Zo maar op donderdagmorgen

Iedere donderdagmorgen speelt de senioren bridgeclub de wekelijkse competitieronde alhier in "mijn "gebouw, meestal een aantal deelnemers deelbaar door vier maar af en toe is er een paar te weinig of te veel en komt het fenomeen "rusttafel" ( inspannende sport hoor dat kaarten ) aan de orde. De gesprekken aan die rusttafel gaan meestal over de fouten die , vooral door de ander natuurlijk, gemaakt zijn tijdens de vorige spelronde. Een enkeling neemt het begrip rusttafel niet zo letterlijk en gaat op de gang zitten, meestal omdat hij, in dit geval, er niet mee te koop wil lopen dat hij aan z'n vierde portje bezig is ( het is al half elf 's morgens...). K. is de naam, ik kan dit vermelden omdat er wel vier Kezen rond lopen te wezen, dus niemand weet over welke K. we hier spreken, alhoewel er natuurlijk maar één K. is die om half elf 's morgen al aan z'n vierde portje lurkt. K. zit dus met M., een naam die prachtig past bij z'n leeftijd of bij een mooie Duitse herdershond, ietwat erg luidruchtig te babbelen over naar later blijkt Viagra. Hoor ik het goed, denk ik terwijl ik in mijn kantoortje een vijftal meters verderop de beursberichten van Polaroid aan het doornemen ben: "Het zit tussen je oren M., als je denkt dat hij het niet doet, dan doet hij het ook niet maar zó'n half pilletje helpt je er wel doorheen, ze zijn fantasties". De onlangs zeventig jaar geworden M. heeft een nieuwe vriendin, hij woont nog bij z'n vrouw thuis, maar slaapt regelmatig bij z'n vriendinnetje ( 58 ). "s Avonds is dat ding als een levenloos fietsventieltje maar 's morgens staat hij zo fier als de vuurtoren van Westkapelle te blinken" hoor ik M. luid en duidelijk dan weer zielig dan weer trots zijn mannelijke toestand verkondigen. Ik kan veel hebben maar ben niet erg geinteresseerd in het beeld van de door M gevisualiseerde enorme ochtend erektie. Het gaat me nu dus even te ver, het geluid dat de vijf meter naar mijn kantoortje moeiteloos overbrugt moet toch ook de vijf meter de andere kant op naar het kantoor van de aldaar arbeidende dames der Kunstedukatie eenvoudig kunnen bereiken en dat zint me niet. Met stem die bij een resoluut "Beheerder" past, spreek ik de ouwe geilaards toe, " Heren, dit lijkt me niet de juiste plaats om over het slappe lulletje van Max ( oh sorry M. ) te redeneren, bovendien lijkt me het levenloze ventieltje niet in staat om het formaat van de Westkapelse vuurtoren als vergelijk te laten dienen, het exemplaar van Miniatuur Walcheren of liever nog een afbeelding daarvan op een aansichtkaart lijkt me meer dan groot genoeg". Met deze woorden in de oren druipen de twee oude mannen met rode hoofden af, de ene vanwege de port waarschijnlijk en de andere omdat het gewoon erg warm is in dit gebouw gedurende de zomermaanden en het hem te veel aan strand en vuurtorens doet denken. Ik neem nog maar een kop koffie en wacht tot mijn collega T. me af komt lossen, hij mag vanmiddag met de praatgroep van stokdoven een gesprek gaan voeren....heb meelij, doch het is bijna vakantie.