Op het juiste moment....

De bel van de ouderwetse bakelieten telefoon rinkelde me wakker uit m'n welverdiende middagslaapje, verdomme toch weer niet die zak van een buurman met z'n eeuwige gezeur over Rahmi, mijn lievelings kat. Nee gelukkig niet, het was Harry Stelton de hoofdredakteur van het bladenconcern waar ik sinds een aantal jaren voor werk. `Mayotte Magnus hier` beantwoord ik het doordringende gerinkel, `He Mayotte, Stelton hier` hoor ik aan de andere kant van de lijn, `Luister Mayotte, ik zal kort zijn, dat heb je graag, Andrew Lutz die jonge reporter, waar je al eens meer mee gewerkt hebt geloof ik, gaat volgende week een reportage maken over nudisme en wel bij Cape d Agde in Zuid Frankrijk, kan je mee, wil je mee en wat gaat me dat kosten´. Ik hou inderdaad van dit soort snelle opdrachten en beslis direkt dat ik meega, Andrew Lutz is een aardige, ietwat verlegen reporter maar met een vlijmscherpe en met veel humor gevulde pen. Ik zie zijn magere bleke verschijning al in gedachten tussen de bruingeblakerde en vaak goedgetrainde zonaanbidders en gniffel als voorpret gedurende de rest van de middag. De ontmoeting met Andrew was hartelijk, we hadden afgesproken in een lunchroom vlakbij de City Airport en hij was op tijd, iets waar ik van hou. De vliegreis was een korte maar comfortabele want ons agentschap keek wat dat betreft niet op een paar dollars meer of minder. Vanaf het vliegveld in Frankrijk reden we linea recta naar het Hotel de Ville van Cape d Agde om de benodigde en klaarliggende vergunning op te halen. Fotograferen is en was toen, behalve natuurlijk voor de familiekiekjes, verboden op de naaktstranden. Voor mij lag er zelfs een vergunning klaar om met een topje of blouse op het strand te verschijnen in verband met de zware cameras die ik meezeulde, uit solidariteit met de ernstig geschrokken ( `moet ik zelf ook in m n blootje `....) Andrew, maakte ik geen gebruik van die vergunning. Het parkeerterrein aan de boulevard is de omkleed of eigenlijk meer de uitkleedplek voor het nudistenstrand. Andrew trekt langzaam en met een nog bleker dan voorheen en bedenkelijk gezicht zijn bovenkledij uit en wacht zichtbaar tot het laatste moment met zijn onderbroekje, ik sta dan al zeker vijf minuten in mijn blote niks met cameras en toebehoren van het uitzicht te genieten. Nou vooruit dan maar, hoor ik achter me en begeleid door een diepe zucht valt de broek. Een vluchtige blik leert me dat hij zich nergens voor behoeft te schamen, maar hij kan het toch niet laten met zijn nototieblokje bij wijze van vijgeblad zijn geslacht enigszins te verbergen. Ik moet lachen en kan zelfs niet meer stoppen met lachen, eerst bijna boos maar daarna ook in een stuip schietend mompelt Andrew hardop `oh what the heck, mijn potlood is kleiner tenslotte` en samen lopen we naar het strand. Andrew doet op het strand zijn werk en daarin verzonken is hij snel het naaktzijn gevoel kwijt, behalve dan dat na een uurtje rondstruinen en zoeken naar de juiste karakters zijn bleke rug en doorlopend achterste een aardig rood kleurtje begint te krijgen. Bij een grote familie bestaande uit vader, moeder vijf dochters en twee zonen zien we beiden grote mogelijkheden voor ons artikel. Met de vergunning in de hand en een gerustellende babbel zijn we al snel op vriendschappelijke voet met de groep vrolijke badgasten. Terwijl Andrew de vragen stelt en zich met de vader in een levendige discussie over de franse politiek vermaakt, meet ik het harde zuideuropese licht en zoek de beste positie om de familie te vereeuwigen. Met een mooie grote hoek op de zware Hasselblad sta ik voorovergebogen en geconcentreerd scherp te stellen wanneer ik me bewust word van schaduwen die me vanachteruit omsingelen, ik draai me om en zie tot mijn schrik, verbazing en ongeloof dat een vijftal mannen mijn ongewone voorovergebogen fotografenpositie benutten om hun foto van het jaar te maken. Heel even boos maar eigenlijk onmiddellijk de humor en het veelzeggende en niets verhullende beeld inziend complimenteer ik de mannen voor het zien van dit beslissende moment, dit tafereel, de witte bilpartij gekadreerd door de donkere schaduwen.....

De reportage overigens werd geplaatst in de Cosmopolitan in plaats van het in eerste instantie bedoelde Family Live, een ietwat preuts en conservatiever blad. Andrew en ik zijn samen nog vele malen op pad geweest en telkens, onder het genot van een of meer drankje, komt deze zuidfranse werksituatie terug op tafel. Wanneer er meer mensen bij zitten, buk ik volgens Andrew nog dieper en staan er wel 20 mannen met een fototoestel in aanslag....