Mystery guest

Onmiddellijk al na het sollicitatiegesprek had Carol Denford een onbehaaglijk gevoel in de buik, dit was niet in orde. De advertentie had ze gelezen in een van de gratis nieuwsbladen die je tegenwoordig zoveel ziet. Mystery-guest-assistant gevraagd, kopte de advertentie….mystery guest op zich is al een spannend baantje, maar om deze mensen te begeleiden leek geknipt voor haar. Een vlotte babbel, een zelfverzekerde uitstraling en haar contactuele eigenschappen moesten genoeg zijn een gooi te doen naar deze baan. Vol goede moed stapte ze die donderdag dus de personeels ingang van Harrods binnen en vroeg bij de balie naar Mark Pierson, de personeelsmanager. Mark bleek niet aanwezig en het duurde even voordat Carol opgepikt werd door zijn vervanger, Boris Woistski. De matig engels sprekende Woitski vertelde dat hij als hotelmanager in Warschau had gewerkt, maar voor zijn ontwikkeling en natuurlijk de financiën naar Engeland gekomen was en hier bij Harrods direct aan de slag kon ondanks zijn belabberde talenkennis. Daar had Carol een lichtje op moeten gaan, maar nog steeds enthousiast over de aangeboden baan slikte ze alles. Normale vragen kwamen er eigenlijk niet aan bod, alles draaide om relaties, woonsituaties, vervoer en zelfs een verdekte uitnodiging om dit gesprek een vervolg te geven op “Poolse” wijze. Deze uitnodiging ging vergezeld van een smerige grijns en een niets verhullende beweging van de onderbuik. Korte tijd later stond Carol rillend en teleurgesteld buiten en had maar één ding in gedachten, zo snel mogelijk de Undergound in en voor donker thuis. Op straat controleerde ze nog even het uiterlijk in de weerspiegeling van de Harrods etalageruit en zag in een flits dat die vervelende Woitski haar direct gevolgd was de straat op. Het hart klopte in de keel en met de tas stevig onder de arm verhoogde Carol haar pas op de gladde steentjes van de passage.