donderdag 20 november 2008

en Boks.....






Andrew Lutz, de jonge reporter van het glossy magazine Wattzzupp heeft zojuist in de Brugse Fnac de fototentoonstelling "Boks" van de Belgische fotograaf Paul Willaert grondig bekeken en zijn oordeel vastgesteld. De hoofdredacteur van het magazine, Harry Stelton, een waar liefhebber van de sport èn van fotografie had hem er op uitgestuurd om een kijkje te nemen, het boek aan te schaffen en vooral naar reakties te vissen van het kijkend publiek. Met de recorder in de hand en zijn bevindingen in het achterhoofd stapt hij resoluut af op wat hij noemt Nummer 1. "Meneer, mag ik u iets vragen over deze tentoonstelling" is de logische openingszin van de reporter om daarna meteen een to-the-point te plaatsen. "Mist u het geweld meneer, het geweld wat toch eigenlijk bij deze sport hoort". Nummer 1, Frank Vandersmissen uit Wommelgem meent van niet, "Nee zeker niet, deze serie beelden kan me zeer bekoren, met name vanwege de sociale inslag, ik bedoel te zeggen, er is duidelijk meer aan de hand in de bokssport dan mekaar zo hard mogelijk voor de smoelen slaan. De emotie, het respect in het niet eenvoudig te doorgronden wereldje druipt er van af, dat is de klasse van deze prenten.....enne, ik koop het boek". Andrew is duidelijk in z'n nopjes met het antwoord, bedankt Nummer 1 en heeft direkt Nummer 2 al in het vizier, een goed ogend studentikoos meisje van een jaar of twintig. "Je wilt zeker weten wat ik er van vind?'' is de spontane reaktie van de 'spring in het veld'. "Ik vind het keigaaf, niet alleen de mooie mannen maar ook de sfeer die het uitstraalt en bijna op een religie lijkt.... mijn vriendje is een beginnend bokser en ik geef dit boek voor de kerst, keigaaf, echt."

Andrew is niet onverwacht verrrast door de reakties van de eerste twee geinterviewden, zijn eigen positieve oordeel stond al vast, dit is prachtig werk, Harry Stelton zal erg tevreden zijn. Nummer 3 is een verlegen en aarzelende dame van wellicht Noord Afrikaanse afkomst en aarzelt nog meer wanneer Andrew op haar afstapt met de microfoon in aanslag. "Nee ik wil niet" probeert ze, maar het vriendelijke gezicht en Andrew's gespeelde teleurstelling brengt haar toch tot een "het is mijn neef, die daar, dat is mijn neef" en weg snelt ze. Nummer 4 is een in het leer gestoken motormuis met een door de kou flink roodgelopen gezicht. "Wordt je hier warm van of laat het je volkomen koud" probeert Andrew enigszins voorzichtig, je weet het tenslotte nooit met die gehelmde mannen. "Ik heb ze al eens eerder gezien hier in Brugge, een paar jaar terug, Paul, de fotograaf is een vriend van me en daar ben ik nu eigenlijk best trots op wanneer ik dit zo zie, jammer dat hij er niet is want een gesigneerd exemplaar hoort toch wel in mijn boekenkast, ik zal het hem later wel vragen, maar uhh, ik ril nog steeds en ze verkopen hier vast en zeker een lekker warme koffie.'' en weg is de man in het lederen pak met twee boeken onder de arm richting coffee-corner. Een goed idee eigenlijk, koffie, bedenkt Andrew zich, bergt het opname materiaal zorgvuldig op en eveneens met het boek gewapend beent hij in diezelfde richting.





1 opmerking:

paul zei

Prachtig Andrew. Zo bekijk ik m'n werk eens vanuit een totaal andere hoek. Ook al is alles zo fictief (en subjectief als de interpretatie van een foto) het streelt m'n ego.
Btw... Andrew... Frank Vandersmissen is één van m'n alterego's. Kon ik daar als opener toch de toon van je artikel bepalen hé!

Groeten Paul (jezus... of is het nu Frank)