrug even verderop was 10 meter hoger, het begon te miezeren. Het lopen langs het kanaal van brug naar brug, heen en daarna natuurlijk ook weer terug, een therapie zonder plan. Bridget stopt het tikken, snakt even naar adem en naar een sigaret wanneer ze de beklemming voelt van haar woorden, therapie zonder plan, mag dat ? Halverwege het kanaal, bij de bocht van Abeele, zitten wat tieners te vissen onder een paraplu, oppassen, ze vangen niks en zoeken vast een andere prooi. Herman versnelt en probeert geruisloos te passeren wat niet lukt. Twee jongens en een grietje van een jaar of vijftien komen dreigend op hem af, het zweet staat op z'n kabouter, "meneer weet u hoe laat het is?" en "heeft u misschien een vuurtje?" Zonder te beseffen wat er gevraagd wordt gaat z'n versnelling over in een paniekdrafje en een grabbel naar toch maar een verse V. in de binnenzak. Aan de andere kant van de dijk maar terug straks, dr. Witteman wil het liever niet, maar kan hem toch niet zien. Dr. Witteman had Bridget een opdracht gegeven, schrijf, schrijf, schrijf......ontdek tussen je woorden een persoon met dezelfde vrees, lees waarom die vrees niet nodig is, het was Herman geworden.

Fout filter ( sx-70 )

Met Polaroid ( direkt klaar ) kiek je het NU... of straks het TOEN ! Fotograferen kan je het niet noemen, vandaar dat het zo leuk is, zowel voor de gekiekte als voor de kieker. Een slachtoffer staat er vrijwel altijd lachend, vrij- en gewillig op, dat vreemde toestel met het karakterestieke geluid alsof er een neusvleugel tussen het scheerapparaat is terecht gekomen en het daarop direkt verschijnende nog blote beeld, ontwapent. Dan nog natuurlijk de ontwikkelfase die eventjes duurt, men wappert ermee, wrijft en blaast erop ook al heeft dat geen enkele zin of nut. Je schrijft er de naam of gelegendheid onder en geeft 'm weg waarna hij tentoongesteld wordt onder een koelkast magneet of geprikt onder een punaise op het mededelingsbord. Hij hangt daar jaren tot de kleur bijna verdwenen is maar gedurende die tijd blijft het een kiek van formaat....altijd blijft daar het moment van TOEN aanwezig. Je geeft 'm weg gaat niet altijd op, ik geef ze bijna nooit weg, ik heb er dan ook honderden, portretten, conceptuele ideen waar ik nooit mee klaar ben of kom, maar ook de mislukte, vaak door gebruik van overjarig verkeerd opgeslagen materiaal eventueel in combinatie met het verkeerde toestel ( SX-70 neemt ook 600 film maar heeft dan een filter nodig ) gooi ik niet weg, ik vind ze zelfs en bijna mooi, wat op zich natuurlijk wel een beetje raar is. Het is raar omdat ik eigenlijk van mooie dingen houd, mooie vrouwen, mooie natuur, mooi weer, mooie woorden, beelden, motoren, mooie enzovoorten. Als verzamelaar van uitsluitend nog werkende fototoestellen ( ! ) uit vroeger tijden raakte ik besmet door het Polaroid virus, omdat toestellen altijd moeten werken voordat ik ze aan m'n verzameling toevoeg, moet ik ook de (steeds moeilijker verkrijgbare) films te pakken zien te krijgen die in de verschillende modellen thuis horen, e(vil)-bay is een eerste uitkomst, maar niet altijd betrouwbaar wat betreft de kwaliteit, er zijn al aankopen gedaan van film die droger was dan de kont van Sinterklaas en slechts een chemisch poedertje tentoonstelden inplaats van bij voorbeeld het beeld van die droge kont, dit natuurlijk à €17, 50 per pakje van tien en waarvan 3 aangeschaft.... Inmiddels heb ik al een flinke verzameling nog enige jaren houdbare film in een daarvoor speciaal geschikt gemaakte Mini-bar ( een biertje voor 5 euro en een zakje pindaas voor 2,50, je kent ze wel ) opgeslagen liggen. In oktober mag ik een tentoonstelling inrichten waar de verschillende voorbeelden van Polaroidtechnieken zichtbaar zijn, ik verheug me daarop en expirimenteer me te pletter, vanavond loopt er weer een veiling op e-bay af met de speciale en al heel lang uit de roulatie genomen Polaroid 665 pos/neg in de aanbieding, kwart over twaalf loopt de veiling af ik doe toch maar een bod ook al is het risico van alweer 6x8 exemplaren positief en negatief poeder het risico.

.

zie bijvoorbeeld ook http://www.guardian.co.uk/artanddesign/gallery/2009/sep/06/photography-art?picture=352552803

Mooi zeiken....

Ik heb al heel wat gezeik aan moeten horen tijdens de "mannen"uitstapjes de laatste jaren, ik heb ook al vele zeikfotoos genomen, compromiterende fotoos, niet voor publicatie geschikt, een tentoonstelling misschien later, zodra ik zeker weet dat het gezeik over gegaan is in gedruppel en de mannen dàn fier kunnen zijn op deze spetterende plaatjes..... "Kijk schat, toen kon ik nog mikken !" heet de tentoonstelling, want titels zijn belangrijk, net zo belangrijk als openingszinnen van boeken. Dit heb ik geleerd van H. Brusselmans wiens openingszinnen '"immer van ongekende kwaliteit" zijn, ik citeer hier voor het gemak zijn eigen woorden. Tijdens ons laatste uitstapje naar Normandie probeer ik in slaap te komen, een lichte rugpijn, koude voeten en nog wat onwennig de eerste nacht in de tent. Schapen tellen werkt bij mij niet, hun imaginair geblaat houdt me wakker, het beste middel is de grijze massa te laten werken en een poging doen ideeen te ontwikkelen. Ditmaal probeer ik de openingszin van het boek dat ik nooit ga schrijven te ontdekken, het moet de perfecte openingszin worden voor een boek dat schrijft over eenzaamheid. Voor ik die gewilde zin te pakken heb val ik echter in slaap, het kan niet altijd meezitten en zal dus moeten wachten tot de volgende insomnia. Die slaaploosheid zal er de komende dagen echter niet van komen, het zware werk van wandelen, bier drinken, twee maal daags restaurantbezoek en bier drinken verhindert dit, ik zal de titel onderweg moeten ontdekken. "Eenzaam is ook maar alleen" probeer ik na de eerste twee blikjes Kronenbourg op dag twee en keur het bij het derde onmiddellijk af, wat een onzin, eenzaam is meestal met velen.....
Over de bierverstrekking in Wallonie zijn al woorden genoeg vuil gemaakt. in wijndrinkend Frankrijk kent men dit probleem niet maar heeft men een andere variatie van ergernis. Zolang er een "Pression" te verkrijgen valt is het ok, maar zodra men overgaat op uitsluitend blik of fles beginnen de problemen: Ze stoppen er maar vier in de koelkast en vullen die pas bij van zodra die vier verkocht zijn, ze snappen niet dat 3 Hollanders en waarschijnlijk ook 3 Belgen niet genoeg hebben aan vier koude biertjes bij een buitentemperatuur van 30 graden. Bij een buitentemperatuur van 30 graden is die nieuwe voorraad van vier blikjes in de koelkast ook niet èèn, twee, drie op de juiste door ons vereiste temperatuur van consumptie. Rest slechts het vertrek naar een volgend distributiepunt alwaar tot onze verbazing het zelfde liedje gezongen wordt. Zelfs na drie dagen intensief gebruik maken van dezelfde verkooppunten snapt men het niet, ja èèn "friterie", die bij de camping doet een poging en past de versnelde koelingsmethode toe door direct na de bestelling van drie biertjes de volgende drie in het vriesvak te plaatsen. Door zeer langzaam te consumeren en de geanimeerde gesprekken volledig uit te smeren, redden ze het bijna.....bijna dus.
Normandie is een mooie streek met een heerlijk vreemd toerisme, stoere mannen op tractoren met visboten, kapiteins op volkse campings, blauw witte strandkotten op straat, soms twee rijen dik, bunkerduinen, kiezelstranden en lauw bier. Hier komen we voor, traditioneel uitgaansvertier is van vroeger dagen, hiervoor en om natuurlijk dè openingszin te vinden maar met de twee gabbers in mijn buurt lukt het me niet om me simulair eenzaam te voelen dus ook poging twee " Oh was ik maar bij moeder thuisgebleven" keur ik per direkt af. De uren vliegen, om over de dagen maar niet te spreken.... de jaren, tja de jaren, daar waren we inmiddels al achter. G. is ( op twee maanden per jaar na ) reeds een erkend Pensionada vertoevend in Portugal, N. gaat over vijf maanden met leeftijdspensioen en I. hikt tegen nog slechts vier jaren werk aan, kortom de dagen van vertier zijn op de rit naar huis na voorbij. De warmste dag van het jaar en toch de lederen motorkleding aan, we moeten tenslotte nog door Belgie, in onze motorogen op Portugal en Griekenland na het gevaarlijkste land om te rijden. Op de motor nog eventjes drie en een half uur de tijd om dè zin te verzinnen, eenzaam opgesloten in de helm en omringd met slechts gebrom van de motor en geruis van de wind blijkt dit een peulenschil, bij Calais heb ik 'm al te pakken: "Ik ben niet zo'n prater" mompelt de man, "wanneer ik in een cafe kom zeg ik bij voorbeeld: één bier".....

Diezelfde donderdag, maar dan s middags....

Collega Theo neemt de boel over om pakweg 12.00 uur, eerst een potje ouwehoeren over mogelijke transfers naar zijn favoriete voetbalclub, het viagravoorval van de morgen, de hartelijke groeten en tot morgen.... In de middag komen er, nu het zomerseizoen aanbreekt, nog nauwelijks bezoekers. Alleen de vaste kern wat-voor-weer-het-ook-is biljarters en stuurlui aan de wal neemt de moeite om een versnapering te komen nuttigen in ons foyertje. Een van die bezoekers is de stokdove en reeds negenentachtig jarige Janus Mooyson ( waarover reeds eerder bericht: http://geen-paniek.blogspot.com/2008/01/koffie.html ) een onwaarschijnlijke vrek. Mooyson sluit zich aan bij een vast groepje bezoekers, hij komt altijd een minuut of vijf later zodat hij niet in aanmerking komt om als eerste een rondje te geven want dat doet zo'n zeer, hij besteld voor zichzelf een Palmpje. Gilles vraagt even later wie er nog iets moet drinken dus is Janus er als de kippen bij om een Portje te bestellen ( met jenever ons duurste drankje €1,10 ) Portje op en Sjors, een in de oorlog overgekomen en nog steeds onverstaanbaar Nederlands sprekende Pool geeft zoals iedere dag het volgende rondje drank weg. "Een borreltje" klinkt het gretig uit Mooysons mond, nu Jan Jasperse nog een rondje, Mooyson: "een portje !" waarna drie van de vijf mannen het genoeg vinden en begeven zich met of zonder rollator terug naar de biljartzaal. Overblijvers zijn Mooyson en Jasperse, de grootste drinkebroer van de ouwemannenclub. Nu komt Mooyson er niet meer onder uit, hij moèt een rondje weggeven, maar afijn de winst is binnen. Met een reeds ietwat dikke tong en in het achterhoofd dat Jasperse er als notoir drinker waarschijnlijk straks toch nog eentje teruggeeft, besteld hij nog twee borreltjes. Het is bijna 16.00 uur en collega Theo herinnert de mannen aan de sluitingstijd, Jasperse stapt op zijn elektrische karretje en hobbelt naar het Woonzorgkomplex een 150 tal meters verderop. Mooyson stap zo goed en kwaad als het lukt op zijn fiets ( ! ), Theo ruimt de boel op en gaat naar huis. De automatische deuren sluiten zich achter hem en onmiddellijk wordt de aandacht getrokken door een luid geschreeuw en gevloek op de hoek van de straat. Daar blijkt de ouwe Janus vrselijk van z'n neus te maken. Hij is gevallen en een welwillende passant heeft de ambulance gebeld want Janus kon niet overeind komen ( verteld later dat de jas tussen de wielen kwam, jaja maar snee in je neus klinkt beter) . Èèn ziekenbroeder bekommert zich over Janus terwijl de ander de fiets op slot wil zetten in verband met mogelijk diefstal. De door de drank agressieve Mooyson ziet dit, springt verrassend fit op en slaat de broeder met een kaakslag tegen de vlakte "blijf van m'n fiets vuile dief, smerige kakkerlak" tierend. Hier hadden de brave helpers niet op gerekend en bellen geschrokken de politie welke in no-time met gillende sirenes op de plaats van het delict arriveert. Met de handen geboeid wordt de oude baas afgevoerd naar het ziekenhuis alwaar hij bij hoog en bij laag beweert niet meer dan èèn Palmpje en èèn borreltje genuttigd te hebben, hij bedoelde waarschijnlijk betààld te hebben. Het zal hem nog veel pijn gaan doen in de portemonee, openbare dronkenschap, belediging van ambtenaar in funktie en mishandeling, ik hoop dat ze bij de bloedproef niet ontdekken dat er nog sporen van cocaine aanwezig zijn ook, je weet het tegenwoordig nooit met die drinkende fietsers......

Zo maar op donderdagmorgen

Iedere donderdagmorgen speelt de senioren bridgeclub de wekelijkse competitieronde alhier in "mijn "gebouw, meestal een aantal deelnemers deelbaar door vier maar af en toe is er een paar te weinig of te veel en komt het fenomeen "rusttafel" ( inspannende sport hoor dat kaarten ) aan de orde. De gesprekken aan die rusttafel gaan meestal over de fouten die , vooral door de ander natuurlijk, gemaakt zijn tijdens de vorige spelronde. Een enkeling neemt het begrip rusttafel niet zo letterlijk en gaat op de gang zitten, meestal omdat hij, in dit geval, er niet mee te koop wil lopen dat hij aan z'n vierde portje bezig is ( het is al half elf 's morgens...). K. is de naam, ik kan dit vermelden omdat er wel vier Kezen rond lopen te wezen, dus niemand weet over welke K. we hier spreken, alhoewel er natuurlijk maar één K. is die om half elf 's morgen al aan z'n vierde portje lurkt. K. zit dus met M., een naam die prachtig past bij z'n leeftijd of bij een mooie Duitse herdershond, ietwat erg luidruchtig te babbelen over naar later blijkt Viagra. Hoor ik het goed, denk ik terwijl ik in mijn kantoortje een vijftal meters verderop de beursberichten van Polaroid aan het doornemen ben: "Het zit tussen je oren M., als je denkt dat hij het niet doet, dan doet hij het ook niet maar zó'n half pilletje helpt je er wel doorheen, ze zijn fantasties". De onlangs zeventig jaar geworden M. heeft een nieuwe vriendin, hij woont nog bij z'n vrouw thuis, maar slaapt regelmatig bij z'n vriendinnetje ( 58 ). "s Avonds is dat ding als een levenloos fietsventieltje maar 's morgens staat hij zo fier als de vuurtoren van Westkapelle te blinken" hoor ik M. luid en duidelijk dan weer zielig dan weer trots zijn mannelijke toestand verkondigen. Ik kan veel hebben maar ben niet erg geinteresseerd in het beeld van de door M gevisualiseerde enorme ochtend erektie. Het gaat me nu dus even te ver, het geluid dat de vijf meter naar mijn kantoortje moeiteloos overbrugt moet toch ook de vijf meter de andere kant op naar het kantoor van de aldaar arbeidende dames der Kunstedukatie eenvoudig kunnen bereiken en dat zint me niet. Met stem die bij een resoluut "Beheerder" past, spreek ik de ouwe geilaards toe, " Heren, dit lijkt me niet de juiste plaats om over het slappe lulletje van Max ( oh sorry M. ) te redeneren, bovendien lijkt me het levenloze ventieltje niet in staat om het formaat van de Westkapelse vuurtoren als vergelijk te laten dienen, het exemplaar van Miniatuur Walcheren of liever nog een afbeelding daarvan op een aansichtkaart lijkt me meer dan groot genoeg". Met deze woorden in de oren druipen de twee oude mannen met rode hoofden af, de ene vanwege de port waarschijnlijk en de andere omdat het gewoon erg warm is in dit gebouw gedurende de zomermaanden en het hem te veel aan strand en vuurtorens doet denken. Ik neem nog maar een kop koffie en wacht tot mijn collega T. me af komt lossen, hij mag vanmiddag met de praatgroep van stokdoven een gesprek gaan voeren....heb meelij, doch het is bijna vakantie.

Sur Sure....

"Dus binnenkort gaan we op pelgrimstocht te voet naar Santiago de Compostella, we proberen serieus van de drank af te komen en zullen eens kijken of er daar een helpende of helende hand wordt uitgestoken.... we blijven natuurlijk wel gewoon drinken tot we daar zijn, maar dan stoppen we ermee ! Mocht het vlees op de terugweg toch weer te zwak blijken, dan gaan we volgend jaar gewoon naar Lourdes ! De plannen liggen al klaar..." We waren tijdens een van onze jaarlijkse motoruitjes terecht gekomen op een heerlijk rustige camping in Belgisch Limburg met een weliswaar hoog geitenwollensokken gehalte, maar door het contrast bedevaargangers-motorijders/drinkebroers gevuld met mogelijkheden tot humor. Toch fronsten de twee voorhoofden van onze tafelgenoten zich eventjes bij het horen van deze openingszin, ik ga naar het urinoir en Neut legt de brave mensen uit dat er wel meer onzin te verwachten valt, we zijn ten slotte op stap. Motoruitjes bestaan uit een motorrit en wandeltochten met camera op zoek naar plaatjes en vertier. Na jaren lang ploeteren met autocompactcameraatjes al dan niet met film of memorystick uitgerust, heeft mijn vriend Neut eindelijk een fatsoenlijke camera voor z'n *ste verjaardag weten los te peuteren.....Hij is er blij mee en ik doe net alsof ik het beter weet dus vertel hem over diafragma, sluitertijd, witbalans en isowaarden. Ook compositie komt aan de beurt, inhoud slaan we voorlopig over, we zijn in Belgisch Limburg, waar vinden we inhoud, de dorpen zijn leeg, slechts de weilanden zijn vol zeer, zeer dikbillige koeien. Zo dikbillig dat, hoorden we later, vijftig ( 50 ) procent ( % ) van de geboortes per keizersnede passeert, onfatsoenlijk dieronvriendelijke doorkweek. Maar zo rustig en stil dat het hier is, bijna onbeschrijflijk maar ik doe een poging, - behalve het prachtige gezang van de vogels dat klinkt van vroeg tot laat en het pruttelende geschijt van de koeien regeert hier de stilte-, tot zover de romantiek. De inhoud wordt dus onvermijdelijk het landschappelijke en een enkel toevallig passerend portretje, bij voorbeeld van de plaatselijke hereboer Jules. Jules ontmoetten we op avond één, we fotograferen een frame van wat eens zijn grote schuur/loods moet worden, Jules vertrouwde het niet en vraagt wat we aan het doen zijn. ik vertel hem in mijn beste Waals van de aangeboden situatie, vervolgens blijkt Jules enig Vlaams te spreken. Geboren tussen Ossendrecht en Zandvliet, nu tandenloos en accentvol ( buurman Debacker, voor zijn pensionering houthacker, bemoeit zich met andermans zaken en blaast in het Vlaams over de strak geschoren heg " tussen Ossendrecht en Zandvliet ? Hij zijt heboren tussen de bènen van oew moeder! " en bemoeit zich daarna verder met het onkruid ) in no time is de familie verzameld, moet ik een portretje schieten en ernstig beloven dit op te sturen, ok Jules, komt eraan. Donderdagmiddag waren we vertrokken, erg koud maar droog, na twee Blonde Leffes in het campingcafe op weg naar het dichtsbijzijnde dorp vijf kilometer verderop, daar is een cafeetje, wordt verteld. Cafe open? nee dat niet ( wat is dat toch in Wallonie, vorig jaar ook al zoiets moeten waarnemen ) maar wel een bakker met frisse Jupiler in de automaat voor de deur, waar kom je dat nog tegen, ik vermoed dat Europa hier geen voorstander van is. Dan maar weer de zelfde vijf kilometer in omgekeerde volgorde terug lopen alwaar ten slotte de warme hap en de koele versnaperingen wachten. De avond wordt gevuld met geanimeerde gesprekken over Europa, drie broers uit de buurt van Loksbergen op jaarlijkse staptocht, de een nog zatter dan de andere, ja Rochefort is een pittig biertje, vermaken ons met heerlijke anekdotes, voorbeelden van hoe het niet moet, maar hoe het hier dus wel gaat. Voor ik het weet is het half tien de volgende morgen en sta ik met een lichte kater voor de ontbijttafel de dagroute te bekijken, een rondje van 15 kilometer over geaccidenteerd terrein, pittige hellingen door ons beiden "ware klootzakken" genoemd. Het weer is aangenaam fris, de wolken zijn nog gebroken dus ideaal voor onze landschapsfotografie. Later wanneer het grijs wordt zijn we blij dat we vroeg op de tocht veel geschoten hebben. Neut een dikke honderd en ik toch zeker 3 rolletjes van twaalf ( wat veel is in de oude Ikoflex. eh, lichtmeter mee? nee alles volgens de sunny 16 rule, die werkt.) en wat Polaroid i-zone plaatjes, een Polaroidprodukt van absoluut de slechts mogelijke kwaliteit. Ik wist dat wel maar ben benieuwd hoe de beeldjes ( 2,5 x 4 cm ) zich laten zien wanneer gescand en vergroot tot 25 x 40 cm. 's Avonds zijn we moe en tevreden, eten wat, drinken wat en snurken wat tot de ritssluiting van Neut het begeeft, klappertandend snurken gaat niet en vervolgens is het voor mij dus een rustige nacht. Dag drie beloofd qua weer niet veel goeds, toch houden we het 20 kilometer droog, met een boog om de camping belandden we zowaar toch nog op een terrasje, Cafe/feestzaal/bowling/friterie en dagbladen "de Oase" te Vaux-sur-Sure... een ware beleving, geloof me, tot het begint te regenen en vervolgens niet meer stopt. Retour campeerplaats, waar je op de meeste campings niet verder komt dan frites met steak of schnitzel worden we wederom met een goede maaltijd ( biologisch en diervriendelijk, ook al is er een levende boeren-scharrelkip voor geslacht ) verwend. Drie dagen zijn zo voorbij vandaar alweer terug naar huis. Regenpak aan ? "nee joh ben je gek, het blijft droog" sputtert Neut, vervolgens rijden we dus na 25 kilometer de eerste en op één na natste regenbui van de dag binnen. Stoppen en alsnog de plastiek pakken aan, bij Brussel is het droog, met een schuin oog zie ik Neut nog denken " t pak weer uit ?" ik rij door en bij Goes valt zoals gewoonlijk is bij Goes de volgende en natste bak water. Een weekend wederom voor herhaling vatbaar.

De mei-bijeenkomst die geen doorgang vond.....

De zaterdageditie van de normaal gesproken tweede-donderdag-van-de-maandse bijeenkomst van Goed Gezien kon plaats vinden in Knokke tijdens het Fotofestival, daar slechts twee van de geregistreerde leden zich konden ontworstelen aan verplichtingen van ander aard, noem het werk, vakantie, goesting of gewoon bbhh's werd het dus een ontmoeting met twee. Neemt niet weg dat het met twee aangenaam babbelen, koffiedrinken, beeldkritisch annex lovend fotoos bekijken is. De Beelden van de World Press Photo dringen diep door maar vermoeien zeer vanwege de wereldellende die deze competitie nodig heeft om tot een winnaar te komen. Roger Cremers’ Auschwitz Tourisme reeks is onze logische druppel, op naar eerst een versnapering en een volgende locatie, de Watertoren. De Watertoren, of althans het pompgebouw/martelkamer dat iets verderop op een historische wijze schoon staat te zijn, blijkt voldoende gevuld met niet alledaags materiaal. De metershoog geprojecteerde Loop ( close-ups uit La Passion de Jeanne "d'Arc 1929, duur 12 uur ) dwingen tot stilstaan en bewonderen, wachtend tot de traan die balanceert op de rand van het ooglid het doek afrolt…..twaalf uur is te lang en waar begint de Loop weer, voor je het weet sta je daar dertien uur zonder het zelf te weten ( ! ) . Op naar de volgende verwondering, een wandtapijt duister, donker en eveneens meters hoog en breed, The Tree at the Edge of the World waarna de stap naar het vervolgens tentoongestelde werk iets kleiner wordt, een duister grijze rechthoek met naar het lijkt wat stof dat kleeft op het oppervlak. Het lijkt alsof de maker een beeld laat zien waar niets te zien is dan stof tot nadenken. De (ontruimde maar verder in takt gelaten) pompruimte van de watertoren beklemt ons beiden, het voelt, oogt en benauwt als een martelkamer van welke je leest in krantenartikels uit Oostenrijk of zelfs hier in België of ziet in films waarbij de kriebels over de ruggengraat kruipen. De kettingen nog aan het plafond, de kale elektriekdraad ernaast, de klemmen aan de muur, wanneer je ogen zo geconcentreerd zijn door al het kritische annex lovende kijken zie je veel en slaat de fantasie gemakkelijk op hol. De getoonde beelden op beeldschermen kunnen ons niet overtuigen, maar het geheel van de ruimte maakt alles goed. Op de deur naar ruimte drie bemerken we een bewijs van ware bananenliefde, een zestigtal, veelal verschillende (typisch voor bananen gemaakte) stickertjes sieren het deurpaneel, de pompbediende/beul moet een liefhebber zijn geweest, het is een signaal van authenticiteit die heerst in het gehele gebouw en zeer goed past, ook de roestige sleutel naast een vreemd opgesomde lijst met data, geviltstift midden op een kale muur werkt mee, goed gedaan door niets te doen. We besluiten dan ook dat door het gebouw niet of nauwelijks aan te passen de bezoeker min of meer gedwongen wordt het getoonde materiaal op een andere manier te bekijken, waar overvloed en stroomlijn in een “gladde” expositieruimte de beschouwer verleidt sneller te consumeren, stroopt deze hindernisbaan het tempo, goed zo!

Voldertje !

Mist en duister weer, drie graden wijst de thermometer in de auto, op weg naar Brugge, op weg naar de Koers. Op de hoek van de afslag Boudewijn Seapark staat een vrouw te zwaaien naar passerende touringcars met opvallende reclameopdrukken en gevuld met renners op weg naar de start in het centrum van Brugge. Aha, mijn eerste "slachtoffer" dient zich aan, mijn plan is gedurende de dag een restantje ver over de datum Polaroids te schieten van Supporters die dan tevens een poging doen de winnaar van de dag te voorspellen. Met "Mevrouw, mag ik u wat vragen" meld ik me bij de met een wielrenpetje gewapende dame, "wie denkt u dat er wint vandaag?" "Pozzato" klinkt het overtuigend uit haar mond. Ik leg uit wat ik van plan ben, maak een foto en vraag haar naam. "Vandenberghe Solange" is het antwoord, "de vrouw van de Vandenberg die eens 6 dagen in het geel heeft gereden in de Tour de France van 1968". Wow, met deze vette buit op zak bedank ik haar en rijd naar Luc en Veerle alwaar de koffie op me wacht. Vol goede moed en met de voorspelling van Veerle dat het "bij ons" wel snel mooi weer zou worden, zijn we op weg naar de Vliegende Start te Zedelgem. Al gauw vult de aanvankelijk lege straat zich met belangstellenden en kan ik kiezen, Ramon en Dirk, tourfietsers op leeftijd hebben wel wat tijd en verwonderen zich over mijn vraag, de vreemde polaroidcamera die ze nog wel van vroeger kenden en werken mee. Dan Bart, een man van pakweg 45, staat samen met z'n moeder geposteerd onder het startdoek, een bundeltje gele Vlaamse Leeuw vlaggetjes in de hand, ik plaatst me naast hem en Bart vraagt me of hij nu op de televisie komt, voor het gemak bevestig ik dat maar. Met het ijs gebroken voorspelt Bart zonder verder één seconde na te denken: Stijn Devolder en krijgt gelijk! De rode draad van de dag is gevonden en de Prognostiekers volgen zich op. Onze reis langs de koers gaat via de start naar Wetteren, het Dorp van de Ronde. Marc een kruispuntbewaker, iets moeilijker benaderbaar maar met al mijn vriendelijkheid in de strijd krijg ik een Boonen uit de mond en wederom, bij het zien van de camera gecharmeerd van het mogelijke resultaat. De renners komen langs in hoog tempo, om eerlijk te zijn zie je er weinig van, allemaal een zelfde helm, duistere zonnebril en bruinverkleurde ledematen, ach wie geeft er nu om renners, prognostiekers, daar draait het om. Op weg naar de Koppenberg gooit de Belgische dienst voor Wegen in nauwe samenwerking met TomTom bijna roet in het eten: WEGOMLEGGING-VOLG >> tja... en dan weet je het wel. Uiteindelijk kiezen we een goede route en belanden aan de verkeerde kant van de Koppenberg. Op de vraag aan een materiaalpost medewerker van de firma Rabobank hoe ver het nog is naar de top, gokt hij één kilometer. Na een kilometer of meer belanden we bij een Eerste Hulp Bij Ongelukken post en tevens wegafzetting met aan het hoofd Gustaaf, die eerst Nuyens voorspelt en vervolgens ook weet dat het nog één kilometer is naar de top. Wederom na minimaal die kilometer afgelegd te hebben krijgen we de top in het vizier, ik gok nog één kilometer. Dorst, dorst, dorst dat we hadden, reeds één uur dertig, inmiddels een fel zonnetje, een tent met Jupiler vlaggen in beeld. "Hoe kom ik bij die tent meneer" vraag ik oom agent die een vrije doorgang van renners en karavaan moet garanderen. "Alleen voor VIP's "is het norse en besliste antwoord, u kunt eten en drinken aan de voet van de berg ( ! ) ongeveer één kilometer verderop". Onderweg de voorspellingen gescoord van Jack, een radioreporter uit London, die toegaf de ballen verstand te hebben van wielrennen en slechts een renner kende: Boenen, met de nadruk op oe, wrong Jack, wrong. Catalaanse Myriye: Flecha, Liselotte: Boonen, Max, een jongeman uit Milaan, zaterdag vertrokken per vliegtuig, op de fiets vanuit Brussel tot hier, vervolgens naar de finish en dan direct weer terug naar Brussel, rest slechts bewondering maar zijn voorspelling is mis: Pozzato, wie anders. Voldertje, Voldertje, Voldertje zingen de supporters onder aan de voet van de Koppenberg, iedereen Belgen, Nederlanders, Italianen en Fransen, sommigen licht teleurgesteld maar vol van bewondering voor de renner uit de streek. De VIP's gestoken in 3delig costuum met sigaar nog tussen de lippen rollen letterlijk en figuurlijk van de berg af, overmatig genuttigde alcoholische versnaperingen in combinatie met het stijgings ( of in dit geval dalings ) percentage van 15% doen het stapritme versnellen tot een crisis tempo met de enige mogelijkheid van stoppen door te kiezen voor het wegdek of steile berm... een fraai gezicht wat niet snel van m'n netvlies zal verdwijnen. Het dronken, patat met alles erop etende groepje koersdellen is twee keer te laat, 1. de Polaroids zijn op, 2. er is reeds gefinisht, jammer dames een volgende keer wellicht. Supporto ! is geboren.

Vuullak !

Na een voor Fred ontspannen verlopen fietstocht van 60 kilometer begint de pech, eerst loopt op een hobbelig stuk wegdek de ketting uit het versnellingsapparaat, wat hem een paar vuile vette handen bezorgt en geen 5 kilometer verderop loopt de achtertube langzaam maar zeer zeker leeg. Wat te doen, pompen en verder rijden met het risico dat de hele band aan gort gaat, of de laatste kilometers naar "de Roode Oortjes" te voet afleggen. Fred kiest voor het laatste, het is nog te vroeg voor een wilde nacht en het kruit moet niet te vroeg verschoten. Na een uurtje stappen met de fiets aan de hand en Opbrakel in zicht, verstapt hij zich op een losliggende klinker, de enkel klapt dubbel ( ! ) en met een schreeuw van pijn laat hij de fiets vallen en ploft in de berm, de beide handen de voet omklemmend alsof dat zou helpen. "Gotferdomme" vloekt Fred hard en grondig, "kutkasseien!" De schoen uit en zo snel mogelijk met de voet in het toch redelijk koude slootwater, dat doet goed en stopt de zwelling enigszins mag hij toch hopen. Die zelfde schoen krijgt hij natuurlijk een goed kwartier later niet meer aan en nog beduusd van wat hem zo plotseling overkomen is, kruipt en strompelt Fred naar de fiets, zet hem overeind op de standaard en hoopt op een passerend voertuig. Na een stijf kwartiertje wachten komt in de verte een Renault 4tje aangetuft, Fred steekt z'n duim op en waarempel de dame op leeftijd stopt. "Problemen meneertje" klinkt er uit het open raampje en direkt daarachter "gooi die fiets maar achterin, plek zat, de achterbank is er al jaren terug uitgesloopt" Met een van pijn vertrokken smoel maar dankbaar wurmt Fred de fiets in de Renault. "En waar moeten we naar toe ventje?'' murmelt het bijna tandeloze besje. "Opbrakel zou geweldig zijn" en voor hij door had dat hij met zijn wilde plannen te koop liep, "cafe de Roode Oortjes om precies te zijn". "Zo, zo ventje naar de Roode Oortjes, ik neem aan dat het niet alleen voor een kop koffie is, vuullak!" en bruusk trapt de dame op de rem. "Als je kan wippen, kan je lopen ook!" Voordat Fred goed en wel weet wat hem overkomt staat hij weer op straat met één schoen aan en een lekke band. "waar blijven die volgwagens'' grimlacht hij hardop, bijt op de tanden en fantaseert het rode vod van de laatste kilometer.

Jo de Roo

Alles goed en wel tot hij bij zijn chat-vraag "of er nog iemand hem kan horen" het chat-antwoord krijgt "nee en ruiken ook niet".... Dit zet Fred aan het denken met de, ondanks het jaren achtereen gebruik van alcoholische versnaperingen, toch nog redelijk aanwezige grijze cellen. Het kan zo werkelijk niet langer, Fred of Frederique, hij is tenslotte nog maar 56 en om nou tot het einde der jaren zijn lusten bot te vieren achter een laptop met een blik Jupiler binnen handbereik... genieten zet zich plots om in gruwel. Delete Frederique, stap op je fiets, desnoods met windje tegen. Eens kijken waar te beginnen, een voorjaarsklassieker zoals bij voorbeeld de Ronde van Vlaanderen, in pakweg drie dagen, dat moet te doen zijn. Woord bij daad voegend stapt Fred naar het schuurtje en controleert de bandenspanning, versnellingsapparaat en remblokjes, verplaatst zich naar zolder en verzamelt de kampeer uitrusting, pakt deze samen in de verre van nieuwe maar nog goed bruikbare fietstassen, loopt wederom naar de schuur om deze te aan de fiets te monteren.
Dinsdagmorgen, Fred zit al een uur en drie kwartier op het zadel, de tocht is begonnen, redelijk goed weer, niet al te veel wind ook al blaast hij in het gezicht. Fred denkt hardop, dat is hij gewend, als je partner een laptop is geweest bestaan er vreemder dingen. Allerlei gedachten schieten door zijn dak, "je eigen dochter opsluiten en misbruiken, had die Fritzl dan geen buurmeisje...?" en ook "waaraan denkt Boonen eigenlijk de eerste 200 kilometer wanneer hij niets anders te doen heeft dan meefietsen .... ook aan een buurmeisje?" De eerste pitstop is in Cafe "In Den Trap Op" in Horebeke, op de dag van de Ronde een tjokvolle plaats waar men over de koers praat, een kaartje legt en een prognostiekje maakt. De plaats ook waar Fred voor het eerst kennis maakte met "Vlaanderens Mooiste". In 1962, toen de Zeeuw Jo de Roo won, was hij er met z'n vader en weet nog dat de waardin niet van z'n kont kon afblijven toen hij in het pissoir een boodschapje deed. Niet dat hij er iets van snapte op die 10 jarige leeftijd maar erg onaangenaam vond hij dat niet en had het z'n vader dus maar niet verteld. Na een koffie, een koek en een ditmaal ongestoord toiletbezoek ( "waar blijft ze nou" dacht hij nog hardop) op weg naar de Molenberg, dat wordt lopen en zelfs dat valt niet mee op deze pittige kasseienheuvel. De nacht was hij van plan door te brengen in Herberg "de Rode Oortjes" een etablissement met een dubieuze faam tussen Sint-Maria Oudenhoeve en Brakel. De volgende nachten in z'n tentje, maar eerst nog een wilde nacht om het af te leren. Met deze nacht in gedachten fietst Fred fluitend en vibrerend de kasseienstrook op, zich een jonge Jo de Roo wanend omringt door blonde Ronde Missen.

Fred

Dan is er dus om half acht de Wereld Draait Door waar Matthijs van Nieuwkerk dagelijks zijn neus in andermans zaken steekt en als glimlachende wijsneus al interrumperend zijn gasten te kijk zet dan wel een pluim in de reet steekt. Veel meer valt er niet te beleven en Fred zit dan ook al gauw weer op het wereldwijde net, waar hij beter bekend staat als de lesbienne Fréderique, 21 jaar oud en model is in plaats van 56, kalend grijs en werkeloos. Je moet wat met je miserabele leven is Freds motto en verdomd, hier heeft hij succes. Geen idee natuurlijk of de aantrekkelijke dames die dagelijks hun spannende belevenissen aan Frederique kwijt willen ook werkelijk aantrekkelijke dames zijn en geen onbehouwen bootwerkers met vuile klauwen en te veel vrije tijd plus een even grenzeloze fantasie. De vrijgezel Fred was direct na aanvang van de kredietcrisis ontslagen wegens overkompleet, maar wist wel beter. Zoals in zoveel bedrijven werd deze crisis aangegrepen om het overtollige- en ongewilde personeel de kantoorlaan uit te sturen. Fred voelde de bui eigenlijk al een jaartje hangen nadat hij op het laatste personeelsfeest niet met zijn handen van het goedgevormde dopdoosje van de directeur was afgebleven. Met zijn ladderzatte kop was hij op zijn knieën achter de bevallige dame aangekropen al roepend "die panty's moeten kapot, kapot moeten die panty's". Het was uiteindelijk slechts op een flinke uitbrander uitgedraaid en er zodoende nog goed mee weg gekomen, de direkteursvrouw wist niet van 's mans goedgevormde dopdoosjes af en moest dat niet te weten komen ook.... hij mazzel. Ach dit leventje beviel hem eigenlijk wel, 70% van het salaris , meer had hij nooit nodig gehad. De auto en de krant de deur uit, boodschappen bij de Lidle en zuinig met de spaarcentjes. Het pensioen lonkt. Niet te vroeg opstaan, de gratis Spits krant ophalen bij het postkantoor, gratis koffie in de bibliotheek, een blik bier om vijf uur, eentje om zes uur, nog een om zeven uur, Freds wereld draait door en hij toetsenbordt " ik zit heerlijk in de tuin met mijn borsten bloot van de avondzon te genieten, is er iemand die meeluistert ?" Een halve tel later klinkt de 'PING" van het repeterend antwoord, zijn avondpleziertje kan beginnen, Fred gromt genietend.....

wees gegroet Maria

Op het meisje tegenover me na, was het uitzicht niet om aan te zien. De sterk vervuilde ramen van bus 42 naar Brugge overtroffen met moeite de smerige aanblik van de vloer en lege banken, mensen mensen wat een vuilte. Het kan toch niet zijn dat deze bus een schoonmaakbeurt heeft gehad de laatste weken laat staan deze morgen. Openbaar vervoer in Nederland, geen paradepaardje, neem het loket van de ferry Vlissingen - Breskens: gesloten! waar koop ik mijn kaartje? in de automaat, de automaat is kaduuk, alleen betalen met pinpas.... die heb ik niet helaas. Toevallig staat een bekende uit mijn geboortedorp even verder met een geldig vervoersbewijs, even clandestien meeglippen dan maar en zien wat er gebeurt. Geen arrestatie dus "genieten" dan maar van de vrije vaart... gelukkig ben ik nog geen bescheiden bejaarde waarbij dit soort kwajongensachtige misdaad niet in het normen en waarden woordenboek voorkomt, ik zou er nog staan vermoedelijk. Op weg naar Brugge, ik heb een film uit 1959 op de kop getikt en wil die volschieten. Waarom daar weet ik niet, film oud, Brugge oud, waarschijnlijk is het dat. Koud weer, rijm op de dijk, een zwaar statief en een zware camera, Brugge verwarmt hoop ik. Zestien beelden, een vispannetje, een Brugse Tripel en twee pisbeurten later zit ik weer op de bus terug, alhoewel zit... de bus van lijn 42 is volgepropt met kakelende op koopjes belustte dames van over de middelbare leeftijd op weg naar Sluis ! Wat vindt je in Sluis dat in Brugge niet te koop is ? XXX artikelen? gaan die ook de deur uit met een prikkelende voorjaarskorting ? ik durf het niet te vragen, ze zijn met velen. De bus is leeg na Sluis op twee vers ingestapte medereizigers na, ze moeten naar Draaibrug. Een geanimeerd gesprek over zelfmoord, echtscheiding en erg enge ziektes dringt mijn oren ongevraagd binnen, wat moet ik anders doen dan glimlachend dit onheil aanhoren, ik kan geen kant op. Precies op tijd bereikt de bus de boot terug naar Vlissingen, dat kunnen ze gelukkig wel heel goed, het zal niet aan de chauffeur liggen, die wil ook op tijd naar huis, 't is zondag, 't is Sport in Beeld.....

Oudjaar 2008

“Het is natuurlijk heel erg naar dat er hier in de buurt geen enkele winkel is waar men fatsoenlijke Design-meubelen kan kopen” sprak de arrogante kwast met een air van hier tot gunder en met een stem om op te schieten. Nota Bene in een van de armste gebieden van Frankrijk, de Arriège, was de man tien jaar geleden neergestreken met zijn in Nederland verdiende guldentjes. “Denk erom”, fulmuleerde de kwast verder, “wanneer je iets wilt bereiken in deze wereld, zul je jezelf toch moeten presenteren bij Galerie 21 in Amsterdam waar de top van de Nederlandse design-wereld verzameld ligt. Doe je ook iets met bont, wees er dan zeker van dat het AB bont is en niets anders” was de volgende loze kreet in de ruimte, “Agriculture Biologique, negeer je dit dan is de kans groot dat je etalage ruiten bespoten met graffiti of zelfs in scherven eindigen.” Vraagtekens staan op onze voorhoofden geschreven, moet hij zijn pilletjes nog nemen of verwart hij ons met andere personen. “Leuke hond heeft u” probeer ik het gesprek een meer logische richting te geven. ”Het is een Rodesian Ridgeback, en ze is deze morgen gesteriliseerd, ik wil voorkomen dat de Fransen haar stelen om mee te kweken, ze kost drieduizend euro en ik heb er nog negen van rond mijn huis lopen, we wonen erg vrij mag ik wel zeggen” . Ik ben het beu en peuter wat in mijn neus, de kwast snapt het en druipt af. We zijn beland op een oudejaarsfeestje van Mayotte Magnus, een gepensioneerd fotografe die in het mini plaatsje Alan een gigantisch kasteel, een voormalig Chateau der Bisschoppen, bewoont, 42 kamers 13x13m. Ze heeft voor de omwonende pensionadas of tijdig met werken gestopte buitenlanders, voornamelijk Engelsen, een oudejaarsfeestje georganiseerd. De buitenlanders, meestal gevlucht voor de pietluttigheid van het vaderland en de mogelijkheid om door de vele regels aldaar niet voldoende van de vrije tijd te genieten, klagen nu vrijwel allen over de pietluttigheid en de vele regels van de Franse overheid, het gebrek aan daadkracht van de Franse middenstander, de traagheid van de ambtenaar, de hoge dieselprijzen, de nare Franse buren, de haan van de nare Franse buren, bovendien spreken de Fransen praktisch geen Engels en dat in deze tijd, tjonge, tjonge....kortom het lijkt alsof ze allen verhuisd zijn om nog meer te kunnen klagen. “So you are from Scotland” probeer ik tegen de geblokte man in een geruit rokje en gok goed. “Near Glasgow” en vervolgens krijg ik te horen dat hij hier aan de overkant woont, zijn huis te koop staat, zijn man ( eveneens in rokje , but from London ) onheus bejegend wordt door de plaatselijke jeugd, vervelende briefjes in de bus krijgt, vindt dat in het plaatselijke cafe de rookverordening niet strikt gehandhaafd wordt en de burgemeester een corrupt figuur is, waarna natuurlijk nog plenty voorbeelden. Gelukkig heeft Mayotte een muzikaal intermezzo ingelast en iedereen wordt verzocht naar de muziekkamer te verhuizen. Gezeten in zeer comfortabele fauteuils luisteren we, met uitzondering van de kwast die onophoudelijk zijn buurman bestookt met onzin en wartaal, naar een Braziliaans koppel op gitaar en dwarsfluit. De Champagne vloeit rijkelijk. "For no one" heet de Beatle song en na het uitdelen van de tekst op een A4tje worden we verzocht dit mee te zingen, hetzij uit volle borst hetzij min of meer neuriënd. De Engelsen geloven niet dat het een Beatle song is, terwijl ik het nummer me toch woordelijk herinner, “Op de flip-side van Yesterday" probeer ik, maar nee het staat ergens verborgen op Revolver één van m'n eerste LP s. Met het liedje de verdere avond mijn kop niet uit te krijgen, doe ik nog een laatste poging een sociaal gesprek aan te gaan met de partner van Schot 1, Schot 2 Peter, een prototype van een YMCA-homo dus kaal met snor, is een aardige gast en ik ben blij hem tot het laatst bewaard te hebben alvorens ik me voeg bij mijn vriend Chris, eveneens Engels en hier woont maar nog steeds in London werkt dus de drinkgewoontes van Groot Brittannië nog immer respecteert: veel en snel. Peter is on-line handelaar van speelkaarten ( ja dat bestaat) en voorzitter van het Gilde der Kaartmakers ( ja dat bestaat ook ) en weet daar boeiend over te vertellen ( hoe bestaat het ). Zijn hoofd is ook ergens in een boek kaarten gebruikt en dat schijnt een hele eer, King of Spades, de kaart des doods wordt me wijs gemaakt en ik geloof op dit moment alles. Ik voeg me bij Chris die met 2 glazen rode wijn in zijn handen staat en zover heen is dat hij met zichzelf proost.... Wat moet ik hier nog verwachten, Mayotte had Chris verzocht de dansmuziek van deze avond te verzorgen en dus een aantal dansbare CD s mee te brengen, maar de gisteravond uitgezochte nummertjes vielen niet al te best in de smaak van de nog resterende aanwezigen, "Mud" van Tigerfeet zorgt nog slechts voor opgetrokken wenkbrauwen, de Sexmachine van James Brown kon door geen enkele sophisticated beugel.... Tijd om af te nokken, terwijl Chris nog een paar Armagnacjes achteroverslaat kijkt Mayotte nog snel in het fotoboek Boks van Paul Willaert dat ik voor haar als cadeautje had meegenomen, ze is verwend met een man als de fotograaf Jorge Lewinski, maar schat het boek op de juiste waarde en is er blij mee, beloofd me dat ze het morgen een grondige kijkbeurt zal geven en me er later over te mailen, daar ben ik op mijn beurt weer blij mee, neem afscheid en loop achter mijn Engelse vriend aan die zichtbaar moeite heeft met de uitgesleten en onregelmatige treden van de kasteeldraaitrap. Honderd meter en verschillende sidesteps verder stopt Chris de sleutel in de deur van zijn koude Franse huis, tandenpoetsen en onder de wol, morgen vliegt een vliegtuig.