stap twee

De camera is er, een frans exemplaar uit het laatste gedeelte van de negentiende eeuw. Een mooie portretlens f4 - f16 en de glasplaten zijn 18 x 23 centimeter, redelijk in de buurt van kopgrootte. De opvouwbarre donkere kamer is ook klaar voor gebruik, de chemicalien en alle flessen,maatbekers, trechters, veiligheidproducten enz, enz. staan klaar voor gebruik. Ik probeer in de eerste weken van december de gifmengcursus te volgen om hopelijk in de kerstvakantie de eerste platen te maken. Wanneer dit niet lukt stel ik het uit tot volgend voorjaar, wanneer de eerste mooie zon dagen de pret aanwakkert en er genoeg licht is om portretten te schieten. Alhoewel schieten.... een vertraagde vorm daarvan bedoel ik ( belichtingstijden van 3 tot 25 seconden zijn niet vreemd ) Voorlopig moet ik me dus nog maar bezighouden met de Polaroid-creaties, die tot mijn verbazing vreemdgenoeg bij veel mensen in de smaak vallen. Ik zie de verbazing wanneer ik het overdreven omslachtige proces uitleg en denk aan het moment dat ik moet gaan vertellen waarom ik voor het nog veel uitgebreidere proces van de natte platen kies. Als ik nog veel later op de bank bij de psychiater lig en moet uitleggen hoe het nu allemaal zo gekomen is zal ik hem vertellen dat de schuld ligt bij de uitvinding van de pixel. Toen de eerste digitale cameras op de markt kwamen en er voorzichtig voorlichting werd gegeven wat er allemaal wel niet mogelijk was met deze ( Mavica 400 x 600 pixels, 8 fotoos op een diskette) uiterst moderne vorm van fotografie, werd ik gegrepen alsof ik het "licht" had gezien. De beeldenexplosie die dit later op de wereld teweegbracht heeft het licht weer teruggebracht naar het nivo van een kaars en via het "omslachtige" natte proces van film en het snelle maar creatief aantrekkelijke proces van Polaroid nog een stap terug in het verleden naar de wereld van Frederic Scott Archer, de uitvinder van de lichtgevoelige collodion-zilvernitrate verbinding op de glazen plaat. Wordt ongetwijfeld vervolgd

wet plate 1

Het grote avontuur gestart, wat in de kop zit moet er een keer uit. Altijd wanneer ik in het B&W Magazine een stuk las over Wet Plate fotografen fantaseerde ik me zelf op stap met een grootformaat camera, flessen vol chemicalien en een plausibele donkere kamer. Stap één is gemaakt, bij Carl Radford in Glasgow ( http://www.carls-gallery.co.uk ) een 2,5 daagse workshop gevolgd hoe de natte platen te maken, te belichten en te ontwikkelen. Afgelopen zondag een afspraak gemaakt met een Nederlands Collodion Wet Plate fotografe om het grote Gifmengen onder de knie te krijgen, een hoofdstuk apart, je werkt tenslotte met zware metalen en vergiften ( Cyanide ), explosieve en brandbare vloeistoffen en zilvernitrate. Donderdag ga ik naar Sliedrecht een camera bekijken, niet te groot om te beginnen ( 5X7 inch oftewel 12,7 x 17,7 cm ). Voorlopig is er een donkere kamer gemaakt in de kelder van m'n werk waar naast de koelkast met Polaroidfilms nu ook een koelkastje Collodionprodukten komt. De opvouwbare versie hiervan moet wachten tot ik alles onder de knie heb...

Hobbel de Bobbel van P naar R

Paaszondag, een week geleden, we komen terug van de Ronde van Vlaanderen en groeten elkaar tot ziens, ik zeg vragend 'volgende week Parijs- Roubaix ?' maar we vinden het duidelijk te veel..... het was een mooie dag maar het lijkt alsof de magie van de eerste keren Ronde-en Helbezoek verdwenen was, de verwondering van het Grote Gebeuren werd het registreren van: Al Eerder Gezien. We spreken af begin mei, bij "de Opening".

Zondagochtend, een week later, ik sta vroeg op het is mooi weer op de Westerschelde. Laag water en een opkomende zon, een mooier slaapkamerraam kan ik me niet wensen. Koffie en het boek De Flandriens van de gelijknamige serie op Canvas in voorbereiding van de Parijs-Roubaix tv-uitzending aanstaande middag. Ik lees het verhaal van Van Petegem wanneer hij in 2003 op de Carrefour d'Arbre er op een Van Petegemse manier vandoor gaat en de dubbel binnenhaalt.... Ik krijg er de wielerkriebels van, vraag Loes of we nog wat afgesproken hebben vandaag, grijp mijn fototas, de autosleutels, een noodransoen en om 09.00 uur zit ik verdorie in de auto op weg naar Gruson, aan het eind van de Carrefour, een doorgaans Godvergeten minidorp nu in het middelpunt van de Hel, wat bezielt me. Gruson, Pas de Calais, Frankrijk Noord, een waarschijnlijk rijk, zie die huizen, maar erg stil dorp op 364 dagen per jaar. Die ene overgebleven dag niet, de dag dat de renners van de Hel er doorheen razen op het welkome asfalt na de genadeloze bijeengesmeten rij kinderkopjes op de Carrefour d'Arbre. Het is verrassend stil op de kasseienstrook, de kampeerwagens zijn verboden verklaard na het bijna-deblacle van de vorige editie.....de achtervolgende Pozzato en werd bekogeld met bier door de fans van Stijn Devolder althans dat is de verklaring die de volop aanwezige Gendarmerie ( 200 + 20 Belgen ) me weet te vertellen. Ik wandel op m'n gemak naar Cafe d'Arbre dat gesloten/gereserveerd blijkt en vandaaruit verder over de keien naar Baisieux, een flinke wandeling over die rotstenen, dat ze daarover fietsen kunnen en hoe ! In cafe "Het vrolijke Vissertje" ( Fr. ) een groot scherm, sandwich fromage/jambon en Leffe blond. De terugtocht naar Gruson, nog steeds niet erg veel volk maar aan de geparkeerde en de nog een parkeerplaats zoekende auto's te zien op de route national een 200tal meters verderop gaat dat niet lang meer duren. Voordat ik in Gruson ben staat de laatste kilometer van de "de secteur pavé Gruson (3)" twee rijen dik vol. In volle verwachting probeer ik wat koersinformatie bij de overal aanwezige draagbare radios, Cancellara rijdt net weg richting Sebastian Hinault, de voorsprong is snel twee minuten, de helicopters zijn zichtbaar, de voorste bij de Leider, verderop in de lucht de achtervolgende wentelwiek boven de tegenspartelende achtervolgers ( Hushovd: "toen hij ( C.) 50 meter voorsprong had wist ik genoeg, ook dit jaar geen Kei voor mij ! ) Een flashback van vorige week, ik sta op de hoek van de laatste strook en het begin van het Gruson-asfalt, eerst de motoren en dan een Cancellara die evenals op de Muur weer onvoorstelbaar hard die bocht uitkomt, dijen als kasseien denk ik nog en wat duurt dat lang voordat de achtervolgers diezelfde hoek nemen, nog steeds geen Boonen, dat doet de overtallig aanwezige Belgen geen goed, in een groep erna zie ik Hoogerland. Ik loop terug naar het enige cafe in het dorp "La petite Suisse" en zie de rest van de koers zonder verdere verrassing. Chaos troef bij terugtocht, maar twee uur later toch weer thuis met pijn in rug en voeten, een marathon over gobble-stones, dan piepen ze wel anders die Kenianen en Ethiopiers.

( op de foto: Belgische juniorenwinnaar Jasper Stuyven en Leeuwverkopers, € 5 per vlag)

Slappe koffie, sterke Fabian

Het weer tijdens de 3 daagse van de Panne deed me bibberen en het ergste vrezen. Het weertje Paaszondagmorgen om pakweg 06.30 bij het vertrek naar Brugge deed me huiveren.... het water viel met bakken, emmers en al wat ze boven vinden konden om te gebruiken bij het naar beneden te gooien van dat water naar beneden. Afspraak om 08.00 uur bij huize Luc om vervolgens de Amerikaanse journalist/schrijver Dan op te pikken bij de start van de Ronde op de markt van Brugge. Dan schrijft een boek over de opleiding van de USA wielertalenten die in Belgie school volgen en koers leren, wij worden geacht hem wegwijs te maken vandaag, maar Dan weet veel, heel veel, over de Klassiekers, de namen, de hellingen, de kasseienstroken, de oud winnaars, hij is zelf renner geweest en bevriend met Tylar Ferrar die eveneens meerijdt vandaag. Regen dus met bakken, precies totdat het startschot klinkt en waarlijk de zon doorbreekt om vervolgens de verdere dag met grote regelmaat zijn verwarmende stralen op onze hoofden neer te laten dalen...( pfff wat een zin, delete ? ) Na de start gedrieen op weg naar Desselgem, het Dorp van de Ronde alwaar oerFlandrien Briek Schotte een ereplaats kent. Ze hebben werkelijk alles uit de kast getrokken om er een feestje van te maken daar in Desselgem, fietsen uit de tijd van vòòr de eerste Ronde, fanfare te fiets, straattheater, biertenten, looporkesten en biertenten, of had ik dat al gezegd dat van die biertenten. Tijd voor koffie, cafe één is te vol om drie man extra te bergen, op dus naar cafe twee. Plek zat daar, bonnetjes kopen, koffies bestellen, zitten we verdorie plotsklaps in een Vlaams Belang cafe, vandaar die vele lege plekken. Òf het moet vanwege de koffie zijn, tjezus, als de politiek van Het Belang van het zelfde gehalte is als de koffie die daar verstrekt werd, vrees ik het ergste voor Dewinter en z'n partijkameraden, werkelijk bocht van het hoogste gehalte, wanneer ik het slootwater zou noemen is dat een belediging voor water uit een sloot, het was niet eens warm, dat moet toch wel het eenvoudigste onderdeel zijn bij het koffiezetten. Genoeg over de koffie nu, de straat op, een Polaroidplaatje maken van wat plaatselijken met een Belgische draaghond en de uitreiking daarvan levert ons drieen een pint op, Maes. Toen ik het plaatje schoot wilde de draaghondeigenares achterop de camera ( ! ) kijken hoe ze er bijstonden, gewend als ze al was aan de huidige produkten met viewers.... niks te zien natuurlijk maar toen ze al na twee minuten het kant en klare produkt in handen hadden dacht ze werkelijk dat de digitale cameraprofesoren weer een stap dichter waren bij de perfectie door er nu zelfs een printer bij in te bouwen.....( camera zo'n 40 jaar oud en toch z'n tijd ver vooruit ! ). Ik grijns maar eens flink, we lopen verder en wachten op "Rodania !" ( hierbij zou een tune moeten klinken ) en de eerste renners. Een kleine groep coureurs die zeker weten dat ze toch niet zullen winnen blijkt een voorsprong te hebben van elf minuten, de eerste stroken keien en bulten moeten nog komen uiteraard. Op naar cafe "In Den Trap Op" te Horebeke alwaar men over de koers praat, zo staat het althans beschreven in de diverse koersboeken. Onderweg ontstaat een kleine paniek op de achterbank, Dan hoort de naam Ferrar vallen op de radio en schrikt nu blijkt dat niet alleen zijn naam was gevallen maar Tyler zelf ook, paniek is weer snel over wanneer blijkt dat het geval niet zo ernstig is, hij zal vijfde eindigen verklap ik alvast. De soep is goed in het cafe, de sfeer rustig en warm, onringd door wielersupporters uit diverse landen consumeren we tevreden en met het plan hierna naar de Muur te vertrekken groeten we de waard en z'n gasten, betrouwbare mensen in dit geval. Koersradio in de auto, de groep kanshebbers heeft zich losgemaakt van de groep kanslozen zodra de zware stroken doen waarvoor ze aangenomen zijn, de schifting maken. We rijden nu probleemloos naar Geraardsbergen en vinden, complimenten voor Luc, een gedurende normale weekdagen hoogstwaarschijnlijk erg klandestine parkeerplaats halfweg de toch niet misselijke helling van de Brugstraat en de Markt. Rest ons slechts het oversteken van de Markt en de beklimming van de Kapelmuur. Op de Markt stroomt de zeik reeds met volle overgave uit de in ruime hoeveelheid opgestelde urinoirs, tegen zo'n massal biergebruik en daarbij behorende lozing kunnen deze pisbakken niet op, deze strijd is oneerlijk, de markt loopt steil af dus de pis verdwijnt wel weer na 50 meter in de hevig stinkende riolering, dit alles reeds op onze heenreis dus over de terugreis geen woorden meer, het is zo al erg genoeg. Veel volk op de been , dat wel natuurlijk en nog meer volk op de Kapelheuvel, het kruisbeeld op de top geeft een dankbare visuele bijdrage aan de Paaszondag, "laat de kinderen tot mij komen", of liever nu het onderwerp van kinderen niet geheel proper meer is in de katholieke kerk, "laat de wielerfans de Muur op stomen". Rondlopen, kijken, proeven en wachten, van draagbare radio naar draagbare radio de Koers volgen, Cancellara en Boonen ontsnappen op de Molenberg, en later de helicopter hoorbaar, ze komen, de eerste die ik de bocht direkt na de top op me af zie stormen is Cancellara, de camera klikt, zorgvuldige focus vooraf op een sigarettenpeuk vlak na de bocht, zo snel mogelijke sluiter, helemaal scherp zal niet gaan met dit bakbeest ( de Bus ), tijd voor een volgend shot is er niet, acht seconden later zie ik een grauwgijze Boonen steunend langs flitsen, ik denk: dat ga je niet redden kerel en weet zeker dat hij dit ook zeker weet... Ik herken nog Flecha, Hoogerland ( Zeelands Hoop ) en Armstrong die toch verrassend ver van voor zit. We hebben afgesproken bij het 'Maria onder aan de Bult' beeld en herkennen een achtergebleven Cavendish nog net voordat we naar beneden snellen om vervolgens precies op tijd via het Grote Scherm op de Markt de aankomst van Fabian C. te zien met daarna op een minuut een verslagen Boenen ( Amerikaans voor Boonen.. ) nog eenmaal waden door de aanzwellende pisstroom, langs de jaarlijks alsmaar groeiende hoeveelheid VIP tenten, hup de auto in terug naar Brugge. In de auto praten we nog over de populariteit van de USA renners in Belgie, zijn ze populair, mogen we Armstrong wel zo graag en hoe zit dan met Ferrar en Hincapie ( klemtoon op ca, leert Dan ons ). Het gaat wel met die populariteit concluderen we, zolang ze maar hier koersen en een beetje nederlands praten. Met een frisse Leffe, een kom spagetti ( dank Veerle ) in de maag terug naar Vlissingen alwaar mijn vrouw, nog steeds in pyjama ( geen tijd gehad om te kleden, de gehele dag aan een hoed gewerkt, jaja...) een Jupiler voor me inschenkt en ik niet veel later nog nasuizend in slaap val. De wekker loopt af om 06.00 uur, verdorie vergeten af te zetten gisteravond.

het snot rond de oren....

Voor diverse organisaties, bedrijven en instellingen heb ik al (dag)reportages gemaakt, vergaderingen, feestjes, bijeenkomsten, reorganisaties, golftournooi, brandweeroefening, openingen, cultureel, festivals etc, maar nog nooit een sportverslag, hardlopers.... laat staan een sportverslag vanachter op de motor, gehandicapt vanwege een helm, de beweging en het feit dat een rug geen 180 graden kan draaien. Een bevriend fotograaf was verhinderd en vroeg mij zijn zaken waar te nemen, leermomenten met plezier noem ik dat en neem ze graag aan. Je leert veel, niet alleen dat het verdomde zwaar is 10 miles te lopen bij temperatuur net boven het vriespunt en een noordoostelijke wind kracht vier recht op de kop, nog nooit zoveel rondvliegend snot en spuug gezien. Je leert dat 20 kilometer per uur op de motor weliswaar geen snelheid van betekenis lijkt, maar dat wanneer je bijvoorbeeld na tien minuten afzakt en probeert de eerstlopende vrouw in beeld te krijgen en dan vervolgens weer terug naar de koplopers toe gaat, er toch eventjes met 120 door de bocht over fietspaden gescheurd moet worden en waarna plotseling de bewondering voor fotografen en cameramensen tijdens bijvoorbeeld een Ronde van Vlaanderen ( kasseihellingen ) en Tour de France ( afdaling op glibberige Mont Ventoux ) met flinke stip stijgt. Je leert en waardeert tegelijk dat de autofocus een mogelijkheid is die niet voor niets uitgevonden en beschikbaar is op een camera. Je leert dat hardlopers ( mannen recreanten dan toch ) evenals voetballers na een geleverde prestatie de pint niet schuwen...., dat hardlopende vrouwen hun onderscheidende en mooie onderdelen achterlaten tijdens de trainingsarbeid ( mannenpraat, maar toch jammer ) en dat hardlopen niks voor mij was, is en ooit zal zijn. Mooie plaatjes zijn er wel te maken, in 3D zou het snot mooi uitkomen fantaseer ik nog op de valreep.

eendagsvlieg

Polapremium, het bedrijf dat als enige ter wereld nog op georganiseerde wijze de snel slinkende voorraad Polaroidfilms aan de man brengt, verkoopt ook "Fade to Black". Een film die het geschoten beeld in 24 uur laat verdwijnen in een vies bruingroen bijna zwart beeld. Het is op de markt gebracht als zijnde een artistiek verantwoorde film, maar is natuurlijk gewoon een commercieel uitgebuit mislukte versie van de Time Zero film. Mijn idee is dat Polapremium bij het overnemen van deze fabriek en het opstarten van "The Impossible Project" het laatste restje chemicalien gebruikt heeft en niet wist hoe precies te handelen. Mooi hoe zo'n mislukt produkt aan de man gebracht wordt, een prachtig zwart doosje om de oude doos heen, een mail naar alle potentiele kopers en een prachtig verhaal over het misprodukt. Nu lijkt het alsof ik me bekocht en besodemietert voel, maar het tegendeel is waar, het is een film die vraagt om experimenteren, b.v scannen vanaf de eerste minuut, maar ook het proces van "faden" stoppen door de verschillende lagen te scheiden, de transparante laag blijkt een 8x8 positief, de "weggooi"laag blijkt een bruikbaar zwartwit, i love it. Nu blijkt ook nog dat wanneer je de totaal zwart geworden foto een aantal dagen in fel zonlicht laat liggen het zwart weer verdwijnt en er een nieuw en definitief beeld ontstaat, magisch niet? Een aantal dagen zonlicht hebben we al weken nodig, je weet wel, 15 graden plus en terrasjes, rokjes, zonnebril enzovoort, dus dit resultaat laat nog op zich wachten.

De Bus

Uiteindelijk heb ik hem dan toch maar gekocht, "The Bus". "The Bus"??? ja "The Bus", nee geen campertje of zo maar alweer een ( L.:"wat moet je nu met al die dingen") camera, The Bus bijgenaamd maar men had hem ook de Titanic kunnen noemen, het gewicht komt overeen maar kwa vorm en looks is het inderdaad meer een bus, zelfs de plek waar aangegeven wordt waar het bakbeest naar toe gaat is aanwezig. "Hem" terwijl mijn geliefde SX-70 exemplaar duidelijk een Zij is, slank en plooibaar. Wederom een rib uit m'n lijf maar wat moet ik anders met m'n geld naar toe, de tijd van zware caferekeningen is reeds lang voorbij. Film voor dit bakbeest kan ik de komende jaren nog kopen bij Fuji, een redelijk fraaie kleurenfilm ( 100 asa) en een snelle ( 3000 ! ) zwart witte. De Polaroid 600SE is een middenformaat camera met een nette groothoeklens ( 75mm, in kleinbeeld omgerekend ongeveer 30mm) en een portetlens van 150mm, beiden zeer heldere Mamiya producten. Het werken met de Bus is een redelijk traag gebeuren, handmatig dus goed rekenen, de film is te duur om maar wat raak te schieten, dat is nou precies wat me hier bevalt: kleur of zwart wit kiezen, filmback bevestigen, plaat verwijderen, licht meten, diafragma en de daarbij behorende sluitertijd kiezen, sluiter spannen, scheerpstellen, schieten, film uittrekken, film ontwikkelen, positief en negatief scheiden, drogen en opbergen, vervolgens bij sommige film nog het negatief prepareren, een precies en voorzichtig proces anders is het negatief niets waard. Eigenlijk is het negatief ook niks waard, in de gebruiksaanwijzing staat dan ook dat je het netjes weg moet gooien, maar een slimme jongen ergens in Zuid Amerika heeft een proces ontdekt om er toch een bruikbaar ( middenformaat ! ) negatief van te maken èn hij was zo vriendelijk dit proces op het www te plaatsen, muchos gracias amigo zou ik zo denken, dos cervesas por senor ! Nu is het wachten op hogere temperaturen, de film ontwikkelt traag tot niet bij het winters weertype, 15 graden moet het zijn, maar wachten we niet allemaal daarop, 15 graden en meer, een terrasje in de voorjaarszon.