maandag 23 november 2009

Hij las de zin "Jij hebt het Weer niet nodig om jezelf in de put te praten" op t blog van een zekere W. en liep regelrecht naar de kast met de Valium. Een half uurtje en een weersverwachting later stapte Herman kwasie opgewekt de deur uit, kwasie kwa humeur, niet kwa weersverwachting, die was ronduit miserabel. Wat een belachelijke zinnen om een geforceerd nieuw blogverhaal mee te beginnen realiseerde Bridget zich, maar tikte vlot verder op het toetsenbord. Herman liep zoals gewoonlijk richting Keersluisbrug en ditmaal zelfs zonder de neiging daar vanaf te springen, wat uitzonderlijk was. De Valium deed z'n werk naar behoren en bovendien, optimistischer als hij werd van die V., de Sloebrug even verderop was 10 meter hoger, het begon te miezeren. Het lopen langs het kanaal van brug naar brug, heen en daarna natuurlijk ook weer terug, een therapie zonder plan. Bridget stopt het tikken, snakt even naar adem en naar een sigaret wanneer ze de beklemming voelt van haar woorden, therapie zonder plan, mag dat ? Halverwege het kanaal, bij de bocht van Abeele, zitten wat tieners te vissen onder een paraplu, oppassen, ze vangen niks en zoeken vast een andere prooi. Herman versnelt en probeert geruisloos te passeren wat niet lukt. Twee jongens en een grietje van een jaar of vijftien komen dreigend op hem af, het zweet staat op z'n kabouter, "meneer weet u hoe laat het is?" en "heeft u misschien een vuurtje?" Zonder te beseffen wat er gevraagd wordt gaat z'n versnelling over in een paniekdrafje en een grabbel naar toch maar een verse V. in de binnenzak. Aan de andere kant van de dijk maar terug straks, dr. Witteman wil het liever niet, maar kan hem toch niet zien. Dr. Witteman had Bridget een opdracht gegeven, schrijf, schrijf, schrijf......ontdek tussen je woorden een persoon met dezelfde vrees, lees waarom die vrees niet nodig is, het was Herman geworden.