donderdag 18 december 2008

Al Munti



Muntazer al-Zaidi zat in de koude en ongemakkelijke cel zijn zonden annex daden te overdenken, allahverdomme wat had hij een koude voeten. Hij had al geprobeerd de half bevroren tenen te verwarmen met het pannetje lauwwarme coussous maar slechts eventjes had hij er de warmte van gevoeld, nog zeven lange jaren te gaan mochten er geen spectaculaire veranderingen kwa regering voorbij komen. De Wilhelm Tell van het Midden Oosten, populair bij de burger maar weinig bij de burgerking oftewel De Leiding. Mevrouw Fatima al-Zaidi had hem nog gewaarschuwd, trek een paar sokken aan Muntazer, voor je je schoenen gooit, ze had zelf jaren lang geen geld gehad een paar fatsoenlijke sokken te kopen en wist dus precies hoe koud het was in December. Een ding was een troost, zodra de zeven magere jaren voorbij waren was hij een rijk man, dat stond bij voorbaat vast, de Al Bundi van Bagdad zou hij worden, in neonletters Al-Munti´s of Van Harem boven de deur, dagdromen was z´n redding voorlopig, voorlopig zeven kerstmissen te gaan met koude voeten, dat kindeke Jezus had het nog beter getroffen in z´n warme stal en met die zondige gedachte dommelde hij langzaam in slaap.

donderdag 20 november 2008

en Boks.....






Andrew Lutz, de jonge reporter van het glossy magazine Wattzzupp heeft zojuist in de Brugse Fnac de fototentoonstelling "Boks" van de Belgische fotograaf Paul Willaert grondig bekeken en zijn oordeel vastgesteld. De hoofdredacteur van het magazine, Harry Stelton, een waar liefhebber van de sport èn van fotografie had hem er op uitgestuurd om een kijkje te nemen, het boek aan te schaffen en vooral naar reakties te vissen van het kijkend publiek. Met de recorder in de hand en zijn bevindingen in het achterhoofd stapt hij resoluut af op wat hij noemt Nummer 1. "Meneer, mag ik u iets vragen over deze tentoonstelling" is de logische openingszin van de reporter om daarna meteen een to-the-point te plaatsen. "Mist u het geweld meneer, het geweld wat toch eigenlijk bij deze sport hoort". Nummer 1, Frank Vandersmissen uit Wommelgem meent van niet, "Nee zeker niet, deze serie beelden kan me zeer bekoren, met name vanwege de sociale inslag, ik bedoel te zeggen, er is duidelijk meer aan de hand in de bokssport dan mekaar zo hard mogelijk voor de smoelen slaan. De emotie, het respect in het niet eenvoudig te doorgronden wereldje druipt er van af, dat is de klasse van deze prenten.....enne, ik koop het boek". Andrew is duidelijk in z'n nopjes met het antwoord, bedankt Nummer 1 en heeft direkt Nummer 2 al in het vizier, een goed ogend studentikoos meisje van een jaar of twintig. "Je wilt zeker weten wat ik er van vind?'' is de spontane reaktie van de 'spring in het veld'. "Ik vind het keigaaf, niet alleen de mooie mannen maar ook de sfeer die het uitstraalt en bijna op een religie lijkt.... mijn vriendje is een beginnend bokser en ik geef dit boek voor de kerst, keigaaf, echt."

Andrew is niet onverwacht verrrast door de reakties van de eerste twee geinterviewden, zijn eigen positieve oordeel stond al vast, dit is prachtig werk, Harry Stelton zal erg tevreden zijn. Nummer 3 is een verlegen en aarzelende dame van wellicht Noord Afrikaanse afkomst en aarzelt nog meer wanneer Andrew op haar afstapt met de microfoon in aanslag. "Nee ik wil niet" probeert ze, maar het vriendelijke gezicht en Andrew's gespeelde teleurstelling brengt haar toch tot een "het is mijn neef, die daar, dat is mijn neef" en weg snelt ze. Nummer 4 is een in het leer gestoken motormuis met een door de kou flink roodgelopen gezicht. "Wordt je hier warm van of laat het je volkomen koud" probeert Andrew enigszins voorzichtig, je weet het tenslotte nooit met die gehelmde mannen. "Ik heb ze al eens eerder gezien hier in Brugge, een paar jaar terug, Paul, de fotograaf is een vriend van me en daar ben ik nu eigenlijk best trots op wanneer ik dit zo zie, jammer dat hij er niet is want een gesigneerd exemplaar hoort toch wel in mijn boekenkast, ik zal het hem later wel vragen, maar uhh, ik ril nog steeds en ze verkopen hier vast en zeker een lekker warme koffie.'' en weg is de man in het lederen pak met twee boeken onder de arm richting coffee-corner. Een goed idee eigenlijk, koffie, bedenkt Andrew zich, bergt het opname materiaal zorgvuldig op en eveneens met het boek gewapend beent hij in diezelfde richting.





dinsdag 7 oktober 2008

Wandelingen ( Jan de Q )

Op weg naar de plaatselijke Supermarkt kom ik de vanwege het mooie herfstweer kortgebroekte Jan De Quellery tegen. Jan, een kale met lang haar, is naast schilder van de zee met de daarop behorende meest dwars getuigde boten, ook gitarist in de hardrockband September 80, opgericht in... u raad het al. Onze met regelmaat terugkerende gesprekken gaan meestal over het werk waar hij mee bezig is, de teleurstellingen die daarbij horen en het feit dat hij niet van plan is zich op enige wijze te schikken naar de eisen van de plaatselijke "kunstmaffia". Jan is momenteel bezig met een historisch verantwoord tafereel betreffende de slag bij Chatham waarbij de Vlissingse Admiraal Michiel de Ruijter de Engelsen een loer draaide door de vloot ìn de haven van Chatham aan te vallen en praktisch te vernietigen, een streek waar de Engelsen op de dag van vandaag nog steeds niet goed van zijn. Maar Jan krijgt vanwege zijn eigenwijze instelling geen steun, geen subsidies, geen bijdrages in dit werk wat toch ongeveer een jaar in beslag gaat nemen. We filosoferen voor de grap over een gelijksoortige streek en dus via een slinkse omweg in de "kunstmaffia" te infiltreren, vervolgens de huidige Godfather eruit te gooien en alleen hardrock en zeegeschilder nog tot een volwaardige kunstvorm te rekenen. Als beloning voor de geboden hulp wil hij eventueel voor fotografie nog wel een oogje dicht doen al kost hem dat zichtbaar moeite. Mijn eerste ontmoeting met Jan was op een kunstbeurs op de Boulevard in de jaren 70. Een medebelangstellende voor zijn schilderijen had toch nog wat loze kritiek over de weergave van Jans' golven..." de golven kloppen niet" was zijn commentaar, waarop ik als bemoeizuchtige buitenstaander reageerde met " dat hoort ook zo, een beetje golf klopt niet, maar klotst" en klotsen doen die golven van Jan daar kan je zeker van zijn, die spatten van het doek af. Als dank voor deze onverwachtte redding heeft mijn motor eens model gestaan voor de hoes van zijn langspeelplaat en sindsdien voeren wij bij ontmoetingen deze onzinnige gesprekken. Nog even vraagt Jan hoe het gaat met de fotografie maar eigenlijk wil hij dit helemaal niet weten.... olieverf man, daar draait de wereld om, olieverf en loei, loeiharde hardrock, Fender gitaren en Marshall versterkers.

maandag 6 oktober 2008

Zijn er kanalen in Aalst.

Zondag, een dag met de naam waarbij je beter weer verwacht dan vandaag, alle sluizen open, een stormdepressie raast over de lage Landen en ik ben een vrij man. De vrouw naar zondagsschool vertrokken met de trein van 08.30 bestemming Tilburg, workshop,Textieldag….. Een dag met een goed plan: op de sofa met een boek, koffie, ongewassen smoel en ongekamde haren, koesteren die dag, laat Aeolus maar werken, laat dat water maar vallen. “Zijn er kanalen in Aalst ? ”, is de titel van een vroege Brusselmans, toen nog geen Oppergod van de Belgische literatuur, maar opgepast mensen hij komt eraan, pluk ik van de plank waar hij sinds enige jaren met de bladzijden en woorden in de juiste volgorde staat, toch al wat pagina’s losgelezen zie ik. Op pagina 143 gaat de bel, verdomme, opendoen of lekker laten bellen, met mijn stomme kop kies ik voor het eerste. Trap af , deur open.
Zeiknat en totaal verkleumd staat daar Eduard Kronenburg op de stoep, “man man wat zie jij er uit, kom snel binnen !” Eduard is een man met volop levensbagage maar gelukkig ook met een motto ‘alles wat je thuislaat is meegenomen’ dat komt dus goed uit want zin in drama heb ik niet ook al is het weer daarvoor in een goeie bui. Eduard heeft jaren gewerkt voor het Ministerie van Arbeid op de afdeling Controle. Hij controleerde daar of de uitkeringsgerechtigden eventueel reeds overleden waren en de partner de uitkering ten onrechte opstreek, wat voorkwam. Bij het voorstel “Biertje Eduard ?” wist ik meteen dat de Kanalen van Aalst weer terug de boeken kast in kon. Het biertje werd biertjes en eindigde als kist met als gevolg toch drama natuurlijk, de vrouw, het gaat uiteindelijk bij mannendrama meestal over vrouwen, waarmee Eduard enige jaren had samengewoond, was er vandoor met een plaatselijke begrafenisondernemer en nog wel met de graver die haar eerste man aan de pieren had gevoerd. Enkele jaren geleden was bij het nalopen van de eventueel overleden uitkeringsgerechtigden er tijdens het controlegesprek een vonk overgesprongen tussen Eduard en de weduwe van de brandweerman die tijdens een blusoefening van de trap was gevallen. Een vonk die een relatie deed vlamvatten en nu weer geblust bleek door een doodgraver, het moet niet gekker worden en dat werd het dan ook niet, het was al gek genoeg. Een oplossing voor dit soort zaken ken ik niet en verder dan een oor om mee te luisteren en wat koele Jupiler kan ik niet bieden. Het laatste biertje was gedronken en met moeite kreeg ik Eduard de trap af, zijn jas aan en de deur uit waar het nog steeds plenst alsof de Zondvloed zijn favoriete dag heeft gekozen. Ik trek de deur achter me dicht en schil de aardappels, rasp het appeltje dat de rode kool zo smakelijk zuurder maakt en braad de gehaktballen, wat een zondag, je zou er moe van worden…. Straks nog sport op de buis waar Ajax met 5-2 op schandelijke wijze van Heerenveen zal verliezen, mijn zondag als vrije man kan niet mèèr stuk, hij is het al genoeg.

vrijdag 3 oktober 2008

Zuid West 7





Tevergeefs, ongeduldig en geirriteerd wachtend op David Holgerson, een mogelijk nieuwe relatie èn mogelijk nieuwe baas, zuchtte Ingelien nog maar eens diep en tevens teleurgesteld. Verdomme, mannen ook..... één avondje uit, een vluchtig maar smakelijk gezoen bij het afscheid afgelopen zondag en een lunch-date voor deze middag, is het echt zo moeilijk om te denken dat vrouwen een vlekkeloos vervolg niet belangrijk vinden.
...David Holgerson kon zichzelf wel voor de kop slaan, na het prima verlopen avondje uit met Ingelien Mustard en het voor hem toch wel iets te vlot verlopen kiss and goodbye, was hij verdomme vergeten haar adres en mobile nummer te vragen. Nu zat hij met de gebakken peren, door de plotselinge verliefdheid was hij totaal vergeten dat hij op het tijdstip van de afspraak een interview had met de radaktie van RTL 7 in het Amstel hotel in Amsterdam. Het enige wellicht reddende idee wat hem te binnen schoot was 's morgens al een briefje neer te leggen op de plaats van de afspraak en biddend en hopend dat ze het zou vinden. Niet alleen was Ingelien een schoonheid, maar tevens een top kandidate als nieuwe personal-assistent voor de job in Chicago de volgende jaren.
...Nog tien minuten en de eikel kan het voorgoed vergeten.... Ingelien kon het eigenlijk maar niet geloven, het tweede gesprek van de sollicitatie als personal-assistent was zo goed verlopen en de click was zo duidelijk wederzijds aanwezig, David moest wel een enorm goed toneelspeler zijn òf inderdaad een gevoelloze klootzak om haar op deze manier te beduvelen. Had ze maar gevraagd om zijn GSM nummer, maar ja, doe je dat bij de tweede ontmoeting met je mogelijk nieuwe baas, tè opdringerig wilde ze nu ook weer niet zijn, ze wist dat veel mannen daar niet van houden.
...Plotseling schoot een simpele maar mogelijk beslissende gedachte door het hoofd van David, hij greep naar de telefoon, belde de nummer informatie en vroeg naar het nummer van Slot Neuberg waar ze op de binnenplaats hadden afgesproken. De sympatieke huismeester was uitermate begrijpend en ook zo vriendelijk om eventjes naar de binnenplaats te lopen om de daar wachtende dame het bericht over David's vergissing over te brengen.
...Goed, wegwezen hier, het heeft nu lang genoeg geduurd. Met het verstand op nul, het gezicht als bij storm, kwaad benend bijna stamvoetend en de handtastelijke en bemoeizuchtige portier of wat het ook mocht zijn ondertussen opzijduwend, liep Ingelien naar haar Fiatje en reed de boze toekomst tegemoet, kerels... de godverdomde klootzakken !


zondag 14 september 2008

Een kaartje voor thuis.....




Francois Havergort, een gepassioneerd en goed getraind weekendwielertoerist uit West Vlaanderen had zich ingeschreven voor de plooifietsenmeeting, een populair onderdeel tijdens de driejaarlijkse hopfeesten te Poperinge. Op zijn design plausibele velo van Deense makelij, was hij op de donderdag voorafgaande aan het hele gebeuren al naar Poperinge vertrokken. Van heinde en verre kwamen de gelijkgestemden naar het speciaal voor dit doel gecreëerde campingterrein. Vooral uit Heinde kwam een grote afvaardiging, uit de plaatselijke club ´de Klapband` was een 25 tal gelukkigen geselecteerd die het evenement als hoogtepunt zagen van jarenlang oefenen en zelfbouw. Francois had zelf een hekel aan het opvouwfietsen fietsen in grote groepen, tenzij het een wedstrijd betrof en dacht nog vaak aan de keren dat hij de Tour de France voor deze speciaal gescharnierde voertuigen op een haarscheur na had weten te winnen. De haarscheur in het hoofdscharnier van het frame was ontstaan tijdens de bevoorrading net voor de beklimming van de Mont Ventil waar de eindstreep lag van deze etappe, maar soit, pech hoorde erbij en je hoort Francois dan ook niet klagen. Aanvankelijk was de vrouw van Francois niet zo gecharmeerd geweest van dit weekend, ze had de wildste verhalen gehoord en Francois had moeten kletsen als Brugman om haar te overtuigen dat hij nooit meedeed of meekeek aan braspartijen of naar striptease shows, laat staan aan de rage van de laatste jaren, de partnerruil der tandemklapfietsers, zijn partner bleef ten slotte thuis bij de buis en was van nature al geen ruilmuis. Na de belofte dat hij in ieder geval een aanzichtkaartje zou sturen van de Hopstoet of mooi Poperinge met een verslag ter plaatse, was die storm in ieder geval geluwd. De tocht naar de Hophoofdstad was geen eenvoudige geweest, tegenwind van kracht zes en een geselende slagregen, pas een kilometer en een half voor het Poperingse sloeg het weer om zoals alleen het weer dat op spectaculaire wijze kan en de zon scheen plotsklaps met al zijn stralen. Het hele gedoe rond de Hopvieringen zei hem eigenlijk weinig, praalwagens, praalwagens en nog eens praalwagens en dan nog die verderfelijke muziek erbij. De enige groep die bij Francois in de smaak viel was een hiphop band uit Hawai, de Hunululi Hoppers, de rest was van een dusdanig amateuristisch gehalte dat je er zelfs je mohammedaanse buurman niet lastig mee wilde vallen. De vouwfietsenrally daarintegen was andere koek, de nieuwste snufjes werden geshowed, de klapfiets met inklapbaar zijspan, de waterplooifiets, een amfibie uitvoering en de mooiste van alle veloos, de carbonfiberligklapbike van de Nederlandse ligfietsenpionier Thijs Tijs, een juweeltje, door de pers ook wel toepasselijk Het Klapstuk genaamd. Genieten was alles wat de klok sloeg en gelukkig was Francois nog nuchter genoeg om na het zien van al dit moois zijn aanzichtkaart te kopen, te schrijven en per direct en expresse te verzenden.

woensdag 3 september 2008

Een dag in Gent.




De uitnodigingen voor de boekpresentatie van schrijver Herman Brusselmans en de daarbij behorende boottocht door de grachten van de Belgische stad Gent vielen praktisch op het zelfde moment in de bus bij de fotografe Mayotte Magnus en de schrijver Andrew Lutz. Het was al een hele tijd geleden dat ze samen op pad waren geweest en een uitstapje naar die mooie stad was een goede reden om "ja" te zeggen op deze invitatie. Mayotte had Brusselmans al eens eerder geportreteerd en herinnerde zich nog levendig de nukken van de voornamelijk en eigenlijk alleen in de Lage Landen bekende schrijver. De door hemzelf tot Oppergod van de Belgische literatuur verklaard schrijver bleek echter een klein hart te bezitten en in feite alleen zijn verlegen en onzekere natuur te beschermen met een zeer direkt en op de man of vrouw af provocerend gedrag. De vrouwelijke charme en de onbevooroordeelde houding van Mayotte hadden echter de doorslag gegeven en Herman was er uiteindelijk voor gesmolten, een vriendschap was geboren en de portretten konden worden gemaakt. Een andere reden om vrolijk te worden van deze uitnodiging was de ontmoeting met Andrew. De laatste ontmoeting was al weer van februari, bovendien in aanzienlijk minder vrolijke omstandigheden, de begrafenis van haar man, de fotograaf Jorge Lewinski. Adrew was een fijne vent met veel gevoel voor humor en kon de pittige stijl van Brusselmans wel waarderen, wat een flink voordeel is bij het maken van een interview met deze bijzondere man. De afspraak was elkaar te ontmoeten bij de ingang van de parking aan de Vrijdagmarkt tegen 14.00 uur, nog net tijd voor een goede kop koffie en een snel bijpraten. Allereerst stond er een boottocht op het programma met onderweg een begeleidend woord over de schrijver door presentator Dave Peters. Vervolgens een receptie met koffie en pannenkoeken in het Keizershof waar Kurt van Biezebaaze een kort optreden zou verzorgen en Katja Retsin het boek zou inleiden. Andrew schreef later, Het was hondeweer, water viel met bakken vanwege de stormwind horizontaal vanuit de hemel, slechts een handvol genodigden waagden zich op de boot voor de rondvaart door Gent welke een ware beproeving voor zowel de bemanning als voor passagiers bleek, parapluus knakten als strohalmen, twee maal ramde de boot een meerpaal. De geplande met anekdoten doorspekte bespreking van de schrijver viel letterlijk en figuurlijk in het water, de presentator gleed bij het aanmonsteren van de loopplank de Leie in en vertoonde zich pas later weer in droge Armani tijdens de pannenkoeken. De schrijver was tijdens de boottrip wegens zijn hydrofobie niet aanwezig maar vrouw Tania ( de Metsenaere 13 mei 1964 Aldegem ) nam de spitsvondige zaken waar. In gezelschap van hond Eddie wond ze geen doekjes om het geheim van samen leven met een zo complex man als Herman Brusselmans. De middeleeuwse bakstenen die links en rechts keurig in de vorm van huizen en kastelen te bewonderen waren, vormden tijdens deze rondvaart een bijzaak. Later in Het Keizershof bleek de koffie met pannenkoeken veranderd in Cava met pannekoeken wat de stemming ter plaatse te goed kwam. Een zichtbaar ontspannen Brusselmans, die overigens zelf wel van de koffie genoot en de Cava links liet staan, verhoogde deze stemming nog met een zeer humoristische speech waarbij spot en zelfspot een komisch duo vormden. Een dag om te koesteren, een dag die de schrijver zelf niet had durven verzinnen, een dag die past bij de titel van het nieuwe boek....`` Een dag in Gent´´.
.
(Verslag van deze dag in z'n geheel te lezen in de zaterdag editie van Zuid-West, een regionale krant in Nederland. Zie ook De Rode Loper op maandag 08 sept 18.10. Op de foto Eddie en Tania in gesprek met Herman terwijl de rondvaartboot het huis van de Brusselmansen passeert.." Schatje, ben je al wakker? we varen zojuist langs en draaien nu voor de terugtocht, wil je even zwaaien naar ons?")





vrijdag 29 augustus 2008

Bourgondisch gesloten



Op de valreep van vakantie en weer aan het werk nog een uitstapje naar Queuzaine, een tweestratenplaatsje gelegen op het hoogste- en drietalengedeelte van Belgie, helaas met de vooruitzichten van hier en daar een bui ( hier) en nu en dan zon ( dan) en veel wind. Die weersverwachting heeft al eens beter geklonken maar met de regenpakken aan en het vooruitzicht van een paar dagen lopen, plezier en dorst stappen we op de motors en schuilen al na 1 kilometer bij het tankstation vanwege een wolkbreuk. Met de gebroken wolk achter ons waar nu alleen nog maar een druilerige maar vette mot uitviel op weg. Net voor Antwerpen piept zowaar een, weliswaar waterig, zonnetje door het dek en vol goede moed steken we de duimen op.... Lang hebben we van deze goede moed niet kunnen genieten want reeds voor "de berg" van Ekeren valt het laatste restje water met emmers tegelijk naar beneden. Een koffiestop dan maar bij het eerste tankstation na Antwerpen, Neut moet roken tenslotte en de buienradar had voorspeld dat de regen slechts tot 11 uur zou aanhouden om vervolgens daarna over te gaan in buitjes. Klokslag 11 uur brak inderdaad de zon door, starten dus maar en nu het droog is in een iets hoger tempo de Boudewijnweg over richting Luik en Verviers. Ik zal niet durven beweren dat het droog bleef want ik hou niet van grove leugens, maar de zon scheen zo nu en dan bemoedigend... Zelfs zo dat we met een droog pak ( aan de buitenkant dan toch, de lekkage naar mijn kruis en het lekken via de kraag tot op de navel niet meegerekend ) op de plaats der bestemming aankwamen. Van tevoren had ik gedacht dat in een tweestraten dorp een Motorherberg eenvoudig te vinden moest zijn en al dan niet bekend moest zijn bij de schaarse plaatselijke bewoners, niet 1. 2. 3. dus. Een vriendelijke, franstalige heer met kleinkind was echter zo vriendelijk een rondje terug te fietsen om eens navraag te doen bij vrienden en kennissen, hijzelf woonde hier toch al lang maar had nog nooit van een Motorherberg gehoord, we vreesden het ergste doch jawel even later; " Ici tout droit et sur le T-splitsing à gauche, mais je ne suis pas sûr et bon voyage.." Zo gezegd, zo gereden en jawel Motorherberg Les Arondes lag daar in volle glorie te wezen waarvoor hij diende, alleen er was niemand, niet voor, niet achter, niet binnen....Op dit moment was ik blij dat vriend G. vanwege een gedeeltelijke make-over niet mee was gekomen. Vriend G. staat bekend als de Keurmeester van Waren en een Herberg die bijna niet gevonden kon worden en vervolgens gesloten bleek had hoogstwaarschijnlijk geen goedkeuring gekregen, de greep naar de keel en de geluiden van totale uitdroging priemden op mijn netvlies. Vriend Neut en ik zijn wat geduldiger en besluiten daarom maar even naar de volgende kerktoren te rijden, bij kerktorens in Belgie bevindt zich ALTIJD een cafe. Zeker, ook hier waren er drie cafees, echter gesloten en niet van plan te openen ( ach wat ben ik blij dat vriend G.... enz ) Nog steeds geduldig, maar ondertussen toch ook al tamelijk dorstig, dan maar zo snel mogelijk naar en nog volgende Kerk zegmaar cafe. Alweer een dorp met drie cafees, nummer 1 was dicht, nummer twee was gesloten maar zowaar was de deur van nummer drie geopend, mankeert er nog slecht 1 ding, er was niemand aanwezig... deur open, cafe open, cafebaas of bazin volledig foetsie. Terug dan maar naar les Arondes waar zoals verwacht nog steeds niemand is. "Neut, we wachten tien minuten en dan zijn we weg, ze kunnen de kolere krijgen met hun Motorherberg, we vinden wel wat anders.." "Wacht even, daar komt een man met een hond, dat zal 'm zijn" Tien minuten later staat er een dampende kop koffie voor onze neuzen en tel daar tien korte minuten bij op en het eerste biertje van de dag passeert de slokdarm. Het zou het laatste niet zijn deze week. Na het toch enigszins moeizaam naar binnen gewerkte ontbijt op dag twee en een voorzichtig uitgestippelde route te voet op pad. Proviand nemen we niet mee want zoals je weet en eerder gelezen hebt zijn er in Bourgondisch Belgie overal plekken, cafees genaamd, waar iets te eten of te drinken te verkrijgen valt. HA HA HA, hier moet ik zelf even smakelijk (!) om lachen, dit deel van Belgie is anders, hier is alles dicht en gesloten, hier spreekt men een andere taal en dan bedoel ik geen Nederlands, Duits of Frans, ik zweer het je, in een dorp met drie campings, een straat met uitsluitend cafees en restaurants is er om 11 uur in de morgen geen kop koffie te koop, de hufters, beseft men dan niet dat er wel eens nadorstige wandelaars met de lederen tong op de schoenen rond kunnen lopen? Afijn 20 kilometer verder, na een ferme wandeltocht op een hoogte van 650 meter en de daarbij behorende afgdalingen van evengoed 650 en vervolgens wederom de steeds terugkerende beklimmingen ( over leeftijd en hartslagen gaan we niks vermelden behalve dat de hartslag van Neut af en toe het dubbelle van zijn leeftijd betrof n.l. 120), belandden we in het campingcafee welke we gisteravond na een wandeling van zo'n uur en een half ontdekt hadden. We waren er wederom erg welkom en al spoedig gleden de koele Jupilers naar binnen om een goed plekje op te zoeken want het werd druk die dag. Wat is er aan de hand met dit stuk Zuiderburenland, wonen hier uitsluitend 70-plussers ? heeft iedereen hier de schapen op het droge ? heeft men er geen zin meer in ? Ik weet het niet, maar veel levensvreugde straalt het ondanks het schitterende landschap niet echt uit ! Aan de motorherberg mankeert afgezien van een paar nog te verbouwen dingetjes niet veel en aan de herbergiers ook niet, maar ja, die spreken dan nog een andere taal.. het zijn Tukkers ! De terugtocht aan het eind van dit tussendoortje verliep zoals gepland, zonder regen en met een zuidwester kracht 6 op de kop op de A58, maar dat zijn we inmiddels na een dertig jaar motorrijden wel gewend in Zeeland.

donderdag 24 juli 2008

Op het juiste moment....



De bel van de ouderwetse bakelieten telefoon rinkelde me wakker uit m'n welverdiende middagslaapje, verdomme toch weer niet die zak van een buurman met z'n eeuwige gezeur over Rahmi, mijn lievelings kat. Nee gelukkig niet, het was Harry Stelton de hoofdredakteur van het bladenconcern waar ik sinds een aantal jaren voor werk. `Mayotte Magnus hier` beantwoord ik het doordringende gerinkel, `He Mayotte, Stelton hier` hoor ik aan de andere kant van de lijn, `Luister Mayotte, ik zal kort zijn, dat heb je graag, Andrew Lutz die jonge reporter, waar je al eens meer mee gewerkt hebt geloof ik, gaat volgende week een reportage maken over nudisme en wel bij Cape d Agde in Zuid Frankrijk, kan je mee, wil je mee en wat gaat me dat kosten´. Ik hou inderdaad van dit soort snelle opdrachten en beslis direkt dat ik meega, Andrew Lutz is een aardige, ietwat verlegen reporter maar met een vlijmscherpe en met veel humor gevulde pen. Ik zie zijn magere bleke verschijning al in gedachten tussen de bruingeblakerde en vaak goedgetrainde zonaanbidders en gniffel als voorpret gedurende de rest van de middag. De ontmoeting met Andrew was hartelijk, we hadden afgesproken in een lunchroom vlakbij de City Airport en hij was op tijd, iets waar ik van hou. De vliegreis was een korte maar comfortabele want ons agentschap keek wat dat betreft niet op een paar dollars meer of minder. Vanaf het vliegveld in Frankrijk reden we linea recta naar het Hotel de Ville van Cape d Agde om de benodigde en klaarliggende vergunning op te halen. Fotograferen is en was toen, behalve natuurlijk voor de familiekiekjes, verboden op de naaktstranden. Voor mij lag er zelfs een vergunning klaar om met een topje of blouse op het strand te verschijnen in verband met de zware cameras die ik meezeulde, uit solidariteit met de ernstig geschrokken ( `moet ik zelf ook in m n blootje `....) Andrew, maakte ik geen gebruik van die vergunning. Het parkeerterrein aan de boulevard is de omkleed of eigenlijk meer de uitkleedplek voor het nudistenstrand. Andrew trekt langzaam en met een nog bleker dan voorheen en bedenkelijk gezicht zijn bovenkledij uit en wacht zichtbaar tot het laatste moment met zijn onderbroekje, ik sta dan al zeker vijf minuten in mijn blote niks met cameras en toebehoren van het uitzicht te genieten. Nou vooruit dan maar, hoor ik achter me en begeleid door een diepe zucht valt de broek. Een vluchtige blik leert me dat hij zich nergens voor behoeft te schamen, maar hij kan het toch niet laten met zijn nototieblokje bij wijze van vijgeblad zijn geslacht enigszins te verbergen. Ik moet lachen en kan zelfs niet meer stoppen met lachen, eerst bijna boos maar daarna ook in een stuip schietend mompelt Andrew hardop `oh what the heck, mijn potlood is kleiner tenslotte` en samen lopen we naar het strand. Andrew doet op het strand zijn werk en daarin verzonken is hij snel het naaktzijn gevoel kwijt, behalve dan dat na een uurtje rondstruinen en zoeken naar de juiste karakters zijn bleke rug en doorlopend achterste een aardig rood kleurtje begint te krijgen. Bij een grote familie bestaande uit vader, moeder vijf dochters en twee zonen zien we beiden grote mogelijkheden voor ons artikel. Met de vergunning in de hand en een gerustellende babbel zijn we al snel op vriendschappelijke voet met de groep vrolijke badgasten. Terwijl Andrew de vragen stelt en zich met de vader in een levendige discussie over de franse politiek vermaakt, meet ik het harde zuideuropese licht en zoek de beste positie om de familie te vereeuwigen. Met een mooie grote hoek op de zware Hasselblad sta ik voorovergebogen en geconcentreerd scherp te stellen wanneer ik me bewust word van schaduwen die me vanachteruit omsingelen, ik draai me om en zie tot mijn schrik, verbazing en ongeloof dat een vijftal mannen mijn ongewone voorovergebogen fotografenpositie benutten om hun foto van het jaar te maken. Heel even boos maar eigenlijk onmiddellijk de humor en het veelzeggende en niets verhullende beeld inziend complimenteer ik de mannen voor het zien van dit beslissende moment, dit tafereel, de witte bilpartij gekadreerd door de donkere schaduwen.....


De reportage overigens werd geplaatst in de Cosmopolitan in plaats van het in eerste instantie bedoelde Family Live, een ietwat preuts en conservatiever blad. Andrew en ik zijn samen nog vele malen op pad geweest en telkens, onder het genot van een of meer drankje, komt deze zuidfranse werksituatie terug op tafel. Wanneer er meer mensen bij zitten, buk ik volgens Andrew nog dieper en staan er wel 20 mannen met een fototoestel in aanslag....

zaterdag 5 juli 2008

Wandelingen ( Ben B )

tja Ben.... vroeger kroop zijn buurmeisje Anneke iedere avond bij hem in bed. Anneke had wel vaste verkering met Adrie, al jaren, maar ja, Ben kon het zo lekker en Anneke was er dol op. Adrie was er kapot van toen hij het ontdekte en heeft zelfs een bescheiden zelfmoordpoging ondernomen door voor een auto te springen die niet al te hard de bocht om kwam rijden...Maar indruk maakte dat wel in die tijd. Adrie kwam er bovenop, Anneke kroop er bovenop en Ben ging er aan onderdoor. Uiteindelijk voor jaren uit het zicht verdwenen en naar nu blijkt met de voor mannen zeer zeldzame Anorexia Nervosa eetstoornis opgezadeld. Ik kom Ben regelmatig al fietsend of lopend tegen en groet dan vluchtig "Hé Ben, alles goed?" en meer niet, al jaren. Supervriend vroeger, goh daar kon je schandalig mee lachen zeg. In die tijd was zelfs in Nederland de Hasjies nog verboden maar wij hadden het ontdekt en vrij snel grootgebruikers. De meest mogelijke zin en onzin kwamen er uit zijn brein en vervolgens mond, tot het fout ging met Anneke, toen kwam er alleen nog maar onzin uit. Vandaag kom ik Ben tegen op het wandelpad naast de Schelde, hij loopt richting stad, ik de andere kant op. "Hé Ben, alles goed?" maar deze keer komt het tot een antwoord en voor we het weten zijn we terug in de tijd, rond 1970.....Kom we drinken een kop koffie of iets sterkers ik woon hier net achter de dijk, opper ik. Een goed voorstel blijkt al gauw, nog steeds een wereld gozer maar met een flinke rugzak levensbagage op sleep. Mooi, ik hou van dit soort ontmoetingen, het geeft me het gevoel dat op een bepaald en waarschijnlijk zelfs kritiek moment ik de goede keus heb gemaakt. Tof Ben, de volgende keer dat ik "Hé Ben, alles goed?" roep, weet ik dat het goed gaat !

donderdag 3 juli 2008

Wandelingen

Wanneer ik via de trap de dijk oversteek kan ik twee kanten op, links naar het onbebouwde gedeelte van de "Groene Boulevard" en rechts richting binnenstad. Meestal ga ik linksaf maar nu er een festival gaande is buitendijks, loop ik rechtsom en bezie het gebeuren. Halverwege loop ik tegen Arie aan die samen met zijn hond Saar aan één van zijn vele dagelijkse ommetjes bezig is. Ik was op weg met m'n Agfaboxje om wat plaatjes te schieten van de attracties nu die nog leeg en verlaten staan opgesteld wachtend op de opening van het festival. Arie herkende meteen het fotodoosje en begint een verhaal over de tijd dat hij nog op de grote vaart de wereldzeeen bevoer. " Jammer dat een mens zoveel spullen weggooit" begint hij en vervolgt "ik had zo'n ding ook bij me toen we vanuit Afrika een complete dierentuin moesten vervoeren naar New York, prachtfotoos leverde het niet op maar ik kon wel het unieke gebeuren vastleggen, een stuk of vijf giraffes, een paar olifanten, stekelvarkens met meters ( ? ! ) lange stekels en een hoop herten of liever antilopen en een onvoorstelbare hoeveelheid voedsel. Een prachtreis en samen met de Afrikaanse verzorgers vierden we elke avond "de Zondvloed in de Ark van Noach" met een glas. Omdat er geen dierenvoedsel de States binnengebracht mocht worden werd het overgebleven hooi en dergelijke over de muur de Altantic in gegooid net voor we de territoriale wateren van de VS naderden. Nog geen half uur na deze verspilling sloeg het weer om en zaten we in een potdichte mist die verder varen richting New York enkele dagen onmogelijk maakte. Die beesten verhongerden natuurlijk niet onmiddellijk, maar vergrepen zich aan alles wat enigszins eetbaar leek. Een matroos was bezig het relingwerk te schilderen met een zilver/aluminium kleurige verf. De olifant die bij hem in de buurt stond dacht geen tel na, stopte de slurf in de emmer verf en slurpte die in enkele seconden leeg. Om het beest niet te laten kreperen gaven de verzorgers hem zoveel mogelijk voedsel dat eigenlijk voor hunzelf voorradig was, een gouden greep ( of liever een zilveren..) bleek even later toen het dier de verzorgers beloonde met een reuze hoop blinkende zilveren olifanten keutels. Jammer dat ik die fotoos kwijt ben" zei Arie en vervolgde de wandeling met Saar.


maandag 19 mei 2008

Elsabeth



Elsabeth had duidelijk de beste jaren van haar leven achter de rug, het kolenscheppen en zakkentillen van kindsleeftijd tot huwelijksdatum was haar duidelijk aan te zien. De rug gebogen, de handen groot, de ogen moe. Centen verdienen voor moeder, die al direkt na de geboorte van Elsabeth weduwe was geworden na het fatale ongeluk van vader in de mijn. Alle zeven oudere zussen en moeder hadden de kolenwinkel van vader open gehouden na zijn dood. De Zwarte Zusters werden ze genoemd in het dorp, altijd zwarte smoeltjes van het immers constant opwaaiende stof in de voorraadschuur achter de winkel. Op fietsen van het merk Kronan, met een flinke bagagedrager zowel voor als achterop. reden de acht de bestellingen rond. In de zomer weinig verdiensten, in de winter kei en keihard werken, vanaf het 10e levensjaar. Het eerste borreltje had ze nota bene bij de dokter gekregen, de goede man had medelijden gekregen met het verkleumde meisje, het bleek niet het laatste borreltje in haar leven te zijn. Het kolenscheppen en het rondfietsen daarmee was gestopt toen ze op 29 jarige leeftijd alsnog ging en moest trouwen met Bjarne, een koksmaatje uit het plaatselijke restaurant. Moeten ja, de eerste de beste liefdesuiting van Bjarne was uitgemond in een ongecontroleerde vrijpartij en zeven maanden later stond ze rondbezwangerd voor de huwelijksambtenaar. Nu weet ze niet meer te vertellen of het huwelijk zwaarder was dan het kolenscheppen, maar wel dat de vluchtweg daar uit via de fles was gegaan. Bjarne was een tiental jaren geleden overleden aan een fatale leverziekte en niet kort daarna was ze Svenne tegengekomen tijdens het nog steeds dagelijkse bezoek aan cafe Aalt'r in de provinciehoofdstad. Svenne was een goede man, maar zoals vele landgenoten alweer eentje met veel dorst. De klappen van Bjarne waren voorbij maar de katers van Svenne bezorgden haar minstens zoveel hoofdpijn. Die dagelijkse gang naar Aalt'r was zwaar maar evenzo ontlastend, een glas witte wijn voor de smaak en een biertje voor de dorst plus af en toe een onverwacht babbeltje zoals nu bijvoorbeeld met een paar verdwaalde Hollandse motorrijders brachten de malende gedachtenloop op een ander spoor, het spoor van de afleiding, een nog beter werkend medicijn dan alcohol, de vrijheid van die mannen had ze nooit gekend maar gaf haar moed en plezier, tenminste voor dit uur vandaag.....

vrijdag 16 mei 2008

T M D 4





"The showers are cold sir but we only charge half the price now".......de dames bij de douches hadden die woorden al vele malen uitgesproken en maakten er een lolletje van. "You have been a man to come here, so you better act like one". Onmogelijk om nu nog te gaan zeuren over een koude douche dacht ik zo en eerlijk gezegd waren ze zo koud nou ook weer niet. Fris gewassen dus op weg naar weer een heerlijk dagje Oostzeestrand met Kijkvermaak. De mannen met het meeneem meetsysteem ( palindroom x 2 ) zagen er ook al fris gewassen uit en volhardden in hun schone taak. Opvallend dat je reeds na enkele dagen zo'n stadje al kent qua bakkers, koffietentjes, strand, bierkelders en belangrijkste richtingen. Foutloos lopen we naar het Oostzeestrand en zien dat zoals verwacht nu veel meer bikers dit geweldige plekje hebben ontdekt. De show wordt steeds mooier, diverse dikgebilde, bolgebuikte en fraai getattooeerde mannen en vrouwen zo niet in roodverbrand Adamskostuum dan toch wel netjes strak in string verpakt, trotseerden het eigenlijk toch zeer frisse water van de Oostzee, daar was de koele festivaldouche een warm bad bij vergeleken. Trotse mannen schrokken van het onoverkomelijke krimpresultaat. Een ferme wandeling langs het water leert ons dat het hier fantasties wonen is en zeker ook een geweldige vakantieplaats voor strandliefhebbers en watersporters is. Zeilen zonder getijdestroom, zwemmen in helder water, honderden kilometers strandjes en een tolerant volk. Een dag om te koesteren, tijdens de wandeling stuitten we op een oud cafeetje, een meer dan 100 jaar oude kroeg "het Altaar ( Allt'r) met interresante bezoekers, allereerst ontmoeten we natuurlijk de aardige barvrouw van middelbare leeftijd die ons welkom heet en twee flessen koele Tuborg voorzet, dan het zichtbaar alcoholische echtpaar Elsabeth en Joel. Elsabeth drinkt witte wijn en bier, Joel heeft drie glazen voor zich staan en neemt beurtelings een slok van zijn whisky, aquavit en bier. Het fraaiste exemplaar van de bezoekers zit echter een tafeltje of drie verderop, het blijkt Eljer te zijn, een 89 jarige cafeklant die hier komt sinds zijn 17de en sinds zijn pensionering 29 jaar geleden geen dag heeft gemist. Sterker nog, hij komt hier direkt na het openingsuur binnen en gaat naar huis als de baas de tent weer sluit. Hij heeft een eigen zitplaats, een tafel met zijn naam erin gegraveerd, een bel met naam, om de bediening te alarmeren, zijn prive pokerbeker en vindt ons aardig ook al verstaat hij geen woord van ons gesprek. Verder dan "jak proata ney Danska" kom ik ook niet en dat blijkt dan nog eerder Zweeds te klinken ook. De bardame probeert ons uit op de diverse pittige kruidendrankjes die hier zo populair zijn bij de alcoholliefhebbers, ik start met het drankje Fisherman, het smaakt inderdaad naar Fisherman's friend en zit dan ook spontaan met de tranen in m'n ogen, het wordt alleen erger, vriend Neut, die zijn naam toch wel meeheeft, geeft het op bij de naar vliegtuigbenzine annex kruidenbitter smakende Huisborrel, genoeg van deze bende. Morgen richting huis met een pitstop op 600 kilometer, oostenwind in de rug, geen vrachtverkeer op Paaszondag, ik kijk naar zo'n rit uit. Pitstop ja, geen pitsstop, nog een keer goed slapen willen we voordat we thuiskomen, wakker worden op een campingkje omdat de merels en de sijsjes zo hard fluiten en niet vanwege een drag-pipe-wake-up-call. Ach het motorrijden is lijden maar zeker en vooral ook in alle ledematen voelen dat je leeft.

donderdag 15 mei 2008

T M D 3



Vervolgens komen we er achter dat de helft van de 29750 male chauvinist visitors het zelfde idee hadden en dus de Strip en Paaldans act op hun programma hadden staan. Om kort te zijn, er staan heel wat Banditos, Angels, Nomads, Hell Raisors, No Names, HD Vikings, Etcetera's en los zand individuen zoals wij voor onze neus. Je gaat met de grootte cq omvang van de genoemden niet meteen proberen toch vooraan te komen om een glimp op te vangen van de drie blonde langgebeende en van een siliconen beef-up voorziene Podiumpoezen, die zich al kronkelend langs de monitoren, gitaarversterkers en drumstellen uitdagend over het gigantisch grote podium profileren. Afijn, wat geven wij er eigenlijk nog om, we weten dat de voorpret altijd leuker is dan het moment, draaien ons om en lopen naar de bar in de Grote Hal om een biertje te drinken, daar is niks mis mee en kan niet op een teleurstelling uitdraaien zolang dat biertje op de goede temperatuur geserveerd wordt, om de aangekondigde Rock en Roll band te bewonderen. Mooi ingericht podium, met sfeervolle schemerlampen uit de woelige jaren 50, dat beloofd. Twee nummers verder zijn we het er al roerend over eens, alle bandleden spelen een ander nummer, de schemerlampen waren mooi, maar mag alsjeblieft het licht uit ! Gelukkig staat er nog een act op het programma van het Hoofd Podium, een heus Pink Floyd Project, met de reeds aanschouwde en aangehoorde muziekgroepen in het achterhoofd was er weinig vertrouwen maar dan zie je, dan valt het plotseling mee... en wat heet meevallen, een wereldact ! Sluit de ogen en de echte Pink Floyd is daar, open de ogen en de lichtshow is meegekomen. Zelfs vriend Neut die zijn sporen in de muziekwereld heeft verdiend is perplex en overdonderd ! Dit zou niet misstaan op wat voor festival dan ook dat niet de sponsoren heeft kunnen vinden om Pink Floyd zelf aan de haak te slaan. Tien topmuzikanten brengen een show om U tegen te zeggen, dat doen we dan ook: U ! Tijd om te gaan slapen voor zover dit op het tijdstip dat wij hebben uitgekozen mogelijk is: drie podia nog steeds in gebruik door artiesten varieerend van (very) Hard Rock via (very) Heavy Metal tot de slopende Bikerhouse ! Tel daarnaast de luie motorist die zelfs z'n fiets pakt om naar het 100 meter verderop gelegen toilet te rijden bij op en de, meestal Duitse, idioten die op het moment dat alles lekker stil dreigt te worden de motor starten omdat ze vergeten waren hoe die machine ook al weer klonk. Nou ik kan je vertellen: LUID en DUIDELIJK ! Het vuurwerk dat rond half één werd afgeschoten vergeet ik maar te vermelden en valt eigenlijk gewoon in het niet bij de rest. Ik vind het een sport om, terwijl ik in mijn slaapzakje lig, te proberen de geluiden te scheiden, dit werkt veelal en val uiteindelijk in slaap, zij het voor kort want de laatste dag hier staat voor de rits en daar moet van genoten worden met de meest mogelijk volle teugen.

T M D 2


Indien aangemeld zou de rij wachtenden en stilstaanden in de file naar het ontbijtbuffet, ja eentje voor 29.997, zonder enig probleem een vermelding krijgen in het Guiness Book of Records. Daar beginnen we dus wijselijk niet aan, een wandeling naar het plaatsje Fredericia zal toch niet veel langer duren en broodjes bakken ze overal. Op de weg naar buiten stuitten we op een grof getattooeerde Deen, "Hey you guys where are you from? ok from Holland you say, do you know all of Holland? do you know Zutphen? i have a very nice fuckfriend over there, maybe you can visit her on the way back and send her my love and maybe give her some of yours too....Deze frisse voorontbijtelijke conversatie maakt ons nog hongeriger en met een flinke smile op het gelaat wandelen we in stevige pas richting bebouwde kom. Een fraai met flinke wallen, waar de onze bij in het niet vallen, omringde plaats aan de Oostzee, met haven en strandjes. Bij de poort wordt iedere gemotoriseerde terreinverlater geconfronteerd met de Deense rijkswacht. Iedereen moet blazen in het alcohol-detectie-apparaat, gedronken? motor aan de kant, punt uit. Door deze verstandige maatregel heerst er in F. een zeer kalme sfeer van cola-light drinkende en ijslollies etende motormacho's. De weinige twee die de benenwagen genomen hebben, hebben daar natuurlijk geen last van en voor je het weet zitten we met een koele fles Tuborg Gron op een zonvergoten terras omgeven door de jaloerse blikken van onze gemotoriseerde collega's. Van mensen fotograferen komt voorlopig weinig, ik voel er nog weinig voor om aan zo'n 2 meter hoge en 1.40 brede hoogblonde Scandinavische H Angel te vragen of ik een foto van hem en z'n vrienden mag maken, een flinke verbouwing van gebit en camera ligt in het verschiet, wellicht later als ik wat ingeslingerd ben. Zo een grote Viking stond vooraan het ijsco en Fad Ol verkooppunt op het strand van F., achter hem vormde zich een rij mensen omdat de reus als een klein kind niet kon kiezen uit de vele smaken die aangeboden werden in de koelvitrine en met welke vier kleuren hij z'n wafelhoorntje zou laten vullen. De voorraad fabrieksklare ijsjes stond echter elders in het gebouwtje en enkele geduldige en wellicht of waarschijnlijk onzaghebbende wachtenden bleken het met een driekwartgesmolten nog steeds verpakt ijsje te moeten doen, een kolderiek gezicht met een hoog Monty Python gehalte. De terugweg naar het SR terrein was met de nodige Ol in de benen iets zwaarder dan aangenomen, maar het vooruitzicht op de reeds gisterenavond verwachtte blotedamesshow maakte het stappen alweer wat lichter. ( chauvinistisch mannelijke taal, ik weet het, maar we moeten ons tussen dit geweld toch ook enigszins macho gedragen dan wel uitdrukken, excuses hiervoor dames, in werkelijkheid zijn we zachtaardige lieve jongens zonder vooroordelen en tegenstanders van huiselijk geweld en onderdrukking dan wel uitbuiting van het vrouwvolk )

woensdag 14 mei 2008

The Motorcycles Diaries 1 ( onlangs nog op Canvas, nu hier op No Panic ! )



Kijk, je start ergens in Vlissingen met z'n tweeen en eindigt in Fredericia ( Denemarken ) met een 30.000 tal. Iedereen was er, nou ja bijna iedereen, " Vierkante banden Kees " vond het te vroeg in het seizoen ( ! ) en vriend Goof zat ergens in de Algarve uit te rusten van het rentenieren. 30.000....alle MC's aanwezig, inclusief de Bikers for Jesus ( slogan: Jesus died for Bikers too, het hadden er dus nog meer kunnen zijn als Mohammed dat ook gedaan had ). 29.750 mannen, 230 vrouwen die mee moesten, 17 vrouwen die mee wilden en 3 stripteuses. 75 procent moet door de trechter bij Flensburg en dat is spektakel naarmate de Duits Deense grens wordt benaderd en de snelweg en voornamelijk de benzinestations overgenomen worden door bruinverbrandde of door dieselgassen zwart gekleurde HD-bikers. Een kleine 900 kilometer in 10 uur, geen slecht gemiddelde. Dit alles dankzij strak rijdiscipline bestaande uit één tankstop per 250 kilometer, bij eerste tankstop slechts één rookkans voor vriend Neut, de tweede stop een beker automatentankstationskoffie, een broodje en twee rokertjes, enzovoort. Tent opzetten nu er nog een weinig platte plaats te vinden is ( op dag drie zag ik tenten tegen een heuvel staan waarbij ik dacht dat men rechtop zal moeten slapen...) en op zoek naar de beloofde dorstlessers. In de advertentie stond € 1,00 voor 25 cl bier, dat klopte op zich maar je moest wel 2 liter tegelijk kopen in een uitschenkkan, dus wijselijk genoeg namen we genoegen met de 40 cl uitvoering voor nog slechts € 2,20, we zijn dan wel Hollanders, maar wat kan ons die paar rottige centen schelen in vergelijk met koel of lauw bier. Een snel rondje over het gigantisch grote half park half sport complex ( snel voor zover dat mogelijk was ), maakte duidelijk dat het er goed uitzag, er veel Angels en Banditos aanwezig waren zonder elkaar hier met Uzzies en raketwerpers te belagen overigens en dat het die donderdagavond géén Stip-Tease was... hadden we daarom nu zo hard gereden, nog geen dag van huis en we konden verdomme al aan niets anders meer denken, wat moet dit in hemelsnaam worden ?

donderdag 24 april 2008

Voorpret 2



Als je namen vergeet is het goed mis met je Karel, zei ik tegen Peter en dat botst. Ik loop naar huis en denk bij de laatste bocht, verdomme op de heenweg ging ik met de fiets, loop terug naar m'n werk, geen fiets daar.... blijkt dat ik de fiets onderweg bij het pinapparaat van de bank heb laten staan, dat komt aan. Waar ben ik met m'n gedachten... Ik zit overal behalve hier, in gedachten stroop ik al de Koninginnedagrommelmarkten af op zoek naar oude toestellen die voor aanvulling van mijn voorraad 'Testbeelden' moeten zorgen, ik zit al op het Bevrijdingsfestival van 5 mei met een fotoreportage in mijn hoofd, ik ben al onderweg naar Frederica in Denemarken voor de superrally van 2008, m'n olie moet nog ververst, m'n banden nog op spanning, mijn slaapzak nog in de was en mijn vrouw nog verwend. Als ik dat laatste vergeet, kan ik het vergeten en zwaait er wat dus laat ik daar maar direkt mee beginnen, het is bovendien nog één van de aangenaamste dingen hier opgesomd, vergelijk het maar eens met olie en filter verversen en wees eerlijk. Bij "waar heb ik dit aan verdiend" niet meteen uitleggen dat het een goedmakertje is voor de verdwijntruc van 5 dagen naar een vrouwonvriendelijk oord met strip-tease en paaldans "demonstraties" natuurlijk, na tig-jaren huwelijk weet ze dat maar al te goed en hoeft dat er niet verder ingewreven te worden. Kortom mijn hoofd loopt om, ten minste ik hoop dat dat de reden van de verstooid- en vergeetachtigheid zal zijn.

maandag 21 april 2008

Merry X-mas Chef !



Een laatste carrière-move moet het worden en het leven op z'n kop. Na het publieke overspel van Lois, een opzichtige vrijpartij in het walgelijke reality programma "De Gulden Villa", had William er genoeg van. Een plan zonder langdurig voorbedachte rade, stap één, een kwart liter wodka bij het ontbijt vanochtend. Stap twee, de eerste de beste klant die de winkel binnenkomt voor rotte vis uitmaken. Stap drie, de door de klant opgetrommelde chef een ferme kniestoot verkopen waar hij met het ophangen van de kerstballen in december nog aan terug moest denken. Stap vier,vijf, zes en zeven, een volgende kwart wodka, een burostoel door de voorruit van de zaak, een ferme trap op de kick-starter van z'n Low-Rider en in één ruk door naar het zuiden. Een move met gevolgen voor de rest van zijn leven, zonder enige twijfel. Direkt al nadat Lois hem had verteld dat ze zich ingeschreven had voor dat vermaledijde en verderfelijke tv programma, had hij een onheilspellend gevoel daarover gehad. Vijfhonderduizend euro kon ze wimnen, over iets anders kon ze niet meer praten, de inhalige bitch. Hij moest onmiddellijk denken aan z'n grootmoeder die altijd zei dat er vele werelden ten onder gaat aan "den fluit en den duit". Twaalf deelnemers worden in een villa ondergebracht en doorlopend gek gemaakt met verleiding en omkoping, de onomkoopbaren en niet verleidbaren winnen. De laatst overgebleven man en de laatst overgebleven vrouw krijgen een miljoen euro te verdelen. Lois was ver gekomen, maar het langdurige ontbreken van sex had haar tenslotte de das omgedaan. Volkomen overtuigd dat er in het schuurtje met het tuingereedschap geen camera aanwezig was, had ze zich uitbundig gegeven aan Jacky, een potente spetter van een jaar of 30. Fout, zo bleek snel, heel fout er was inderdaad geen camera, maar Jacky was geen deelnemer, hij was een onderdeel van list en bedrog, in dienst dus van het programma. Live op TV13, heel Nederland had mee kunnen genieten van de onverhulde vrijpartij, ze kon de rambam krijgen de tvhoer. William's besluit stond vast, hij liet dit boeltje achter na vanmorgen, het huis kon hem geen reet meer schelen. Hij bepakte zijn motor met tent en slaapzak, haalde het resterende spaargeld van de bank en reed naar z'n werk al fluitend en grijzend met de voorpret van de perfect geplaatste kniestoot en de vervolgens eeuwig durende vakantie in gedachten.

zaterdag 12 april 2008

Dè Plek



Dè Plek was al jaren de onaangekondigde ontmoetingsplaats van Jef, Karel en Johan. Op de driesprong net voor Cafe d'Ouwe Kwaar, een passeerplaats op de top van de Ouwe Kwaremont tijdens de Ronde van Vlaanderen, een wielerkoers die zijn gelijke niet kent. Een goed gekozen spot, de 3 mannen, nu toch al door de 70, hadden zo de behoeftes die bij die leeftijd paste. Op tijd z'n natje, op tijd z'n droogje en wat nog belangrijker was, niet te ver van de plasplaats. Een plek waar ze toch zeker om tien uur in de morgen al bezit van moesten nemen om vooraan te staan bij de passage van pakweg 14.30, een lange wacht maar de moeite waard voor de 3 vrienden voor het leven. Vijf waren het er geweest, twee maten waren weggevallen het afgelopen jaar, Frits was overleden na een korstondige ziekte en Mathieu uit de fruitboom gevallen tijdens het peren plukken afgelopen herfst. Lang was er niet over gesproken," bij de koers moet je als eerste passeren, bij het leven als laatste " had Jef als oudste gesproken en daarmee was de kous af. Wat een dag, wat een dag... om 10 uur de eerste versnapering in de vorm van een verwarmend Witteke en al gauw gevolgd door een Hot Dog met zuurkool, zo vroeg mogelijk vond Jef, voordat de zuurkool zachter was dan de boter. Jef, onder de mannen ook wel Chèf genaamd wist het altijd beter, was de enige die in zijn vroege jaren ook gekoerst had en in de jaren 50 nog een keer zijn wiel had afgestaan tijdens het kampioenschap van Vlaanderen voor Minimen aan Herman van Springel , een snel opkomend talent in die tijd. De mannen moesten altijd grimlachen wanneer dit verhaal weer eens boven kwam drijven meestal na een borreltje of vier, ze hadden zo hun gedacht erover, maar Jef tegenspreken was geen vanzelfsprekendheid. Graag zouden ze gedrieen nog eens naar De Hel van het Noorden gaan zoals in 2003 toen van Petegem deze prachtwedstrijd op z'n naam schreef. Dè plek daar was altijd " het Bos van Wallers " maar toen in 2005 voor het eerst in veertig jaar het Bos buiten het parcours werd gelaten, was dat de laatste keer. Nu die strook weer is opgenomen kriebelt het weer in de gedachten maar eerlijk is eerlijk, het gaat niet meer. Afspraak nu rond 10 uur in de morgen bij Jef, bij wie anders, in de luie zetels, de pintjes staan koud de choucroutte staat warm.

maandag 7 april 2008

t snot voor z'n neus




De zoveelste Ronde van Vlaanderen en dat voor het eerst van dichtbij. Dat wil zeggen op televisie en in de luie zetel thuis ben je er dichterbij dan op de plaats van het Grote Gebeuren, dichterbij de wedstrijd dan toch. Niet dichterbij de mens die van deze koers en van het koersen in het algemeen houdt. De volksgekte die bij de Elfstedentocht en eigenlijk bij alle verdere schaatsevenementen in Nederland losbreekt zie ik nu eens met beide ogen bij de Buren. Door een (dubieuze ?) vereniging "Vlaanderen Vlagt" met in diverse formaten geel-zwarte vlaggen gekleurd wielerfestijn. Via de Oude Kwaremont, waar het wegdek met van natte modder blinkende en nauwelijks aaneensluitende kasseien er nog verlaten bijligt maar de luxe verwarmde tent met VIP genodigden reeds aardig volloopt, op weg naar het cafe " In den Trap op " waar men over de koers spreekt volgens de kritieken in het boek met de weinig orginele naam " Wielercafés in Vlaanderen ". De anecdotes over wie flikte wie ( Benoni Beheyt - Rik Van Looy ) tijdens het wereldkampioenschap te Ronse in 1963, de val van Claude Criquielion en de winst van Maurizio Fondriest in het WK van 1988 ook al in Ronse. Een prettig verblijf aldaar met als bonus de kennismaking met de Nonkel van TV commentator en wielrenboekenschrijver Michel Wuyts ( Tommeke, Tommeke ... Wat doe je nu?" WK 2005 Madrid ) en de mededeling dat de Bosberg binnen bereik ligt om vandaaruit met gemak de Muur van Geraardsbergen te bereiken zonder door het massale verkeer opgeslokt te worden. De Molenberg...tjonge, tjonge, er tegenoplopen valt al niet mee, de naden tussen de kasseien zijn veelal groter dan de dikte van de tubes en smal en bochtig en steil en glibberig, kortom moordend. Van deze beestachtige heuvel op naar Geraardsbergen, mevrouw Tom Tom laat ons de eerste bocht naar rechts nemen alwaar we vrij snel opgewacht worden door een in fel Hollands Oranje ( geen geel met zwart ! ) gestoken hulpsheriff. "U dient te keren heren, u zit op een wielerparkoers en wel in de omgekeerde rijrichting" chauffeur Luc weet de brave man te vertellen over de Tom Tom en vrijwel onmiddellijk en zonder tegenstoot wijst de man ons "voor deze keer" de juiste weg, loopt een 50tal meters van zijn post vandaan om het strenge afzethek van de koers voor ons te openen...we wanen ons voor even tot de toegelaten fotografen uit de Ronde te behoren, voor even. Geraardsbergen in zicht en alsof het zo hoort is er een parkeerplek voor ons vrij gebleven zeer kort op het gebeuren, pure mazzel of perfecte timing, we houden het op het laatste. De plannen worden gesmeed, raken we mekaar in het vuur van het spel kwijt: ontmoeting voor het beeld van de Maagd op de kapelmuur direkt na de koers, voor de rest: doe je best ! Met het tv beeld van de overbemenste Kapelheuvel met het dominant aanwezige kruisbeeld op mijn netvlies in gedachten start ik de klim. Zorgvuldigheid in filmgebruik is geboden, er is zoveel te zien, mijn portretten startten met een praatje en op eindigden met een plaatje... Een zeer, zeer aangename middag vol ontmoetingen, tijdelijke vriendschappen, high fives en lachstuipen maar ook medelijden krijgend met de beroepsfotografen die aanvankelijk gedacht een pracht beroep hebben door deze koersen op de voet en achter op de motor te kunnen volgen. Met diverse camera's en nog grotere lensen beladen, om het middel een belt volgepropt met nog meer andere lensen, gebukt onder dat totale gewicht een foto moèten maken van hèt moment... of minstens hèt beeld van de wedstrijd, een beeld dat al jaren hetzelfde decor bevat alleen de hoofdrolspeler(s) zijn anders, terwijl er zoveel om hen heen gebeurt zitten ze gekluisterd aan de vastgestelde plek, dè plek. Van de Provinciale Zeeuwse Courant via Het Nieuwsblad en de Gazetta della Sport steeds weer de plaat van de eenzame Devolder die op de Muur van Geraardsbergen ontsnapt is met op de achtergrond steeds weer dezelfde schreeuwlelijken ! Misschien nog een plaatje van de Hoofdsupporter van Tom Boonen en de Eddy Merckx look-a-like, die de gehele middag onder luid gejoel de muur opzwoegde. Nog een kwartiertje, dan komen ze....probeer nu nog maar eens een goed plekje te vinden om een glimp van welk renner dan ook te zien passeren. De praatjes tijdens de plaatjes hebben hun werk gedaan, de mannen van de high fives ( uit Belegem, het dorp van de Ronde ) laten hun tijdelijke vriend met graagte passeren en één van de goede plekken innemen. Helicoptergeraas, voorlopers op motorfietsen, waarschuwingsfluitjes, supportersgejoel, de eersten komen er aan... De Belgische kampioenstrui op kop, gotfer wie was dat ook al weer, Hoste ? Gilbert ? geen tijd voor, daar is nummer twee al, een Raborenner, ik kan wederom niet zien wie het is. Jezus wat rijden die mannen door op dat vreselijke stuk wegdek. Naast me dondert en kerel met een Carglass-shirt van de steile helling, net op het moment dat er geen renners passeren, oeff dat had fout en direkt in het beeld van Sporza kunnen aflopen. Snel naar boven, wellicht valt daar nog iets anders te zien en jawel op het moment dat ik daar aankom valt er een man uit een boom, dacht dat hij een goede plek had gekozen maar vergist zich schromelijk en wordt per ambulance afgevoerd. Voor je het weet is het voorbij en stroomt de Muur en Geraardsbergen leeg. Devolder, een mooie winnaar, eentje die màg en het nog vaker zal doen na deze, snot uit z'n neus en modder op z'n bakkes, mooier kan je je niet vertonen als winnaar van deze Vlaandrens Mooiste.

woensdag 26 maart 2008

Spring maar achterop, Bright Eyes !




89 jaar en nog steeds op het podium, zo wankel en breekbaar ernaast, zo fier en zelfverzekerd er bovenop ! 31 hits, het eerste radiooptreden in 1938 de eerste Nederlander met een elektrische gitaar (Epiphone), Eddy Christiani...wie kent hem niet ! Afgelopen zaterdag had ik en mooie opdracht, een beeldverslag maken van de Bandstafette en vervolgens de uitreiking van de Eddy Christiani Award aan Adriaan ( Adje) Vandeberg, de gitaarvituoos van White Snake, een Amerikaanse (ex)hardrockgroep. De Bandstafette is een muziek-estafette waar zo'n 60 muzikanten een doorlopend programma neerzetten in evenzo doorlopende bezetting. Van Jantje Smit via Meat Loaf en Herman Brood naar de Boots die maar blijven lopen van Nancy Sinatra om halverwege een afslag te nemen naar Bright Eyes, Art Garfunkel meen ik me te herinneren. Geen podiumwerk, maar daarachter, de kleedkamers, de gangen en de oefenruimtes. Een mengelmoes van artiesten, plaatselijk, provinciaal, internationaal ( Danny Laademacher, die vorig jaar deze prijs won en nog graag een nummertje van Brood mee wilde spelen ). De jongste deelnemer was elf ( Jantje Smit, wie anders ) de oudste ( op Cristiani na natuurlijk ) 63 ! Mooi werk om zo tussen de zenuwachtig ijsberende tieners die als voor een examen de texten nog maar eens doorlezen en de door sex,drugs en rock en roll gepokt en gemazelde "Pophelden" de sfeer vast te leggen. Donker werk in zwart en wit met hier en daar een onvermijdelijk beeld in kleur geschoten. Mij kunnen ze voor volgende keer weer boeken, niet alleen vanwege de beloning, maar toch zeker vanwege het plezier van de 14 uur durende muziek marathon en de act ( in kleur ) die bij Bright Eyes de show stal, op en vooal achter het podium.

vrijdag 14 maart 2008

Blurry nonsens



De schrijnende blokkade waarmee de schrijfster Bonita Box te kampen had begon angstvallige normen aan te nemen. Praktisch geen fatsoenlijke zin viel er meer uit haar frêle vingertoppen. Alsof het toetsenbord bezig was een schier onoplosbaar cryptogram in te vullen in plaats van de juiste letters en vervolgens de zorgvuldig gekozen woorden in een de goede volgorde op het beeldscherm te laten verschijnen. Na de twee bestsellers " Waar is mijn dak " en " Twee onder één kap ", goed geschreven en makkelijk gelezen volksromans, liep het vreselijk spaak. Missschien had het iets te maken met de fotocursus die ze had gevolgd in de week voor Pasen, het proces van lichtvangen en beeldvormen had haar een paar weken in een vaste greep gehouden en zelfs enige slapeloze nachten bezorgd. Toch nog maar eens beginnen....

--Het huwelijk van Kornelis Dak ( Ko ) en Optica Groothoek heeft hoogstwaarschijnlijk z'n langste tijd gehad. Volgens de huwelijksconsulente drs. Schneider-Kreuznach is de zogenaamde chromatisch-aberratieve periode die de scherpste kantjes van ieder huwelijk na een aantal jaren afbreekt onomkeerbaar in ontwikkeling. Het doordrukken van de echtelijke verbintenis zou leiden tot een asferische levenssituatie. Met dit zwart-witte beeld in de zoeker valt het niet mee het perspectief positief scherp te stellen. Door het zware contrast in beider opvattingen in beeld te brengen, is de drs. er in geslaagd de negatieve grijswaarden van hun huwelijk om te buigen naar een kleurrijker projectie. De focus is gericht op de aanwezige vriendschap en het respect en niet op haat en nijd, de scheiding zal in harmonie plaatsvinden. De zoon Carl en de dochters Jena en Leica die bij Optica in Zeiss (D) blijven wonen staan gelukkig niet negatief tegenover het vastleggen van dit voornemen.--

Nee nee, hier zal ze haar lezerspubliek dat gewend was aan vrolijker avonturen zonder al te veel fratsen niet mee weten te binden, een vakantie zal haar goed doen. Notitieblokje mee, alsmede het dicteerapparaat èn wat ze vooral niet vergeten mag, de camera thuislaten....

maandag 10 maart 2008

Voorpret



Hoe de voorpret van een evenement leuker kan zijn dan de werkelijkheid die daar op volgt ( alhoewel....). Het het vooruitzicht was een "dames" weekend vol catwalkmodellen en spetterende shows in een chique casino, uiteindelijk bleek het een slechtlopend verkoopevenement van eco ( niks mis mee hoor maar...) kleding op een zolderverdieping van het matiglopende Casino van Aachen te zijn. Geen overtuigende en prikkelende lingerieshows, al maakte de kleedkamer van de stand tegenover ons veel goed, erg veel ik-ben-eigenlijk-te-dik-voor-een-legging-maar-ik-draag-m-toch en mijn-haar-is-te-grijs-voor-hennaoranje-maar-ik-doe-het-toch vrouwen bevolkten dit kleedhok. Net groot genoeg voor één superslanke puber, maar regelmatig uitpuilend bemenst met 2 a 3 van de net omschreven dames. Vom Hut bis zum Dessous was de leus van dit gebeuren, voor hoeden toonde men geen interesse en de Dessous was dus alleen te bezichtigen vanaf mijn plekje, of ik nu wilde of niet ( de ogen sluiten gaat te ver ). Maar aan het gelach vergezeld van tranen en zere kaken die in het vooruitzicht waren gesteld ontbrak het gelukkig niet. Een echtpaar schuin tegenover ons ( 'Freya Handwerk' aus Bayern ) bleek zeer vriendelijk en humorvol, een paar woorden, en paar gebaren en de herkenning is daar, een fascinerend fenomeen overal waar we komen, binnen het uur zijn het vrienden, geen idee hoe dat gebeurt, maar het gebeurt telkens weer. Freya, een mooie meid, wil wel even poseren met een hoedje en wat Schmuck van eigen hand, een spring-in-het-veld van achtentwintig die er zo jong uitziet dat ze vaak het paspoort moet tonen als ze een biertje koopt, zelfs in Beieren waar het bier bijna uit de kraan komt. Als of wanneer ik met pensioen ga staat er een rondreis langs al die mensen op het program. We starten in Belgie om via Duitsland ( Stuttgart, Munchen en Berlijn ) naar Hongarije te rijden. Op de terugweg via Toulouse, Nantes, Parijs en een of ander gehucht in Normandie en de tunnel naar London alwaar de laatste centen van het budget worden gespendeerd. In gedachten zie ik een portrettenreeks van hyper vrolijke mensen die stuiterend van levensvreugde de dagen vullen met hun talenten. De voorpret van een goed vooruitzicht, nu nog dat pensioen zien te halen.

zondag 2 maart 2008

Il Grillo



(" En dan dat fietsen, strakke pakken om bolle buiken, 20 fietsen voor een kroeg, trimmers tijdens een rustpauze, 12 tripels, 3 hoegaarden, 4 pintjes en een Spa bruis voor Jonathan die niet mag van de dokter...." ). Het tweewielig voertuig staat voor de deur, nog net niet te verroesten want wordt schoongemaakt met niets anders dan WD40 direkt uit de spuitbus (maakt alles los wat vastzit en komt uit de ruimtevaart technologie als je het moet geloven ) maar een liefhebber van fietsen was ben en word ik niet, ik loop liever. Ja van fietsen door wielrenners, daar hou ik wel van, zeer veel zelfs. Zodra de eerste Klassiekers voor de deur staan en de Provinciale Zeeuwse Courant zijn jaarlijks overzicht van de nieuwtjes op coureursgebied afdrukt in een speciale zaterdageditie, kriebelt het. Voorkeuren, natuurlijk, die heb ik. Tom Boonen mag niet winnen, heeft niets met nationaliteit te maken want Phillipe Gilbert (W) of Leif Hoste, liever nog Stijn Devolder en vroeger de Planckaerten mogen dat wel, waarom ? ik heb werkelijk geen idee. Misschien omdat Boonen te veel wint, maar Eddy Merkx dan, die won toch ook veel (veel meer) en die mocht dat wel en Raymond Ceulemans ook, ook al was dat niet zozeer met fietsen. Ik vermoed dat ik iets tegen pure sprinters heb, de hele wedstrijd achter de zich tot op de naad uitslovende knechten rijden om dan in de laatste 50 meter toe te slaan... de profiteurs ! Maar Jan Raas dan, die mocht dat dan wel weer en de praktisch door cortisonen uitelkaar gevallen Freddy Maertens toch ook, die theorie kan dus overboord zou ik zeggen. Il Grillo (de krekel) ook al zo'n alleswinner, die mag alles winnen...Paolo Bettini, vraag me wederom niet waarom, is mijn all time favourite, waarschijnlijk omdat ik jaren terug zijn fiets eens mocht vasthouden bij de start van " De Ronde Van Midden Zeeland " toen hij voor de plaatselijke persfotograaf poseerde. Wat een mazzel eigenlijk dat je per toeval zo'n winner als privefavouriet in de schoot geworpen krijgt, "we" zijn toch mooi al Olympisch-, Wereld x2-, Italiaans x2- en Werelbekerkampioen ( de rest is te veel om op te noemen nietwaar ) geworden met z'n tweeen, hij fietsen natuurlijk en ik languit op de bank, juichend, de profiteur.....

( nagekomen bericht op de valreep: de Jong wint Kuurne-Brussel-Kuurne, Il Grillo is na gevallen, uitgevallen ).

vrijdag 29 februari 2008

Vom Hut bis zum Dessous



Kijk als tegenhanger van dat Harleyweekend in mei, ga ik komend weekend mee naar de "Vom Hut bis zum Dessous" modebeurs in Aken alwaar mijn Loess haar cocktail-hats aan de vrouw zal proberen te brengen in het Casino ter plaatse. Zoveel mannelijke lelijkheid er in Denemarken rondzwalkt, zo een overdaad aan vrouwelijke schoonheid staat me in Aken te wachten. Nee weinig tattoos, maar dat past natuurlijk ook helemaal niet bij het soort langbenige modeldames dat op de catwalk paradeert tijdens de tweemaal daags terugkerende lingerie show (en wie wil er weer mee op z'n blote knieen.....ja, die !) Voor beide tegengestelde evenementen heb ik evenveel goesting (B). Denemarken: zere kont, stijve nek, minitentje met dito luchtbedje, kater (x3), fastfood zoals pizza, patat, spaghetti B., sparerib, witbrood met ? lelijke mannen, over het algemeen zeer matige muziek, plezier tot tranen op de wangen en spierpijn in de kaken toe òf een rustige rit in Renault Megane pluche, sappig rood wijntje bij ontspannen diner in relaxte bistro, mooie vrouwen van s morgens vroeg tot s avonds laat, pittige catwalksounds en plezier tot tranen op de wangen en spierpijn in de kaken toe. Camera mee? JA DIGITAAL, Snel, Scherp en Solide ! en een nieuwe aanwinst als ik me verveel, een Agfa Synchro box, eentje van mijn leeftijd èn ik heb bovendien nog 6 flitslampjes te verprutsen!

woensdag 27 februari 2008

HD Super Rally 2008



Eigenlijk had ik me voorgenomen niet meer naar die meetings toe te gaan, maar die prachtverzameling van lelijkheid heeft toch een bepaalde aantrekkingskracht. Alle mannen gekleed in zwarte T-shirts met opdruk, ongeschoren en veelal in lederen broek. Tattoos zijn niet verplicht, maar zeer gewenst en volop aanwezig, ter plaatse een verse zetten kan natuurlijk ook, maar erg stoer staat het niet met zo'n vanwege de hygiene verhullende pleister er bovenop. Als je van je vrouw houdt, laat je ze thuis, dat is dus behoorlijk jammer want de slechts schaars aanwezige vrouw haalt het gemiddelde van lelijkheid een beetje omlaag en het kijkgenot omhoog. Toch ga ik weer eens dit jaar, vooral omdat het evenement in Denemarken plaats vindt en ik bij de rally's in Scandinavie de beste herinneringen boven kan halen. Waarschijnlijk gaan we maar met z'n tweeen, waar vroeger vier , vijf man een vaste groep was, één met het verkeerde been afgestapt, één verhuisd naar Portugal, één motor verkocht, één HD omgeruild voor Triumph ( kan veeeel harder....tja ) vriend Neut en ik. Mijn voornemen is om, naast de serieuze gesprekken met vriend Neut dit maal de fotografie een belangrijke plek te geven, niet dat ik vorige keren zonder toestel op pad ging, maar hoe gaat dat he, duizend kilometer of meer gereden, zere kont, dorst, dan heb je geen tijd voor dat soort zaken. Ik neem twee toestelletjes mee, een Zeiss Ikon Nettar ( in zijn bouwjaar een handig inklapbaar balgkameraatje ) en een ouwe Ikoflex tweeoog, ook wel "de koffiekan " genoemd. Kortom niet de handigste apparaten, maar zoals JC orakelt " elk nadeel heb z'n voordeel " 1. ik heb veel minder tijd over om aan de bar te hangen ( bier 25cl € 1,00 ) 2. ik hoef niet op leeglopende accuus en dure lensen te letten en 3. bikers van het HD kaliber hebben het meestal niet zo op fotografen, maar als je met een tot camera omgebouwde koffiekan komt aanzetten, kom je er met een grap en een grol wel vanaf...Ik lees op de website dat er aan het programma weer niks mankeert, zo'n 40tal bands ( alle soorten muziek van rock met of zonder roll via bluesrock naar hardrock ) , stiptease afgewisseld met een paaldans, de prachtspelletjes zoals motorblok werpen en langzaam rijden, nee we hoeven ons zeker niet te vervelen..... Op het moment dat ik hier aan denk weet ik weer meteen waarom we al jaren niet meer geweest zijn, maar zoals ik al eerder zei, ik ga niet voor de paaldanseressen, stripteasers en pitspoezen, ik ga voor de fotografie, de rit erheen en de serieuze gesprekken met vriend Neut !

dinsdag 12 februari 2008

Keihard ( 2 )



Twee jaar nadat Piet Slotermans zijn ontslag had gekregen bij de recherche zat hij in de diepste put die men maar kan bedenken. Na het ontslag was vorig jaar ook zijn Poolse vrouw er onverwacht en met meename van hun zoontje èn het restant van de bankrekening met de noorderzon verdwenen in oostelijke richting. Alle pogingen om op zijn minst het kind terug te krijgen eindigden zonder resultaat. De raad van kinderbescherming vond de belangen van de moeder groter en verder geen discussie. Werk kwijt, geld kwijt, vrouw en kind kwijt en nu ook zijn huis kwijt. Na het ontslag was het snel gegaan, de geboorte van hun kind had de boel nog even bij elkaar gehouden, maar het overmatig drankgebruik van Piet en de stagnatie van de inkomsten uit arbeid zorgden voor een opgefokte crisissituatie met het verdwijnen van Svetlana als gevolg. En dan gaat het snel hoor, alcohol en advocaten krijg je niet voor niets, daar horen een volle beurs en een vette bankrekening bij. De laatste weken sliep Piet in Het Witte Huis, een opvangtehuis voor dak- en thuislozen van de Pinkstergemeente. Een bed, een boterham, een kop soep en een zakcentje van 5 euro per dag is alles wat er overblijft van de bijstandsuitkering. Vijf euro, precies genoeg voor een broodje Hemaworst en 8 halve liter blikken Aldibier, zijn bijna dagelijkse rantsoen. Daar moet snel een eind aan komen, vond ook Piet zelf en toen hij op de dijk bij de molen zijn dag en maag vulde met bier drinken, schoot het voorval met die maffe kanarieboer weer door zijn gedachten. Die gaat boeten, de klootzak, was alles wat hij kon denken. Acht blikken later, met een half stuk in zijn versleten kraag, stapte hij op zijn gestolen opoefiets richting Westhavendijk waar die vogelaar woonde. Een paar flinke klappen op de voordeur waren genoeg om oog in oog te staan met een wit weggetrokken Vandeheuvel, de kanarieboer. "Hoe is het met je eieren klootzak" bralt de doorgedraaide Slotermans "Moet je soms nog een ommeletje" en kopstootte de arme man achterover de deuringang in. Het geluid van een gebroken neus en direkt daarna de schedel die keihard op de tegelvloer brak was als een gruwelmoment in een slechte horrorfilm. Half beseffend wat hij gedaan had stapte Slotermans over het lichaam de gang in, de keuken door naar de achterplaats, daar waar de volière met een dertigtal witte kanaries stond. Pas daar drong het bizarre incident volledig tot hem door en beleefde de afgelopen jaren in een flits, zakte door de knieen en zag toen het touw liggen. Het is over Piet, waren de geprevelde woorden toen hij de stoel enige minuten later vanonder hem vandaan schopte.

maandag 11 februari 2008

Halfzacht ( 1 )



Johan Vandeheuvel was binnen het circuit een bekend kweker van witte kanaries. Volkomen verrast en daarna volledig ondersteboven ontdekte hij dinsdagmorgen de brutale inbraak . De volière was vakkundig opengebroken en zeker 40 van zijn beste kweekprodukten bleken spoorloos verdwenen. "Dit moeten kenners zijn geweest" stamelde de beteuterde kanariekweker tegenover de inmiddels gearriveerde recherche beambte. " Wie steelt er nou kanaries " vroeg deze zich half hardop af en moest daarbij eigenlijk een beetje minachtend lachen, moet een rechercheur als ik zijn kostbare tijd daaraan verknoeien. " Mafia is het, pure mafia " reageert Vandeheuvel opgewonden. " Mij kost het jaren om zo'n prachtvogel te kweken en die klote Oostblokmafioso komen hier met een afgetrapt bestelbusje, kijken een keer goed rond op een tentoonstelling waar de mooiste exemplaren vandaan komen en een paar dagen later ben je je kinderen kwijt ". " Je kinderen, mijn God nogaantoe " dacht onderzoeksbeambte Piet Slotermans behoorlijk opgefokt en wederom iets te hardop. Slotermans was onlangs getrouwd met een Poolse vrouw, via het internet en een relatiebureau was het contact met de blonde Svetlana vlotjes tot stand gekomen, uiteindelijk in de hoop dat zij wèl voor wat nageslacht kon zorgen, was het huwelijk snel beklonken. Dit generaliserende vooroordeel van die maffe kanariekweker maakte meer los dan verwacht bij de normaal toch redelijk kalme Slotermans. " Jazeker mijn kinderen en zelfs meer dan dat, een ordinaire blèrbaby maak je in vijf minuten en een driekwart jaar later heb je een kant en klaar produkt, maar voor ik deze prachtvogels op een tentoonstelling kan laten pronken zijn er wel vijf volle jaren van intens kweken voorbij ". Dit was de druppel voor de onvrijwillig kinderloze Slotermans en voor hij het wist velde hij met een welgericht knietje de verbrouwereerde vogelman. " Asjeblieft, een paar gebroken eieren er bovenop mafkees ". Hij vloekte nog een paar keer hard en voluit en beende naar de dienstauto. Dit kost me mijn kop, spookte vrijwel onmiddelijk door het hoofd van Slotermans " Ach het kan me allemaal geen moer meer schelen ook. Witte vogels naar Polen, de mannen daar willen ook wat te doen hebben als hun vrouwen naar hier vertrekken " grijnsde hij wederom hoorbaar en startte de wagen.

dinsdag 29 januari 2008

Zo doof als een kwartel....



De postbode keek zo bezorgd...De timmerman hamerde op z'n rechten...De directeur speelde de baas... De fotograaf portretteerde de adel...De boer liet een wind...De geheelonthouder vergat alles...De schrijver typte: we schrijven het jaar 2000...De Rechter werd linker...Je moet je haar Camenbert (wie, Bram en Freek?...) De slager zakte voor zijn examen...

De hele dag hoor ik niet anders, ligt dat aan mijn oren, ligt dat aan mijn bijna maniakale dwang om cryptogrammen foutloos in te vullen.....
Olivier berust in zijn gedachten, de stilte en de relatieve eenzaamheid op zijn kamer in Rustenburg bezorgen hem tegelijk geluk en onrust... Geluk omdat er geen betere plek is om als 87 jarige semi-zelfstandig te wonen. Eten verzorgd, een keer per week schoonmaak en heel belangrijk in een instelling als deze, gewaarborgde privacy. Geen plotseling binnenvallende verzorgsters met " meneer Olivier, heeft u de bloeddruk pilletjes genomen vanmorgen? of meneer Olivier, komt u naar de Bingo deze middag?" Nee, deze instelling had oor voor wensen van de bewoners. Onrust omdat hij, sinds Jannetje er na een huwelijksduur van 63 jaar met IJzeren Hein vandoor was gegaan, "het leven" miste. De reizen, de cultuur, het creeeren, hun leven was gevuld geweest met deze. Kinderen? nooit gemist, geen tijd voor redeneerden ze beiden het leven lang. Wat nu nog rest is het cryptogrammetje en gelukkig nog het schrijven... ja het schrijven, daar hoef je de Hemel Zij Dank geen conditie voor te hebben. De 's morgens enigszins stramme vingers ratelden na een tiental minuten als een goed geoliede machine de zorgvuldig gekozen woorden uit het toetsenbord. Die computer was toch wel een uitkomst geweest al had het zoals bij de meeste leeftijdgenoten (... de leeftijdgenoten baalden van hun ouderdom...) wel even geduurd om dat te accepteren èn te leren. Zijn wekelijkse column in "Dag Zes", een provinciale zaterdagkrant, schonk hem veel genoegen. Herinneringen en mijmeringen met wat humor vulden een veelgelezen plek en dat niet alleen bij de senioren. Deze week ging het over een herinnering uit vroeger tijden.

Pas op!
Vroeger hadden we kwartels in een volière, samen met zo'n 80 kanaries. M'n vader kweekte witte kanaries en dat lukte nog ook. De kwartels liepen er rond om de rotzooi die al die kanaries maakten op te eten/ruimen, dat zijn net kippen, ze eten alles. Op een dag ontsnapte er een kwartel uit de kooi en vluchtte de tuin in waar net de kat van de buren zijn dagelijkse ommetje maakte ( om waarschijnlijk, volgens mijn vader, daar eens rustig tussen de sla te gaan zitten schijten..) links en rechts spurtte de kwartel met daarachteraan de vetgevreten kat. "Pas op ! riep ik keer op keer, Pas toch op ! Achter je !" "Helpt niks" zei m'n vader nog net voordat de kat de kwartel in z'n nekvel greep, "die beesten zijn doof, dat weet je toch".....

Olivier stopt even met tikken, goh zou dat waar zijn? Ach wie vraagt zich zoiets af (...de kat had de kwartel in een halve tel te pakken...) stond op en schonk zichzelf een koele jenever in. "Proost Olivier, op je dove kwartel..." grimlachte hij zo goed als tevreden.

maandag 28 januari 2008

Koffie ?



Het is nog niet druk aan het buffet van bejaardencentrum "de Gouwe Ouwe". Alleen de stokdove en gortgierige Janus Mooyson probeert te genieten van een kopje koffie. Probeert hè, want hoe je het ook draait of keert, zo'n kopje kost toch mooi een halve euro, een heel pak koffie drieveertig en daar zet je zeker dertig kopjes uit, rekent Janus zichzelf arm. Op dat moment stapt mevrouw Gabrielse de foyer binnen en ziet Janus aan het buffet staan. "Hé Janus !!" schreeuwt ze steenhard in z'n linker oor wetend dat Jan zo doof is als een overjarige kwartel. Janus draait vervolgens verbaasd z'n hoofd naar rechts, uit bezuinigingsoverwegingen heeft hij slechts zijn rechter gehoorapparaat ingeschakeld op half volume en heeft dus eigenlijk geen idee waar het geluid vandaan komt. "Hé Janus, ik sta aan deze kant hoor!" schettert mevrouw Gabrielse nog een keertje en een beetje harder, om vervolgens op haar geheel eigen verwarde maar vermakelijke wijze er aan toe voegen: "je moet ook je scheerapparaat eens aanzetten vrek, dan zie je beter"...Vol verbazing en ongeloof kijken mijn collega Theo en ik elkaar aan, horen wij dit goed of moeten we ook aan een apparaat gaan denken. Waarempel we horen dit goed en de unieke spraakverwarring gaat zelfs nog even door. "Ja gelukkig wel" antwoord Janus die hoogst waarschijnlijk denkt dat er een vraag gesteld is over zijn verhuizing onlangs. "We zitten mooi hoor, balkon op het zuiden en uitzicht op de Spuistraat en de Boulevard." "Zo, op het zuiden, dan heb je daar 's avonds ook mooi zon op je balkon, Janus." vervolgt mevrouw Gabrielse de verwarrende conversatie. Waarop de vermoedelijk onbedoelde to no point reaktie van Janus ons nogmaals doen twijfelen aan de werkelijkheid. " Mooyson ja, dat weet je toch wel, geen Janssen"......

"Theo, jij nog koffie? ik moet nu echt even gaan zitten maat!".

donderdag 24 januari 2008

Dat zeg ik ( Gamma Slot )



Nu zijn Sandra en Yvonne geen flauwe meiden en kunnen ze best tegen een geintje, maar soms gaat het hun te ver. Zoals deze keer bijvoorbeeld, normaal gesproken werken ze allebei als brave cassieres bij de HEMA maar nu worden ze plotseling als personages in een blogverhaal als stoephoeren neergezet bij een of andere motorclubbaas. Dit hoeven ze niet te pikken en dat doen ze dus ook niet. Dat gozertje, het moet haast wel een gozertje zijn, moet oppassen met z'n verhaaltjes, tenslotte hebben ze helemaal geen zin om vanachter de kassa van de HEMA via de onderbroek van een crimineel in een misdaadverhaal terecht te komen. Voor je het weet schrijft hij ze in een streekroman of nog erger, ergens in een gedicht. Nee Sandra en Yvonne zinnen op wraak of erger....

Niets vermoedend loop ik op zaterdag middag de HEMA binnen, schuurpapier en een verfroller moet ik hebben. Het vloertje van mijn gastenverblijf moet hoognodig geverfd voordat het seizoen weer begint. Eh eens kijken, velletjes grof tot middelgrof in één verpakking, dat is wat ik zoek, een wegwerpverfroller met een wegwerpbakje daaronder, klaar, op naar de kassa. Tjonge, een flinke rij hoor, ze mogen wel eens wat meer cassieres neerzetten, maar dat zal wel weer teveel kosten mopper ik nog terwijl er op mijn schouder wordt getikt. "Meneertje, loopt u eventjes met ons mee, we hebben sterke aanwijzingen dat u het een en ander in uw binnenzak heeft gestoken".
"Ik?" stamel ik nog maar voor ik het weet grijpen twee sterke handen van de winkelbeveiligers me bij de armen en zit ik in een kantoortje met de deur op slot. "Maakt u de zakken maar alvast leeg terwijl ik de Politie bel" bromt beveiliger A.. B. kijkt ondertussen toe hoe er naast een gebruikte zakdoek, een fototoestel voor éénmalig gebruik en een bos sleutels, een notitieboekje in echt lederen map ( Nieuw ! ) op de tafel verschijnt. "Mag ik daar het bonnetje van zien meneertje" kleineert B.. "Een bonnetje?" probeer ik nog voorzichtig, "een bonnetje, dit boekje zit al weken in mijn binnenzak, ik gebruik dat om ideeen op te schrijven voor verhaaltjes en zo, maar het is nog nieuw omdat ik helemaal geen tijd voor ideeen heb, laat staan ze op te schrijven". "Die smoes hebben we eerder gehoord, maar onze cassieres Sandra en Yvonne hebben duidelijk gezien dat u iets de binnenzak in moffelde, dit wordt een duur opschrijfboekje, dat kan ik u wel vertellen". Tjezus, Sandra en Yvonne, werken die hier, mijn eigen graf gegraven dus, ik had dat kunnen weten, ik was beter maar naar de Gamma gegaan. A. en B. lopen naar de koffiehoek en schenken twee koffies in, wat een oetlullen, na parkeerwachter toch wel het volgend onnozele beroep en plotseling krijg ik een idee voor een verhaaltje, waar is m'n boekje......

de Lange ( Gamma 3 )



Uiteindelijk zat de President van de MC Bulletpark Peer W. aka de Lange, toch nog tevreden in zijn kantoor boven het clubhuis 'Hell's Place' van de MC. Dat geintje met dat pakhuis in Tjechie had hem mooi z'n kop kunnen kosten. Hij had de situatie toch wel wat onderschat en had in plaats van die vier Prospects gewoon een paar volwaardige leden die klus moeten laten klaren. De Lange was er eigenlijk al niet gerust op, maar had z'n boys nodig gehad voor het dagelijkse werk en die kut Prospects moesten nu eindelijk maar eens weten wat voor soort verbintenis ze waren aangegaan met de MC, eentje voor het leven dus en waar niet mee valt te spotten. Bij een omvangrijke cokedeal met de Chilenen waren ze per toeval gestuit op de cash-stash van de bende in Europa, dat die Chilenen zo stom konden zijn hadden ze niet voor mogelijk gehouden en zo'n kans was once-in-a-lifetime. Het ene probleempje maar, of liever de twee, waren met behulp van een diepvrieskist en de hitman van het Tjechische Chapter in no-time opgelost. Het bijkomende probleem van de twee eikels die zo nodig het onverkoopbare project moesten kopen en dan ook nog per toeval de kamer ontdekten was een ander verhaal geweest. Godskolere wat was De Lange kwaad geweest dat die verkoop niet voorkomen was, die klootzakken in Praag hadden zitten slapen òf misschien wel geprobeerd hèm weer te rippen, dit varkentje had nog wel een staart, hier was het laatste woord nog niet over gesproken. " Inbrekers doden paar " was de kop van de krant geweest en de wijze waarop had zelfs een Engelse krant gehaald. Ze moesten eens weten de perskloten, afijn ze wisten het niet en daar gaat het om, zijn boys hadden topwerk verricht en zelfs de vijf vermistte Gammadozen gevonden, keurig en wel omgewisseld zelfs, een prettige bijkomstigheid. "He Willem, breng eens een fles en een vette sigaar, ik denk dat ik wat te vieren heb, neem Sandra en Yvonne ook maar mee, dan vieren we wat met z'n drieen, hahaha!" leunt de Lange tevreden achterover.

woensdag 23 januari 2008

Net als in de film ( Gamma 2 )




Ach arme Dora, na het mislukte huwelijk met Vincent had ze het nog een keer geprobeerd met een andere kerel. Met een nog slechter resultaat dan bij haar eerste verbintenis. Slaan, drinken, ruzies, er ging geen week voorbij of er was een crisis gaande en zodoende was het na driekwart jaar al reeds weer bekeken....geen kerel meer aan haar lijf had ze zich voorgenomen en ondanks dat ze daardoor op een mimimum aan inkomsten zat, had ze het toch aardig weten vol te houden. Hier en daar wat lenen, een keertje de hoer uithangen als ze de kans kreeg, ze redde het. Dozen vol dollars, of nu euros dus, verdomme dit was een buitenkansje en ook al zat er een behoorlijk risico aan vast, haar hebberigheid zou het winnen van het gezonde denken. "Vincent jongen, verdomme, dat gaan we samen zorgvuldig oplossen" en terwijl ze wat dichter naar Vincent toeschoof, die zichtbaar opknapte, werd ze zowat geil van hebberigheid. De gehele hoofdoorzaak van haar huwelijkscrisis met Vincent vergetend door de geldwolk waarop ze zweefde en een Vincent die van opluchting zich alles liet overkomen wat de gedachte aan lijken in vriezers deed verbleken, liep al snel uit in een spetterende sexpartij op de vloer van de woonkamer. "Godverdomme, wat hebben we ons zelf toen aangedaan, we hadden meer geduld moeten hebben, kom we drinken wat en dan direkt die poen uit die auto en die auto het Noord-Hollandskanaal in" vatte Dora deze koe meteen bij beide horens. Vincent nog steeds narillend van genot en geruststelling kreeg bijna geen woord uit z'n keel. "Ja drinken, ik moet drinken" Terwijl Dora naar de keuken gaat en een flesje goedkope Lidlwijn plus een paar glazen haalt, trekt Vincent zijn broek aan. Op dat moment gaat de bel en meteen daarna een hoop glasgerinkel. Dora stapt net de gang in en ziet een hand door het gebroken glas de ketting van de deur halen, en voordat ze een gil kan uitbrengen klinkt er een gedempt schot. Nog voor de glazen en de wijn de grond raken is ze dood. Een schot als in een film precies tussen de ogen. Vincent schijt spontaan zijn net aangetrokken broek vol, ik ben ook dood hoort hij zichzelf denken.