Oudjaar 2008

“Het is natuurlijk heel erg naar dat er hier in de buurt geen enkele winkel is waar men fatsoenlijke Design-meubelen kan kopen” sprak de arrogante kwast met een air van hier tot gunder en met een stem om op te schieten. Nota Bene in een van de armste gebieden van Frankrijk, de Arriège, was de man tien jaar geleden neergestreken met zijn in Nederland verdiende guldentjes. “Denk erom”, fulmuleerde de kwast verder, “wanneer je iets wilt bereiken in deze wereld, zul je jezelf toch moeten presenteren bij Galerie 21 in Amsterdam waar de top van de Nederlandse design-wereld verzameld ligt. Doe je ook iets met bont, wees er dan zeker van dat het AB bont is en niets anders” was de volgende loze kreet in de ruimte, “Agriculture Biologique, negeer je dit dan is de kans groot dat je etalage ruiten bespoten met graffiti of zelfs in scherven eindigen.” Vraagtekens staan op onze voorhoofden geschreven, moet hij zijn pilletjes nog nemen of verwart hij ons met andere personen. “Leuke hond heeft u” probeer ik het gesprek een meer logische richting te geven. ”Het is een Rodesian Ridgeback, en ze is deze morgen gesteriliseerd, ik wil voorkomen dat de Fransen haar stelen om mee te kweken, ze kost drieduizend euro en ik heb er nog negen van rond mijn huis lopen, we wonen erg vrij mag ik wel zeggen” . Ik ben het beu en peuter wat in mijn neus, de kwast snapt het en druipt af. We zijn beland op een oudejaarsfeestje van Mayotte Magnus, een gepensioneerd fotografe die in het mini plaatsje Alan een gigantisch kasteel, een voormalig Chateau der Bisschoppen, bewoont, 42 kamers 13x13m. Ze heeft voor de omwonende pensionadas of tijdig met werken gestopte buitenlanders, voornamelijk Engelsen, een oudejaarsfeestje georganiseerd. De buitenlanders, meestal gevlucht voor de pietluttigheid van het vaderland en de mogelijkheid om door de vele regels aldaar niet voldoende van de vrije tijd te genieten, klagen nu vrijwel allen over de pietluttigheid en de vele regels van de Franse overheid, het gebrek aan daadkracht van de Franse middenstander, de traagheid van de ambtenaar, de hoge dieselprijzen, de nare Franse buren, de haan van de nare Franse buren, bovendien spreken de Fransen praktisch geen Engels en dat in deze tijd, tjonge, tjonge....kortom het lijkt alsof ze allen verhuisd zijn om nog meer te kunnen klagen. “So you are from Scotland” probeer ik tegen de geblokte man in een geruit rokje en gok goed. “Near Glasgow” en vervolgens krijg ik te horen dat hij hier aan de overkant woont, zijn huis te koop staat, zijn man ( eveneens in rokje , but from London ) onheus bejegend wordt door de plaatselijke jeugd, vervelende briefjes in de bus krijgt, vindt dat in het plaatselijke cafe de rookverordening niet strikt gehandhaafd wordt en de burgemeester een corrupt figuur is, waarna natuurlijk nog plenty voorbeelden. Gelukkig heeft Mayotte een muzikaal intermezzo ingelast en iedereen wordt verzocht naar de muziekkamer te verhuizen. Gezeten in zeer comfortabele fauteuils luisteren we, met uitzondering van de kwast die onophoudelijk zijn buurman bestookt met onzin en wartaal, naar een Braziliaans koppel op gitaar en dwarsfluit. De Champagne vloeit rijkelijk. "For no one" heet de Beatle song en na het uitdelen van de tekst op een A4tje worden we verzocht dit mee te zingen, hetzij uit volle borst hetzij min of meer neuriënd. De Engelsen geloven niet dat het een Beatle song is, terwijl ik het nummer me toch woordelijk herinner, “Op de flip-side van Yesterday" probeer ik, maar nee het staat ergens verborgen op Revolver één van m'n eerste LP s. Met het liedje de verdere avond mijn kop niet uit te krijgen, doe ik nog een laatste poging een sociaal gesprek aan te gaan met de partner van Schot 1, Schot 2 Peter, een prototype van een YMCA-homo dus kaal met snor, is een aardige gast en ik ben blij hem tot het laatst bewaard te hebben alvorens ik me voeg bij mijn vriend Chris, eveneens Engels en hier woont maar nog steeds in London werkt dus de drinkgewoontes van Groot Brittannië nog immer respecteert: veel en snel. Peter is on-line handelaar van speelkaarten ( ja dat bestaat) en voorzitter van het Gilde der Kaartmakers ( ja dat bestaat ook ) en weet daar boeiend over te vertellen ( hoe bestaat het ). Zijn hoofd is ook ergens in een boek kaarten gebruikt en dat schijnt een hele eer, King of Spades, de kaart des doods wordt me wijs gemaakt en ik geloof op dit moment alles. Ik voeg me bij Chris die met 2 glazen rode wijn in zijn handen staat en zover heen is dat hij met zichzelf proost.... Wat moet ik hier nog verwachten, Mayotte had Chris verzocht de dansmuziek van deze avond te verzorgen en dus een aantal dansbare CD s mee te brengen, maar de gisteravond uitgezochte nummertjes vielen niet al te best in de smaak van de nog resterende aanwezigen, "Mud" van Tigerfeet zorgt nog slechts voor opgetrokken wenkbrauwen, de Sexmachine van James Brown kon door geen enkele sophisticated beugel.... Tijd om af te nokken, terwijl Chris nog een paar Armagnacjes achteroverslaat kijkt Mayotte nog snel in het fotoboek Boks van Paul Willaert dat ik voor haar als cadeautje had meegenomen, ze is verwend met een man als de fotograaf Jorge Lewinski, maar schat het boek op de juiste waarde en is er blij mee, beloofd me dat ze het morgen een grondige kijkbeurt zal geven en me er later over te mailen, daar ben ik op mijn beurt weer blij mee, neem afscheid en loop achter mijn Engelse vriend aan die zichtbaar moeite heeft met de uitgesleten en onregelmatige treden van de kasteeldraaitrap. Honderd meter en verschillende sidesteps verder stopt Chris de sleutel in de deur van zijn koude Franse huis, tandenpoetsen en onder de wol, morgen vliegt een vliegtuig.