Voldertje !

Mist en duister weer, drie graden wijst de thermometer in de auto, op weg naar Brugge, op weg naar de Koers. Op de hoek van de afslag Boudewijn Seapark staat een vrouw te zwaaien naar passerende touringcars met opvallende reclameopdrukken en gevuld met renners op weg naar de start in het centrum van Brugge. Aha, mijn eerste "slachtoffer" dient zich aan, mijn plan is gedurende de dag een restantje ver over de datum Polaroids te schieten van Supporters die dan tevens een poging doen de winnaar van de dag te voorspellen. Met "Mevrouw, mag ik u wat vragen" meld ik me bij de met een wielrenpetje gewapende dame, "wie denkt u dat er wint vandaag?" "Pozzato" klinkt het overtuigend uit haar mond. Ik leg uit wat ik van plan ben, maak een foto en vraag haar naam. "Vandenberghe Solange" is het antwoord, "de vrouw van de Vandenberg die eens 6 dagen in het geel heeft gereden in de Tour de France van 1968". Wow, met deze vette buit op zak bedank ik haar en rijd naar Luc en Veerle alwaar de koffie op me wacht. Vol goede moed en met de voorspelling van Veerle dat het "bij ons" wel snel mooi weer zou worden, zijn we op weg naar de Vliegende Start te Zedelgem. Al gauw vult de aanvankelijk lege straat zich met belangstellenden en kan ik kiezen, Ramon en Dirk, tourfietsers op leeftijd hebben wel wat tijd en verwonderen zich over mijn vraag, de vreemde polaroidcamera die ze nog wel van vroeger kenden en werken mee. Dan Bart, een man van pakweg 45, staat samen met z'n moeder geposteerd onder het startdoek, een bundeltje gele Vlaamse Leeuw vlaggetjes in de hand, ik plaatst me naast hem en Bart vraagt me of hij nu op de televisie komt, voor het gemak bevestig ik dat maar. Met het ijs gebroken voorspelt Bart zonder verder één seconde na te denken: Stijn Devolder en krijgt gelijk! De rode draad van de dag is gevonden en de Prognostiekers volgen zich op. Onze reis langs de koers gaat via de start naar Wetteren, het Dorp van de Ronde. Marc een kruispuntbewaker, iets moeilijker benaderbaar maar met al mijn vriendelijkheid in de strijd krijg ik een Boonen uit de mond en wederom, bij het zien van de camera gecharmeerd van het mogelijke resultaat. De renners komen langs in hoog tempo, om eerlijk te zijn zie je er weinig van, allemaal een zelfde helm, duistere zonnebril en bruinverkleurde ledematen, ach wie geeft er nu om renners, prognostiekers, daar draait het om. Op weg naar de Koppenberg gooit de Belgische dienst voor Wegen in nauwe samenwerking met TomTom bijna roet in het eten: WEGOMLEGGING-VOLG >> tja... en dan weet je het wel. Uiteindelijk kiezen we een goede route en belanden aan de verkeerde kant van de Koppenberg. Op de vraag aan een materiaalpost medewerker van de firma Rabobank hoe ver het nog is naar de top, gokt hij één kilometer. Na een kilometer of meer belanden we bij een Eerste Hulp Bij Ongelukken post en tevens wegafzetting met aan het hoofd Gustaaf, die eerst Nuyens voorspelt en vervolgens ook weet dat het nog één kilometer is naar de top. Wederom na minimaal die kilometer afgelegd te hebben krijgen we de top in het vizier, ik gok nog één kilometer. Dorst, dorst, dorst dat we hadden, reeds één uur dertig, inmiddels een fel zonnetje, een tent met Jupiler vlaggen in beeld. "Hoe kom ik bij die tent meneer" vraag ik oom agent die een vrije doorgang van renners en karavaan moet garanderen. "Alleen voor VIP's "is het norse en besliste antwoord, u kunt eten en drinken aan de voet van de berg ( ! ) ongeveer één kilometer verderop". Onderweg de voorspellingen gescoord van Jack, een radioreporter uit London, die toegaf de ballen verstand te hebben van wielrennen en slechts een renner kende: Boenen, met de nadruk op oe, wrong Jack, wrong. Catalaanse Myriye: Flecha, Liselotte: Boonen, Max, een jongeman uit Milaan, zaterdag vertrokken per vliegtuig, op de fiets vanuit Brussel tot hier, vervolgens naar de finish en dan direct weer terug naar Brussel, rest slechts bewondering maar zijn voorspelling is mis: Pozzato, wie anders. Voldertje, Voldertje, Voldertje zingen de supporters onder aan de voet van de Koppenberg, iedereen Belgen, Nederlanders, Italianen en Fransen, sommigen licht teleurgesteld maar vol van bewondering voor de renner uit de streek. De VIP's gestoken in 3delig costuum met sigaar nog tussen de lippen rollen letterlijk en figuurlijk van de berg af, overmatig genuttigde alcoholische versnaperingen in combinatie met het stijgings ( of in dit geval dalings ) percentage van 15% doen het stapritme versnellen tot een crisis tempo met de enige mogelijkheid van stoppen door te kiezen voor het wegdek of steile berm... een fraai gezicht wat niet snel van m'n netvlies zal verdwijnen. Het dronken, patat met alles erop etende groepje koersdellen is twee keer te laat, 1. de Polaroids zijn op, 2. er is reeds gefinisht, jammer dames een volgende keer wellicht. Supporto ! is geboren.

Vuullak !

Na een voor Fred ontspannen verlopen fietstocht van 60 kilometer begint de pech, eerst loopt op een hobbelig stuk wegdek de ketting uit het versnellingsapparaat, wat hem een paar vuile vette handen bezorgt en geen 5 kilometer verderop loopt de achtertube langzaam maar zeer zeker leeg. Wat te doen, pompen en verder rijden met het risico dat de hele band aan gort gaat, of de laatste kilometers naar "de Roode Oortjes" te voet afleggen. Fred kiest voor het laatste, het is nog te vroeg voor een wilde nacht en het kruit moet niet te vroeg verschoten. Na een uurtje stappen met de fiets aan de hand en Opbrakel in zicht, verstapt hij zich op een losliggende klinker, de enkel klapt dubbel ( ! ) en met een schreeuw van pijn laat hij de fiets vallen en ploft in de berm, de beide handen de voet omklemmend alsof dat zou helpen. "Gotferdomme" vloekt Fred hard en grondig, "kutkasseien!" De schoen uit en zo snel mogelijk met de voet in het toch redelijk koude slootwater, dat doet goed en stopt de zwelling enigszins mag hij toch hopen. Die zelfde schoen krijgt hij natuurlijk een goed kwartier later niet meer aan en nog beduusd van wat hem zo plotseling overkomen is, kruipt en strompelt Fred naar de fiets, zet hem overeind op de standaard en hoopt op een passerend voertuig. Na een stijf kwartiertje wachten komt in de verte een Renault 4tje aangetuft, Fred steekt z'n duim op en waarempel de dame op leeftijd stopt. "Problemen meneertje" klinkt er uit het open raampje en direkt daarachter "gooi die fiets maar achterin, plek zat, de achterbank is er al jaren terug uitgesloopt" Met een van pijn vertrokken smoel maar dankbaar wurmt Fred de fiets in de Renault. "En waar moeten we naar toe ventje?'' murmelt het bijna tandeloze besje. "Opbrakel zou geweldig zijn" en voor hij door had dat hij met zijn wilde plannen te koop liep, "cafe de Roode Oortjes om precies te zijn". "Zo, zo ventje naar de Roode Oortjes, ik neem aan dat het niet alleen voor een kop koffie is, vuullak!" en bruusk trapt de dame op de rem. "Als je kan wippen, kan je lopen ook!" Voordat Fred goed en wel weet wat hem overkomt staat hij weer op straat met één schoen aan en een lekke band. "waar blijven die volgwagens'' grimlacht hij hardop, bijt op de tanden en fantaseert het rode vod van de laatste kilometer.