Wandelingen ( Jan de Q )

Op weg naar de plaatselijke Supermarkt kom ik de vanwege het mooie herfstweer kortgebroekte Jan De Quellery tegen. Jan, een kale met lang haar, is naast schilder van de zee met de daarop behorende meest dwars getuigde boten, ook gitarist in de hardrockband September 80, opgericht in... u raad het al. Onze met regelmaat terugkerende gesprekken gaan meestal over het werk waar hij mee bezig is, de teleurstellingen die daarbij horen en het feit dat hij niet van plan is zich op enige wijze te schikken naar de eisen van de plaatselijke "kunstmaffia". Jan is momenteel bezig met een historisch verantwoord tafereel betreffende de slag bij Chatham waarbij de Vlissingse Admiraal Michiel de Ruijter de Engelsen een loer draaide door de vloot ìn de haven van Chatham aan te vallen en praktisch te vernietigen, een streek waar de Engelsen op de dag van vandaag nog steeds niet goed van zijn. Maar Jan krijgt vanwege zijn eigenwijze instelling geen steun, geen subsidies, geen bijdrages in dit werk wat toch ongeveer een jaar in beslag gaat nemen. We filosoferen voor de grap over een gelijksoortige streek en dus via een slinkse omweg in de "kunstmaffia" te infiltreren, vervolgens de huidige Godfather eruit te gooien en alleen hardrock en zeegeschilder nog tot een volwaardige kunstvorm te rekenen. Als beloning voor de geboden hulp wil hij eventueel voor fotografie nog wel een oogje dicht doen al kost hem dat zichtbaar moeite. Mijn eerste ontmoeting met Jan was op een kunstbeurs op de Boulevard in de jaren 70. Een medebelangstellende voor zijn schilderijen had toch nog wat loze kritiek over de weergave van Jans' golven..." de golven kloppen niet" was zijn commentaar, waarop ik als bemoeizuchtige buitenstaander reageerde met " dat hoort ook zo, een beetje golf klopt niet, maar klotst" en klotsen doen die golven van Jan daar kan je zeker van zijn, die spatten van het doek af. Als dank voor deze onverwachtte redding heeft mijn motor eens model gestaan voor de hoes van zijn langspeelplaat en sindsdien voeren wij bij ontmoetingen deze onzinnige gesprekken. Nog even vraagt Jan hoe het gaat met de fotografie maar eigenlijk wil hij dit helemaal niet weten.... olieverf man, daar draait de wereld om, olieverf en loei, loeiharde hardrock, Fender gitaren en Marshall versterkers.

Zijn er kanalen in Aalst.

Zondag, een dag met de naam waarbij je beter weer verwacht dan vandaag, alle sluizen open, een stormdepressie raast over de lage Landen en ik ben een vrij man. De vrouw naar zondagsschool vertrokken met de trein van 08.30 bestemming Tilburg, workshop,Textieldag….. Een dag met een goed plan: op de sofa met een boek, koffie, ongewassen smoel en ongekamde haren, koesteren die dag, laat Aeolus maar werken, laat dat water maar vallen. “Zijn er kanalen in Aalst ? ”, is de titel van een vroege Brusselmans, toen nog geen Oppergod van de Belgische literatuur, maar opgepast mensen hij komt eraan, pluk ik van de plank waar hij sinds enige jaren met de bladzijden en woorden in de juiste volgorde staat, toch al wat pagina’s losgelezen zie ik. Op pagina 143 gaat de bel, verdomme, opendoen of lekker laten bellen, met mijn stomme kop kies ik voor het eerste. Trap af , deur open.
Zeiknat en totaal verkleumd staat daar Eduard Kronenburg op de stoep, “man man wat zie jij er uit, kom snel binnen !” Eduard is een man met volop levensbagage maar gelukkig ook met een motto ‘alles wat je thuislaat is meegenomen’ dat komt dus goed uit want zin in drama heb ik niet ook al is het weer daarvoor in een goeie bui. Eduard heeft jaren gewerkt voor het Ministerie van Arbeid op de afdeling Controle. Hij controleerde daar of de uitkeringsgerechtigden eventueel reeds overleden waren en de partner de uitkering ten onrechte opstreek, wat voorkwam. Bij het voorstel “Biertje Eduard ?” wist ik meteen dat de Kanalen van Aalst weer terug de boeken kast in kon. Het biertje werd biertjes en eindigde als kist met als gevolg toch drama natuurlijk, de vrouw, het gaat uiteindelijk bij mannendrama meestal over vrouwen, waarmee Eduard enige jaren had samengewoond, was er vandoor met een plaatselijke begrafenisondernemer en nog wel met de graver die haar eerste man aan de pieren had gevoerd. Enkele jaren geleden was bij het nalopen van de eventueel overleden uitkeringsgerechtigden er tijdens het controlegesprek een vonk overgesprongen tussen Eduard en de weduwe van de brandweerman die tijdens een blusoefening van de trap was gevallen. Een vonk die een relatie deed vlamvatten en nu weer geblust bleek door een doodgraver, het moet niet gekker worden en dat werd het dan ook niet, het was al gek genoeg. Een oplossing voor dit soort zaken ken ik niet en verder dan een oor om mee te luisteren en wat koele Jupiler kan ik niet bieden. Het laatste biertje was gedronken en met moeite kreeg ik Eduard de trap af, zijn jas aan en de deur uit waar het nog steeds plenst alsof de Zondvloed zijn favoriete dag heeft gekozen. Ik trek de deur achter me dicht en schil de aardappels, rasp het appeltje dat de rode kool zo smakelijk zuurder maakt en braad de gehaktballen, wat een zondag, je zou er moe van worden…. Straks nog sport op de buis waar Ajax met 5-2 op schandelijke wijze van Heerenveen zal verliezen, mijn zondag als vrije man kan niet mèèr stuk, hij is het al genoeg.

Zuid West 7

Tevergeefs, ongeduldig en geirriteerd wachtend op David Holgerson, een mogelijk nieuwe relatie èn mogelijk nieuwe baas, zuchtte Ingelien nog maar eens diep en tevens teleurgesteld. Verdomme, mannen ook..... één avondje uit, een vluchtig maar smakelijk gezoen bij het afscheid afgelopen zondag en een lunch-date voor deze middag, is het echt zo moeilijk om te denken dat vrouwen een vlekkeloos vervolg niet belangrijk vinden.

...David Holgerson kon zichzelf wel voor de kop slaan, na het prima verlopen avondje uit met Ingelien Mustard en het voor hem toch wel iets te vlot verlopen kiss and goodbye, was hij verdomme vergeten haar adres en mobile nummer te vragen. Nu zat hij met de gebakken peren, door de plotselinge verliefdheid was hij totaal vergeten dat hij op het tijdstip van de afspraak een interview had met de radaktie van RTL 7 in het Amstel hotel in Amsterdam. Het enige wellicht reddende idee wat hem te binnen schoot was 's morgens al een briefje neer te leggen op de plaats van de afspraak en biddend en hopend dat ze het zou vinden. Niet alleen was Ingelien een schoonheid, maar tevens een top kandidate als nieuwe personal-assistent voor de job in Chicago de volgende jaren.

...Nog tien minuten en de eikel kan het voorgoed vergeten.... Ingelien kon het eigenlijk maar niet geloven, het tweede gesprek van de sollicitatie als personal-assistent was zo goed verlopen en de click was zo duidelijk wederzijds aanwezig, David moest wel een enorm goed toneelspeler zijn òf inderdaad een gevoelloze klootzak om haar op deze manier te beduvelen. Had ze maar gevraagd om zijn GSM nummer, maar ja, doe je dat bij de tweede ontmoeting met je mogelijk nieuwe baas, tè opdringerig wilde ze nu ook weer niet zijn, ze wist dat veel mannen daar niet van houden.

...Plotseling schoot een simpele maar mogelijk beslissende gedachte door het hoofd van David, hij greep naar de telefoon, belde de nummer informatie en vroeg naar het nummer van Slot Neuberg waar ze op de binnenplaats hadden afgesproken. De sympatieke huismeester was uitermate begrijpend en ook zo vriendelijk om eventjes naar de binnenplaats te lopen om de daar wachtende dame het bericht over David's vergissing over te brengen.

...Goed, wegwezen hier, het heeft nu lang genoeg geduurd. Met het verstand op nul, het gezicht als bij storm, kwaad benend bijna stamvoetend en de handtastelijke en bemoeizuchtige portier of wat het ook mocht zijn ondertussen opzijduwend, liep Ingelien naar haar Fiatje en reed de boze toekomst tegemoet, kerels... de godverdomde klootzakken !