Voor diverse organisaties, bedrijven en instellingen heb ik al (dag)reportages gemaakt, vergaderingen, feestjes, bijeenkomsten, reorganisaties, golftournooi, brandweeroefening, openingen, cultureel, festivals etc, maar nog nooit een sportverslag, hardlopers.... laat staan een sportverslag vanachter op de motor, gehandicapt vanwege een helm, de beweging en het feit dat een rug geen 180 graden kan draaien. Een bevriend fotograaf was verhinderd en vroeg mij zijn zaken waar te nemen, leermomenten met plezier noem ik dat en neem ze graag aan. Je leert veel, niet alleen dat het verdomde zwaar is 10 miles te lopen bij temperatuur net boven het vriespunt en een noordoostelijke wind kracht vier recht op de kop, nog nooit zoveel rondvliegend snot en spuug gezien. Je leert dat 20 kilometer per uur op de motor weliswaar geen snelheid van betekenis lijkt, maar dat wanneer je bijvoorbeeld na tien minuten afzakt en probeert de eerstlopende vrouw in beeld te krijgen en dan vervolgens weer terug naar de koplopers toe gaat, er toch eventjes met 120 door de bocht over fietspaden gescheurd moet worden en waarna plotseling de bewondering voor fotografen en cameramensen tijdens bijvoorbeeld een Ronde van Vlaanderen ( kasseihellingen ) en Tour de France ( afdaling op glibberige Mont Ventoux ) met flinke stip stijgt. Je leert en waardeert tegelijk dat de autofocus een mogelijkheid is die niet voor niets uitgevonden en beschikbaar is op een camera. Je leert dat hardlopers ( mannen recreanten dan toch ) evenals voetballers na een geleverde prestatie de pint niet schuwen...., dat hardlopende vrouwen hun onderscheidende en mooie onderdelen achterlaten tijdens de trainingsarbeid ( mannenpraat, maar toch jammer ) en dat hardlopen niks voor mij was, is en ooit zal zijn. Mooie plaatjes zijn er wel te maken, in 3D zou het snot mooi uitkomen fantaseer ik nog op de valreep.
