Zo doof als een kwartel....

De postbode keek zo bezorgd...De timmerman hamerde op z'n rechten...De directeur speelde de baas... De fotograaf portretteerde de adel...De boer liet een wind...De geheelonthouder vergat alles...De schrijver typte: we schrijven het jaar 2000...De Rechter werd linker...Je moet je haar Camenbert (wie, Bram en Freek?...) De slager zakte voor zijn examen...

De hele dag hoor ik niet anders, ligt dat aan mijn oren, ligt dat aan mijn bijna maniakale dwang om cryptogrammen foutloos in te vullen.....
Olivier berust in zijn gedachten, de stilte en de relatieve eenzaamheid op zijn kamer in Rustenburg bezorgen hem tegelijk geluk en onrust... Geluk omdat er geen betere plek is om als 87 jarige semi-zelfstandig te wonen. Eten verzorgd, een keer per week schoonmaak en heel belangrijk in een instelling als deze, gewaarborgde privacy. Geen plotseling binnenvallende verzorgsters met " meneer Olivier, heeft u de bloeddruk pilletjes genomen vanmorgen? of meneer Olivier, komt u naar de Bingo deze middag?" Nee, deze instelling had oor voor wensen van de bewoners. Onrust omdat hij, sinds Jannetje er na een huwelijksduur van 63 jaar met IJzeren Hein vandoor was gegaan, "het leven" miste. De reizen, de cultuur, het creeeren, hun leven was gevuld geweest met deze. Kinderen? nooit gemist, geen tijd voor redeneerden ze beiden het leven lang. Wat nu nog rest is het cryptogrammetje en gelukkig nog het schrijven... ja het schrijven, daar hoef je de Hemel Zij Dank geen conditie voor te hebben. De 's morgens enigszins stramme vingers ratelden na een tiental minuten als een goed geoliede machine de zorgvuldig gekozen woorden uit het toetsenbord. Die computer was toch wel een uitkomst geweest al had het zoals bij de meeste leeftijdgenoten (... de leeftijdgenoten baalden van hun ouderdom...) wel even geduurd om dat te accepteren èn te leren. Zijn wekelijkse column in "Dag Zes", een provinciale zaterdagkrant, schonk hem veel genoegen. Herinneringen en mijmeringen met wat humor vulden een veelgelezen plek en dat niet alleen bij de senioren. Deze week ging het over een herinnering uit vroeger tijden.

Pas op!
Vroeger hadden we kwartels in een volière, samen met zo'n 80 kanaries. M'n vader kweekte witte kanaries en dat lukte nog ook. De kwartels liepen er rond om de rotzooi die al die kanaries maakten op te eten/ruimen, dat zijn net kippen, ze eten alles. Op een dag ontsnapte er een kwartel uit de kooi en vluchtte de tuin in waar net de kat van de buren zijn dagelijkse ommetje maakte ( om waarschijnlijk, volgens mijn vader, daar eens rustig tussen de sla te gaan zitten schijten..) links en rechts spurtte de kwartel met daarachteraan de vetgevreten kat. "Pas op ! riep ik keer op keer, Pas toch op ! Achter je !" "Helpt niks" zei m'n vader nog net voordat de kat de kwartel in z'n nekvel greep, "die beesten zijn doof, dat weet je toch".....

Olivier stopt even met tikken, goh zou dat waar zijn? Ach wie vraagt zich zoiets af (...de kat had de kwartel in een halve tel te pakken...) stond op en schonk zichzelf een koele jenever in. "Proost Olivier, op je dove kwartel..." grimlachte hij zo goed als tevreden.

Koffie ?

Het is nog niet druk aan het buffet van bejaardencentrum "de Gouwe Ouwe". Alleen de stokdove en gortgierige Janus Mooyson probeert te genieten van een kopje koffie. Probeert hè, want hoe je het ook draait of keert, zo'n kopje kost toch mooi een halve euro, een heel pak koffie drieveertig en daar zet je zeker dertig kopjes uit, rekent Janus zichzelf arm. Op dat moment stapt mevrouw Gabrielse de foyer binnen en ziet Janus aan het buffet staan. "Hé Janus !!" schreeuwt ze steenhard in z'n linker oor wetend dat Jan zo doof is als een overjarige kwartel. Janus draait vervolgens verbaasd z'n hoofd naar rechts, uit bezuinigingsoverwegingen heeft hij slechts zijn rechter gehoorapparaat ingeschakeld op half volume en heeft dus eigenlijk geen idee waar het geluid vandaan komt. "Hé Janus, ik sta aan deze kant hoor!" schettert mevrouw Gabrielse nog een keertje en een beetje harder, om vervolgens op haar geheel eigen verwarde maar vermakelijke wijze er aan toe voegen: "je moet ook je scheerapparaat eens aanzetten vrek, dan zie je beter"...Vol verbazing en ongeloof kijken mijn collega Theo en ik elkaar aan, horen wij dit goed of moeten we ook aan een apparaat gaan denken. Waarempel we horen dit goed en de unieke spraakverwarring gaat zelfs nog even door. "Ja gelukkig wel" antwoord Janus die hoogst waarschijnlijk denkt dat er een vraag gesteld is over zijn verhuizing onlangs. "We zitten mooi hoor, balkon op het zuiden en uitzicht op de Spuistraat en de Boulevard." "Zo, op het zuiden, dan heb je daar 's avonds ook mooi zon op je balkon, Janus." vervolgt mevrouw Gabrielse de verwarrende conversatie. Waarop de vermoedelijk onbedoelde to no point reaktie van Janus ons nogmaals doen twijfelen aan de werkelijkheid. " Mooyson ja, dat weet je toch wel, geen Janssen"......

"Theo, jij nog koffie? ik moet nu echt even gaan zitten maat!".

Dat zeg ik ( Gamma Slot )

Nu zijn Sandra en Yvonne geen flauwe meiden en kunnen ze best tegen een geintje, maar soms gaat het hun te ver. Zoals deze keer bijvoorbeeld, normaal gesproken werken ze allebei als brave cassieres bij de HEMA maar nu worden ze plotseling als personages in een blogverhaal als stoephoeren neergezet bij een of andere motorclubbaas. Dit hoeven ze niet te pikken en dat doen ze dus ook niet. Dat gozertje, het moet haast wel een gozertje zijn, moet oppassen met z'n verhaaltjes, tenslotte hebben ze helemaal geen zin om vanachter de kassa van de HEMA via de onderbroek van een crimineel in een misdaadverhaal terecht te komen. Voor je het weet schrijft hij ze in een streekroman of nog erger, ergens in een gedicht. Nee Sandra en Yvonne zinnen op wraak of erger....

Niets vermoedend loop ik op zaterdag middag de HEMA binnen, schuurpapier en een verfroller moet ik hebben. Het vloertje van mijn gastenverblijf moet hoognodig geverfd voordat het seizoen weer begint. Eh eens kijken, velletjes grof tot middelgrof in één verpakking, dat is wat ik zoek, een wegwerpverfroller met een wegwerpbakje daaronder, klaar, op naar de kassa. Tjonge, een flinke rij hoor, ze mogen wel eens wat meer cassieres neerzetten, maar dat zal wel weer teveel kosten mopper ik nog terwijl er op mijn schouder wordt getikt. "Meneertje, loopt u eventjes met ons mee, we hebben sterke aanwijzingen dat u het een en ander in uw binnenzak heeft gestoken".
"Ik?" stamel ik nog maar voor ik het weet grijpen twee sterke handen van de winkelbeveiligers me bij de armen en zit ik in een kantoortje met de deur op slot. "Maakt u de zakken maar alvast leeg terwijl ik de Politie bel" bromt beveiliger A.. B. kijkt ondertussen toe hoe er naast een gebruikte zakdoek, een fototoestel voor éénmalig gebruik en een bos sleutels, een notitieboekje in echt lederen map ( Nieuw ! ) op de tafel verschijnt. "Mag ik daar het bonnetje van zien meneertje" kleineert B.. "Een bonnetje?" probeer ik nog voorzichtig, "een bonnetje, dit boekje zit al weken in mijn binnenzak, ik gebruik dat om ideeen op te schrijven voor verhaaltjes en zo, maar het is nog nieuw omdat ik helemaal geen tijd voor ideeen heb, laat staan ze op te schrijven". "Die smoes hebben we eerder gehoord, maar onze cassieres Sandra en Yvonne hebben duidelijk gezien dat u iets de binnenzak in moffelde, dit wordt een duur opschrijfboekje, dat kan ik u wel vertellen". Tjezus, Sandra en Yvonne, werken die hier, mijn eigen graf gegraven dus, ik had dat kunnen weten, ik was beter maar naar de Gamma gegaan. A. en B. lopen naar de koffiehoek en schenken twee koffies in, wat een oetlullen, na parkeerwachter toch wel het volgend onnozele beroep en plotseling krijg ik een idee voor een verhaaltje, waar is m'n boekje......

de Lange ( Gamma 3 )

Uiteindelijk zat de President van de MC Bulletpark Peer W. aka de Lange, toch nog tevreden in zijn kantoor boven het clubhuis 'Hell's Place' van de MC. Dat geintje met dat pakhuis in Tjechie had hem mooi z'n kop kunnen kosten. Hij had de situatie toch wel wat onderschat en had in plaats van die vier Prospects gewoon een paar volwaardige leden die klus moeten laten klaren. De Lange was er eigenlijk al niet gerust op, maar had z'n boys nodig gehad voor het dagelijkse werk en die kut Prospects moesten nu eindelijk maar eens weten wat voor soort verbintenis ze waren aangegaan met de MC, eentje voor het leven dus en waar niet mee valt te spotten. Bij een omvangrijke cokedeal met de Chilenen waren ze per toeval gestuit op de cash-stash van de bende in Europa, dat die Chilenen zo stom konden zijn hadden ze niet voor mogelijk gehouden en zo'n kans was once-in-a-lifetime. Het ene probleempje maar, of liever de twee, waren met behulp van een diepvrieskist en de hitman van het Tjechische Chapter in no-time opgelost. Het bijkomende probleem van de twee eikels die zo nodig het onverkoopbare project moesten kopen en dan ook nog per toeval de kamer ontdekten was een ander verhaal geweest. Godskolere wat was De Lange kwaad geweest dat die verkoop niet voorkomen was, die klootzakken in Praag hadden zitten slapen òf misschien wel geprobeerd hèm weer te rippen, dit varkentje had nog wel een staart, hier was het laatste woord nog niet over gesproken. " Inbrekers doden paar " was de kop van de krant geweest en de wijze waarop had zelfs een Engelse krant gehaald. Ze moesten eens weten de perskloten, afijn ze wisten het niet en daar gaat het om, zijn boys hadden topwerk verricht en zelfs de vijf vermistte Gammadozen gevonden, keurig en wel omgewisseld zelfs, een prettige bijkomstigheid. "He Willem, breng eens een fles en een vette sigaar, ik denk dat ik wat te vieren heb, neem Sandra en Yvonne ook maar mee, dan vieren we wat met z'n drieen, hahaha!" leunt de Lange tevreden achterover.

Net als in de film ( Gamma 2 )

Ach arme Dora, na het mislukte huwelijk met Vincent had ze het nog een keer geprobeerd met een andere kerel. Met een nog slechter resultaat dan bij haar eerste verbintenis. Slaan, drinken, ruzies, er ging geen week voorbij of er was een crisis gaande en zodoende was het na driekwart jaar al reeds weer bekeken....geen kerel meer aan haar lijf had ze zich voorgenomen en ondanks dat ze daardoor op een mimimum aan inkomsten zat, had ze het toch aardig weten vol te houden. Hier en daar wat lenen, een keertje de hoer uithangen als ze de kans kreeg, ze redde het. Dozen vol dollars, of nu euros dus, verdomme dit was een buitenkansje en ook al zat er een behoorlijk risico aan vast, haar hebberigheid zou het winnen van het gezonde denken. "Vincent jongen, verdomme, dat gaan we samen zorgvuldig oplossen" en terwijl ze wat dichter naar Vincent toeschoof, die zichtbaar opknapte, werd ze zowat geil van hebberigheid. De gehele hoofdoorzaak van haar huwelijkscrisis met Vincent vergetend door de geldwolk waarop ze zweefde en een Vincent die van opluchting zich alles liet overkomen wat de gedachte aan lijken in vriezers deed verbleken, liep al snel uit in een spetterende sexpartij op de vloer van de woonkamer. "Godverdomme, wat hebben we ons zelf toen aangedaan, we hadden meer geduld moeten hebben, kom we drinken wat en dan direkt die poen uit die auto en die auto het Noord-Hollandskanaal in" vatte Dora deze koe meteen bij beide horens. Vincent nog steeds narillend van genot en geruststelling kreeg bijna geen woord uit z'n keel. "Ja drinken, ik moet drinken" Terwijl Dora naar de keuken gaat en een flesje goedkope Lidlwijn plus een paar glazen haalt, trekt Vincent zijn broek aan. Op dat moment gaat de bel en meteen daarna een hoop glasgerinkel. Dora stapt net de gang in en ziet een hand door het gebroken glas de ketting van de deur halen, en voordat ze een gil kan uitbrengen klinkt er een gedempt schot. Nog voor de glazen en de wijn de grond raken is ze dood. Een schot als in een film precies tussen de ogen. Vincent schijt spontaan zijn net aangetrokken broek vol, ik ben ook dood hoort hij zichzelf denken.

Gamma ( 1 )

Vrijwel onmiddellijk nadat ze merkte dat de relatie met haar echtgenoot Vincent niet meer werkte, liet Dora zich snel en efficient van hem scheiden. Twee jaar later echter stond een sterk vermagerde en lijkbleke Vincent volkomen onverwacht weer voor de deur. "Alsjeblieft Dora, laat me vijf minuten binnen om je wat te vertellen". Niet overenthousiast, maar ach waarom niet, haalde ze de ketting van de deur en liet Vincent binnen. "Okee, ga zitten, een kop koffie, je verhaal en dan weer snel naar waar je vandaan komt" blaft Dora eigenlijk veel te bits, want ook al was de echtelijke verhouding slecht geweest, waren ze niet als aardsvijanden uit elkaar gegaan. Vincent knikt en begint met trillende stem zijn relaas. "Ik woon sinds een half jaar in Tjechie, in augustus heb ik een leuke vrouw, Tania, ontmoet in Stuttgart en in oktober hebben we een huisje gekocht in Teblice niet ver van de de duitse grens. Bij het huisje hoort een fabrieksterrein met een enorme hal daarop, ideaal dachten wij voor de inrichting van ateliers en een fantastische expositieruimte. Bij het verbouwen van die hal stuitten we op een verborgen kamer..... van de vloer tot het plafond vol met verhuisdozen, dozen vol dollars, werkelijk miljoenen dollars in verhuisdozen van de Gamma! Kan je je zoiets voorstellen? Dit moest crimineel geld zijn anders is zoiets onmogelijk. De blijheid sloeg snel over in schrik, tussen de dozen stond een diepvrieskist....met twee lijken erin, in stukken maar zonder hoofden. Het heeft echt dagen geduurd voordat we een idee hadden wat te doen. Uiteindelijk heb ik vijf dozen dollars in mijn auto geladen en ben naar Amsterdam gereden om de boel om te wisselen in euros, Tania bleef achter en zou iedere nacht op een andere plek op ons terrein een stuk lijk begraven. Hoe we zo stom konden zijn en niet gewoon direkt naar de politie zijn gegaan weet ik niet, maar ik verzeker je als je dit overkomt, blijf je niet normaal denken. Toen ik terug kwam uit Amsterdam was Tania niet thuis. Ik ging uit nieuwsgierigheid kijken of ze al klaar was met het lugubere opruimwerk en dat is de reden waarom ik hier ben... In de kist lag nog een lijk, dit maal met hoofd, het was Tania. Weg, ik moest weg en wel zo snel mogelijk! Ik heb daar verder natuurlijk niemand en ik moet dit verhaal kwijt, ik moet iemand hebben die nuchter kan denken, ik kan het niet, het gaat echt niet, alsjeblieft Dora, wat moet ik doen..."

Alfabet

Alprazolam, Bromazepam, Chloordiazepoxide tot en met Zoplicon, kortom het hele ABC tot en met Z van het kalmerings- en slaapmiddelen alfabet plus de dagelijkse portie Trazolan waren niet in staat geweest de toch vroeger redelijk kalm en bedaarde Karel Goedhardt in het rustige vaarwater terug te laten keren. " God de lieve Heer, Marijke had een bloem verdomme, direkt naar huis er staat water in de goot !" Karel kraamt zijn gebruikelijke portie onzin uit, terwijl de nietsvermoedende voorbijganger eens omkijkt en op het voorhoofd tikt... knetter, stapelgek, opbergen die hap, het zijn de normale en eigenlijk nog de minst kwetsbare reacties. " Alle bomen de lucht in, vogels zijn voor de poes, Beatrix is dood !" Soms is eventjes de controle terug, heeft hij eventjes het lef weer te pakken om een cafeetje binnen te gaan een "normaal" mens te zijn voor een paar uur. Karel ziet gelukkig een plekje bij het raam, niemand aanwezig behalve de serveerster. " Een Jonge Klare alstublieft juffrouw " oefent Karel binnensmonds, het zal nu wel even goed gaan... Als student was Karel veelbelovend, studie Nederlands en geschiedenis, bijzonder talent als schrijver en tijdens de eerste stages bij de Volkskrant al artikelen publicerend in de zaterdagbijlages. De Volkskrant was echter ook z'n ondergang, die duivelse advertentie-secretaresse Marijke den Doelder maakte hem helemaal gek, gek van verlangen dan wel te verstaan. Prachtig lichaam, geweldige babbel, maar helaas ook een ongekend talent tot list en bedrog. Wegdommelend vanwege de rust en de Zoplicon schrikt Karel zich het apezuur, " Meneer,wat kan ik voor u betekenen?" Het dienstertje staat voor Karel's neus en doet hem werkelijk verstijven van schrik...Marijke den Doelder ! Marijke den Doelder ! als twee druppels water ! " De kop van zuid, alle havens stromen vol, als de Goden gaan vloeken, criminelen !" Naar buiten, naar buiten ! Stoelen vliegen in het rond, het arme meisje valt met dienblad en notitieblok tussen de leestafel en een plantenbak, naar buiten, de straat op, nee geen Marijke den Doelders meer, nooit meer. " Ganzepas apelullen, krultangen versperren de weg ". De een glimlacht, de ander roept " Opzouten mafkees, koop een touw !"

Rood Gelakt en Hoog Gehakt

Tussen alle recepties en signeersessies door babbelt de sucsesvolle schrijver van pornografische verhalen Frank Christoffel op zijn zo typische, wijd gesticulerende wijze met wat bewonderaaars over de opname van zijn vriendin in het psychiatrisch ziekenhuis. "Zij spreidde haar benen, eh sorry, ik had hier een openingszin in gedachten, eh, zij leidde haar leven alsof ze een vreemdeling was op deze wereld". Na de publicatie van Frank's laatste boek, "Rood Gelakt en Hoog gehakt" was Lissette volledig ingestort, de drukte en vooral de opdringerige paparazzi hadden haar gesloopt. " Nog narillend van haar vierde orgasme, eh eh ik bedoel het is nu verschillend dan bij haar vierde opname. De voorgaande keren hadden te maken met haar verleden, deze keer met haar heden..." Terwijl de barkeeper een volgend glas inschenkt en de fans om Frank heen blijven drommen orakelt Frank verder over zijn laatste boek, de zin des levens, de lastige pers en zijn voorliefde voor vrouwelijke fans. " Zij komt luidruchtig klaar... wacht even ik bedoel, zij begrijpen mij vooral daar waar de diepte in de story gaat, ha ha ik hoor het mijzelf zeggen, de diepte in gaat...nu niet meteen dubbelzinnig denken beste mensen, zelfs een schrijver als ik mag zich wel eens verspreken!" Op dat zelfde moment slaan ook bij de gevierde schrijver de stoppen door, de aanblik van alweer zoveel fotografen en primeurgeile dagbladenschrijvers breken zijn geduld. "Op je knieen loeder, dan zal ik je eens stevig in de....verdomme ik bedoel, opzij lieden anders zal ik jullie eens stevig op de bek timmeren, weg met die cameras, moet ik soms ook in "Zeldenrust" belanden?" De eerste pers-luis heeft al een klap te pakken, een camera vliegt door de lucht, vier of vijf vrouwelijke fans belagen de rest van het schrijf-en clickvolk en in no time is de zaal gezuiverd. Tevreden leunt Frank achterover in de behaaglijke zetel van het theatercafe. "Wat een orgie" kreunt hij nagenietend, steekt een sigaret op en neemt een slok.

подсчитать ваши дни !

Zwaar teleurgesteld verliet Boris Michailov de congreszaal, eigenlijk zoals verwacht was het weer tevergeefse moeite geweest. Honderd procent zeker van zijn uitvinding, maar zo langzamerhand nul procent zeker van sucses. De machtige multinationals interesseren het totaal niet of er sprake kan zijn van een revolutionaire energiewinst. In tegendeel zou je zo langzamerhand gaan denken, alle belang is een zo hoog mogelijke consumptie van dure energie: directie tevreden, aandeelhouders tevreden, bankrekening tevreden. Vier jaar terug had Boris bij toeval, zoals de meeste belangrijke uitvindingen tot stand komen, een fabuleus energiebesparende ontdekking gedaan, een verkeerd gemonteerde brandstofpomp had als eigenschap te sproeien in plaats van te spuiten. Aanvankelijk liep de motor erg onregelmatig, maar na een proef op de Dyna-testbank en wat afstelwerk, bleek de winst op het gebruik maar liefst 40 procent. Na al die mislukte pogingen zijn vinding aan te bieden zat er nog één poging in zijn gedachten, proberen het land uit te komen en zijn ontwerp in Scandinavie of eventueel zelfs Japan aan te bieden. De telefoon rinkelt en Boris neemt op met zijn gebruikelijke zware stem, ja Boris hier ... gekraak op de lijn en een vreemde stem zegt " попытка что-нибыдь dont тупоумное мои друг или вы может подсчитать ваши дни "
duidelijke taal dus maar wel onverwacht, hier had hij dus totaal niet op gerekend, oefff... eerst maar eens een flinke borrel en de plannen opnieuw doornemen voor er onherstelbare fouten worden gemaakt.

Marlboro light

De volgende morgen wandelt Maysun op haar dooie gemak naar het werk. Half vijf opstaan, wassen, ontbijten een snelle blik in de ochtendkrant en snel de deur uit. Het is niet ver naar 'Het Centrum', als ze doorstapt een minuut of vijf, maar ze vindt het heerlijk om via het park daar een kwartiertje over te doen. Even de gedachten laten gaan en van de stille ochtendrust genieten. Onvoorstelbaar dat mensen een hekel hebben aan vroeg opstaan, de geest is leeg, de gedachten zijn leeg, alles wat binnenkomt is maagdelijk en nieuw, een rilling loopt over haar armen. De gedachten dwalen af naar een programma op de Belgische tv zender Canvas waarin de fotografe Lieve Blanquaert een knulletje opzocht die ze jaren daarvoor al eens had geportretteerd in zijn puberjaren. Een prachtig gevoelige jongen blijkt hij te zijn geworden, van leerlingboksertje tot uiterst getalenteerd fotograaf. Breekbaar en ondanks zijn niet eenvoudige jeugd een opvallend wijze en gevoelige volwassene met een uitzonderlijk gevoel voor prachtbeelden. Onwillekeurig moet ze ook denken aan de foto van haar zusje Latifa, de rebel van de familie...Latifa meisje, hoe zou het met haar gaan. Goed, code invoeren, akkoord drukken en aan de slag. Eerst de gangen en de toiletten maar, dan zijn die op tijd droog......

Mystery guest

Onmiddellijk al na het sollicitatiegesprek had Carol Denford een onbehaaglijk gevoel in de buik, dit was niet in orde. De advertentie had ze gelezen in een van de gratis nieuwsbladen die je tegenwoordig zoveel ziet. Mystery-guest-assistant gevraagd, kopte de advertentie….mystery guest op zich is al een spannend baantje, maar om deze mensen te begeleiden leek geknipt voor haar. Een vlotte babbel, een zelfverzekerde uitstraling en haar contactuele eigenschappen moesten genoeg zijn een gooi te doen naar deze baan. Vol goede moed stapte ze die donderdag dus de personeels ingang van Harrods binnen en vroeg bij de balie naar Mark Pierson, de personeelsmanager. Mark bleek niet aanwezig en het duurde even voordat Carol opgepikt werd door zijn vervanger, Boris Woistski. De matig engels sprekende Woitski vertelde dat hij als hotelmanager in Warschau had gewerkt, maar voor zijn ontwikkeling en natuurlijk de financiën naar Engeland gekomen was en hier bij Harrods direct aan de slag kon ondanks zijn belabberde talenkennis. Daar had Carol een lichtje op moeten gaan, maar nog steeds enthousiast over de aangeboden baan slikte ze alles. Normale vragen kwamen er eigenlijk niet aan bod, alles draaide om relaties, woonsituaties, vervoer en zelfs een verdekte uitnodiging om dit gesprek een vervolg te geven op “Poolse” wijze. Deze uitnodiging ging vergezeld van een smerige grijns en een niets verhullende beweging van de onderbuik. Korte tijd later stond Carol rillend en teleurgesteld buiten en had maar één ding in gedachten, zo snel mogelijk de Undergound in en voor donker thuis. Op straat controleerde ze nog even het uiterlijk in de weerspiegeling van de Harrods etalageruit en zag in een flits dat die vervelende Woitski haar direct gevolgd was de straat op. Het hart klopte in de keel en met de tas stevig onder de arm verhoogde Carol haar pas op de gladde steentjes van de passage.

Sport

De mooiste periode uit mijn voetbalcarrière was wel in het seizoen dat we door de Koninklijke Nederlandse Voelbal Bond in de hoogste klasse voor reserve teams werden ingedeeld....een enorme vergissing. Ons team bestond uit vijf echte voetballers, zes amateurs en vier liefhebbers, liefhebbers van bier, vrouwen en motoren wel te verstaan. Er bestond een heuse ballotage commissie, zomaar aanmelden en meespelen ? vergeet het maar. Toelatingseis nummer één: Motorrijbewijs of studerend, nummer twee: Humor ( ter plaatse te bewijzen ) nummer drie: geen vrouw of wel een vrouw die niet zou bellen "waar blijf je nou, we moeten nog naar m'n moeder..." en nummer vijf: 40 jaren of meer. De indeling door de KNVB gebeurde door een vergissing. Wij ( Zeeland Sport Veteranen ) waren het voorgaande seizoen kampioen geworden in de veteranen ( 40+ ) klasse en het reserve team van Z.S. kampioen in de tweede klasse reserveteams. Computerfoutje,onherstelbaar… zo werd het afgedaan door de arrogante Voetbalbond. Het reserve team voelde er weinig voor om ieder zondag zover te reizen ( Brabant ) dus zat er niets anders op. Ons team bestond uit louter H-D rijders en één sufferd op een Honda ( ach, iemand moet het bier serveren...), dus de verre uitwedstrijden bleken een ware traktatie ook al was onze score aan het eind van het seizoen slechts één punt. Onze absolute ster was Jos, net veertig, Limburger en in jonger dagen voetbaltalent bij Roda JC uit Kerkrade, een rijbewijs had hij (nog net) niet en de humorfactor moest hij nog bewijzen.
In de lagere klassen van de voetbalbond neemt men het niet zo nauw met kledingsvoorschriften, maar in deze reserveklasse b liepen scheidsrechters rond met het instructieboek op zak. Na de warming-up voor de wedstrijd tegen RBC uit Roosendaal controleerde deze bullebak de noppen van de schoenen, de spelerskaarten èn de kledij. Jos liep uit pure Roda nostalgie altijd nog met de zwarte broek op het veld terwijl dit toch echt een witte moest zijn. “Niet spelen” oordeelde de scheids streng berispend, “of een andere, dus witte broek” waarop Jos zonder meer z’n zwarte voetbalbroek uittrok en in zijn witte sporttangaslip het veld opstapte, de scheidsrechter sprakeloos achterlatend en de billen nog witter dan de slip. Jos was niet alleen als voetballer onze ster, een Limburger met humor ( ter plaatse bewezen ). Uitslag 7-2, 2 goals Jos Creusen.