Tidal Kiss ( Gakkenflex )

De aperture disc eruit.

Gakkenflex

vooruit dan maar, volgende keer beter, ik heb een tip over "remove the aperture disk" serieus genomen en doe binnenkort poging twee. tis speelgoed moet je maar denken, als het kind maar blij is.....

Gakkenflex SLR

Op de Filmwasters site ( een site voor film wasters ) werd ik attent gemaakt op het bestaan van een "doe het zelf"magazine uit Nippon (http://otonanokagaku.net/magazine/vol25/index.html), (en filmpje http://otonanokagaku.net/magazine/vol25/mov.html )een magazine waar men naast het blad een bouwdoos/plaat bijvoegd en ditmaal zat er een bouwdoos van een cameraatje bij, de Gakkenflex DIY SLR. Lijkt me leuk en ik vraag me af of een Filmwasting Japanner bereid is een blad aan te schaffen en het op te sturen. Zulke Japanners bestaan dus en na betaling van 3250 Yen ( € 31,00 ) stuurt Mark Skorj mij het gevraagde toe ( reisduur 4 dagen.... service of wat? ik heb in Belgie zijdepapier besteld op 9 december en vandaag is het er nog niet, het moet per UPS...). De gebruiksaanwijzing van het bouwpakket blijkt echter en eigenlijk een normale zaak, in het Japans. Een kind kan de was doen, dat is waar, maar heb je wel eens een Kimono gewassen ? Ik niet. Toch lukt met een goed vergrootglas, een flinke dosis geduld en enig gezond verstand de camera in elkaar te zetten, vervolgens te vullen met een filmpje en dat zoals het hoort dat zo snel mogelijk vol te schieten om te kijken welk een vreselijke beelden zo'n bouwplaatcamera voort kan brengen, bij total disaster kan ik het altijd nog steken op de taalfactor, mijn worstenvingers bij het juist plaatsen van de milimeters grote veertjes rond het sluitertje, de filmkeuze of een minder dagje, zoals er de laatste weken wel meer zijn, kerstborrel hier, kerstborrel daar. Ik hou het op de kwaliteit van het eindprodukt, oordeel zelf, woensdag zijn m'n dia's klaar.

Neut met pensioen, nu ik nog....

Er was eens een man die geen carrière wilde maken, wel graag een zwarte motor, een mooie vrouw met zwart haar en een goed leven, maar liefst géén carrière. De lagere school verliep gladjes en de jaren verstreken zoals ze verstrijken tussen het zesde en het twaalfde levensjaar. De Schooltoets aan het einde der lagere school vertelde dat hij maar beter timmerman kon worden, of schilder. Vader en moeder wilden daar niets van weten, het moest een boekhouder worden, of een ambtenaar, op naar het Middelbaar Uitgebreid Lager Onderwijs, de MULO, later vervangen door ULO ( met de zelfde begrippen voor de zelfde letters ) nog later MAVO ( maar met en MULO opleiding heb je natuurlijk geen idee waar die cijfers, eh letters voor staan, al kan je Voortgezet Onderwijs nog wel raden ). De cijfers op die MULO verraden dat de Schooltoets het nog zo gek niet had gezien, maar of dit lag aan de instelling dan wel interesse, of het verstandelijk vermogen van de leerling, laten we wijselijk aan de geleerden over. Toch werd het diploma met veel ( en u kunt dit eventueel ook letterlijk nemen ) vijven en zessen behaald. De baantjes lagen in die tijd, aan het eind van de jaren zestig in de vorige eeuw helaas voor het oprapen en voordat de beste man het besefte zat hij met z'n nauwelijks uitgepuberde kont aan een bureau op het plaatselijke Belastingkantoor, ja u leest het goed, het Belastingkantoor, de wens van Vader en Moeder was uitgekomen. Een prachtige samenloop van omstandigheden, de fabuleuze sixties/seventies, de ontdekking van de geestverruimende middelen en de wens om géén carrière te maken, zorgden voor een onstuimig ( aangiftes controleren op LSD ? Yihaaa ! ) maar vooral uiterst kort Rijksambtenaarschap, het werd geen Inspecteur der Belastingen. Een bestaan als eigenaar van een boekenwinkel ( lees sexshop ), een grafisch assistent bij een Drukkerij ( lees manusje van werkelijk alles ), een activiteitenbegeleider in een Open Jongerencentrum ( lees barkeeper in een Rock & Roll tent ) gaan het bestaan van beheerder van wijkcentra en vervolgens Multi-Functioneel-Cultureel-Centrum ( lees coffeemaker in a madhouse ) vooraf... Nog steeds op koers, nog steeds de niet gewenste carrière, zoals blijkt of het moet het zijsprongetje van de tamelijk goed betaalde baan als free-lance fotograaf voor een communicatiebureau ( lees plaatjesmakend verslaggever voor een schappelijke prijs ) zijn. Maar nee, dat zet geen zoden aan de dijk, het "makkelijk" verdiende geld wordt nog gemakkelijker weer uitgegeven, dit sprookje is te kort om die veelal nutteloze dingen op te noemen, laten we het houden op nostalgische producten. Nog enige ( 4,5) jaren zonder carrière en het doel is bereikt en daarna leefde hij zoals heden, nog lang en gelukkig.

lost and found

In juni verbleef ik met vriend Neut in Belgisch Luxemburg op een motor/wandeltocht aan de Sure. Bij thuiskomst natuurlijk snel naar de ontwikkelcentrale voor mijn films maar bij het afhalen bleek ik één filmpje te missen. Ik dacht dat ik het per ongeluk had weggegooid met het afval van de Polaroids die ik toen geschoten had en altijd keurig bewaar tot ik een fatsoenlijke afvalbak tegenkom. Gisteren werd ik gebeld door die centrale dat er een filmpje klaar lag en of ik dat even op wilde halen... ik was me van geen film bewust, maar mijn telefoonnummer stond erop dus waarom niet direkt die mistery film opgehaald. In juni schreef ik op dit blog: De inhoud wordt dus onvermijdelijk het landschappelijke en een enkel toevallig passerend portretje, bij voorbeeld van de plaatselijke hereboer Jules. Jules ontmoetten we op avond één, we fotograferen een frame van wat eens zijn grote schuur/loods moet worden, Jules vertrouwde het niet en vraagt wat we aan het doen zijn. ik vertel hem in mijn beste Waals van de aangeboden situatie, vervolgens blijkt Jules enig Vlaams te spreken. Mijn oog was getrokken door de enorme schuur in aanbouw met het landschap daarachter, een maand later zou dat landschap dus verdwenen zijn, vandaar. Als compensatie voor het betreden van zijn erf had Jules me "gedwongen" een familieportret te maken en me doen beloven dit op te sturen, wat ik dus deed ( heb je die grote boerenhand gezien, daar wil je niet mee te maken krijgen..) Helaas was dìt filmpje dus verdwenen en hoera nu dus weer opgedoken. Zo zie je maar, als het verdwenen pixels waren geweest had je ze nooit meer terug gezien, lang leve de film. Jules, je portret komt eraan, in een lijstje, omdat je zolang moest wachten.