Zo doof als een kwartel....

De postbode keek zo bezorgd...De timmerman hamerde op z'n rechten...De directeur speelde de baas... De fotograaf portretteerde de adel...De boer liet een wind...De geheelonthouder vergat alles...De schrijver typte: we schrijven het jaar 2000...De Rechter werd linker...Je moet je haar Camenbert (wie, Bram en Freek?...) De slager zakte voor zijn examen...

De hele dag hoor ik niet anders, ligt dat aan mijn oren, ligt dat aan mijn bijna maniakale dwang om cryptogrammen foutloos in te vullen.....
Olivier berust in zijn gedachten, de stilte en de relatieve eenzaamheid op zijn kamer in Rustenburg bezorgen hem tegelijk geluk en onrust... Geluk omdat er geen betere plek is om als 87 jarige semi-zelfstandig te wonen. Eten verzorgd, een keer per week schoonmaak en heel belangrijk in een instelling als deze, gewaarborgde privacy. Geen plotseling binnenvallende verzorgsters met " meneer Olivier, heeft u de bloeddruk pilletjes genomen vanmorgen? of meneer Olivier, komt u naar de Bingo deze middag?" Nee, deze instelling had oor voor wensen van de bewoners. Onrust omdat hij, sinds Jannetje er na een huwelijksduur van 63 jaar met IJzeren Hein vandoor was gegaan, "het leven" miste. De reizen, de cultuur, het creeeren, hun leven was gevuld geweest met deze. Kinderen? nooit gemist, geen tijd voor redeneerden ze beiden het leven lang. Wat nu nog rest is het cryptogrammetje en gelukkig nog het schrijven... ja het schrijven, daar hoef je de Hemel Zij Dank geen conditie voor te hebben. De 's morgens enigszins stramme vingers ratelden na een tiental minuten als een goed geoliede machine de zorgvuldig gekozen woorden uit het toetsenbord. Die computer was toch wel een uitkomst geweest al had het zoals bij de meeste leeftijdgenoten (... de leeftijdgenoten baalden van hun ouderdom...) wel even geduurd om dat te accepteren èn te leren. Zijn wekelijkse column in "Dag Zes", een provinciale zaterdagkrant, schonk hem veel genoegen. Herinneringen en mijmeringen met wat humor vulden een veelgelezen plek en dat niet alleen bij de senioren. Deze week ging het over een herinnering uit vroeger tijden.

Pas op!
Vroeger hadden we kwartels in een volière, samen met zo'n 80 kanaries. M'n vader kweekte witte kanaries en dat lukte nog ook. De kwartels liepen er rond om de rotzooi die al die kanaries maakten op te eten/ruimen, dat zijn net kippen, ze eten alles. Op een dag ontsnapte er een kwartel uit de kooi en vluchtte de tuin in waar net de kat van de buren zijn dagelijkse ommetje maakte ( om waarschijnlijk, volgens mijn vader, daar eens rustig tussen de sla te gaan zitten schijten..) links en rechts spurtte de kwartel met daarachteraan de vetgevreten kat. "Pas op ! riep ik keer op keer, Pas toch op ! Achter je !" "Helpt niks" zei m'n vader nog net voordat de kat de kwartel in z'n nekvel greep, "die beesten zijn doof, dat weet je toch".....

Olivier stopt even met tikken, goh zou dat waar zijn? Ach wie vraagt zich zoiets af (...de kat had de kwartel in een halve tel te pakken...) stond op en schonk zichzelf een koele jenever in. "Proost Olivier, op je dove kwartel..." grimlachte hij zo goed als tevreden.