De mei-bijeenkomst die geen doorgang vond.....

De zaterdageditie van de normaal gesproken tweede-donderdag-van-de-maandse bijeenkomst van Goed Gezien kon plaats vinden in Knokke tijdens het Fotofestival, daar slechts twee van de geregistreerde leden zich konden ontworstelen aan verplichtingen van ander aard, noem het werk, vakantie, goesting of gewoon bbhh's werd het dus een ontmoeting met twee. Neemt niet weg dat het met twee aangenaam babbelen, koffiedrinken, beeldkritisch annex lovend fotoos bekijken is. De Beelden van de World Press Photo dringen diep door maar vermoeien zeer vanwege de wereldellende die deze competitie nodig heeft om tot een winnaar te komen. Roger Cremers’ Auschwitz Tourisme reeks is onze logische druppel, op naar eerst een versnapering en een volgende locatie, de Watertoren. De Watertoren, of althans het pompgebouw/martelkamer dat iets verderop op een historische wijze schoon staat te zijn, blijkt voldoende gevuld met niet alledaags materiaal. De metershoog geprojecteerde Loop ( close-ups uit La Passion de Jeanne "d'Arc 1929, duur 12 uur ) dwingen tot stilstaan en bewonderen, wachtend tot de traan die balanceert op de rand van het ooglid het doek afrolt…..twaalf uur is te lang en waar begint de Loop weer, voor je het weet sta je daar dertien uur zonder het zelf te weten ( ! ) . Op naar de volgende verwondering, een wandtapijt duister, donker en eveneens meters hoog en breed, The Tree at the Edge of the World waarna de stap naar het vervolgens tentoongestelde werk iets kleiner wordt, een duister grijze rechthoek met naar het lijkt wat stof dat kleeft op het oppervlak. Het lijkt alsof de maker een beeld laat zien waar niets te zien is dan stof tot nadenken. De (ontruimde maar verder in takt gelaten) pompruimte van de watertoren beklemt ons beiden, het voelt, oogt en benauwt als een martelkamer van welke je leest in krantenartikels uit Oostenrijk of zelfs hier in België of ziet in films waarbij de kriebels over de ruggengraat kruipen. De kettingen nog aan het plafond, de kale elektriekdraad ernaast, de klemmen aan de muur, wanneer je ogen zo geconcentreerd zijn door al het kritische annex lovende kijken zie je veel en slaat de fantasie gemakkelijk op hol. De getoonde beelden op beeldschermen kunnen ons niet overtuigen, maar het geheel van de ruimte maakt alles goed. Op de deur naar ruimte drie bemerken we een bewijs van ware bananenliefde, een zestigtal, veelal verschillende (typisch voor bananen gemaakte) stickertjes sieren het deurpaneel, de pompbediende/beul moet een liefhebber zijn geweest, het is een signaal van authenticiteit die heerst in het gehele gebouw en zeer goed past, ook de roestige sleutel naast een vreemd opgesomde lijst met data, geviltstift midden op een kale muur werkt mee, goed gedaan door niets te doen. We besluiten dan ook dat door het gebouw niet of nauwelijks aan te passen de bezoeker min of meer gedwongen wordt het getoonde materiaal op een andere manier te bekijken, waar overvloed en stroomlijn in een “gladde” expositieruimte de beschouwer verleidt sneller te consumeren, stroopt deze hindernisbaan het tempo, goed zo!